زنی می‌خواهم که شبیه مادرم باشد
همین ماجرا درباره دخترها هم صدق می کند. آنها دنبال مردی شبیه پدر خود هستند و تصورشان از زندگی مشترک آن چیزی است که پدر و مادرشان با یکدیگر داشته اند. کسی که مادری زن سالار داشته، نمی تواند یک زندگی مرد سالار را تاب بیاورد و حتی اگر وارد چنین زندگی ای بشود، باز هم به گونه ای زندگی می کند که عناصر زندگی اش در خدمت زن سالاری قرار می گیرند.
مردی که مادری صبور و ساکت داشته، نمی تواند در زندگی مشترک الگویی غیر از این برای یک زن درنظر بگیرد. حتی اگر در ابتدای یک رابطه جذب دختری جسور و آتشین شود، باز در زندگی مشترک، انتظار دارد همسرش نقش هایی شبیه به نقش های مادرش را بپذیرد. در واقع، آن چیزی که شما در ابتدای رابطه جذبش می شوید، ممکن است با چیزی که در ذهن تان نقش بسته متفاوت باشد و البته اصالت همیشه با الگوهای ذهنی شما است که ناخواسته شکل و شمایل زندگی تان را رقم می زنند و شما را مجبور می کنند آنها را عینا در زندگی تان پیاده کنید. همین می شود که پسری که در بالا مثال زدیم، وقتی دختری پر شور و شر و جسور را می بیند جذب او شده و چند سال بعد، از همین ویژگی او احساس نارضایتی می کند و می خواهد همسرش درست شبیه مادرش زنی آرام و صبور و ساکت باشد.
اما این هایی که گفتیم، ویژگی های مثبت یا خنثی هستند. اما درباره ویژگی های منفی چطور؟ چرا برخی افراد جذب کسانی می شوند که ویژگی های منفی دارند و با این حال حاضرند با آنها زندگی کنند؟ چرا کسانی که والدین بدی داشته اند، همسران بدی را انتخاب می کنند؟
دکترها رویل هندریکس روانشناسی است که روی مباحث ایماگوتراپی بحث می کند و الگوهای ذهنی را مورد بررسی قرار می دهد. او معنقد است طرد کنندگی یا خشم و پرخاشگری والدین صفت هایی هستند که افراد در بزرگسالی به طور ناخودآگاه در همسرشان جستجو می کنند. چون آن بخش از مغز ما که دست به انتخاب همسر می‌زند مغز «کهنه» یا همان ناخودآگاه ماست که در زمان گذشته متوقف مانده است. او خاطرات دردناکی از زخم‌ها و جراحات دوران کودکی دارد که در لحظاتی از جانب مادر یا پدر به ما تحمیل شده و ما از سوی دوست داشتنی ترین افراد زندگی مان پی در پی مورد طرد، بی مهری یا خشم قرار گرفته ایم و تحقیر شده ایم. پس وقتی در بزرگسالی و هنگام انتخاب همسر کسی را می بینیم که دارای همان خصوصیات است، یاد والدین خود می افتیم و این بار می خواهیم توجه و حمایتی را که در موارد مشابه از والدین خود نگرفته ایم، از همسر خود طلب کنیم. در واقع می خواهیم رابطه ناسالمی را که با والدین مان داشته ایم و در کودکی قادر به اصلاح آن نبوده ایم، در بزرگسالی شبیه سازی کرده و اصلاح کنیم.
مغز کهنه با بازآفرینی دوران طفولیت و شرایطی که در آن بزرگ شده خود را در موقعیت اصلاح قرار داده و فردی را جانشین پدر و مادرش می کند. اما آیا موفق می شود؟
جواب منفی است. رابطه در زندگی مشترک، یک رابطه بالغ و معنادار است. افراد با «حال» و ذهن امروزشان باید با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. شما بعد از پیمان بستن برای زندگی مشترک نمی توانید محبت بدون شرط پدر و مادرتان را از همسرتان انتظار داشته باشید. خودتان هم قادر به محبت کردن با این ویژگی ها نیستید. در نتیجه تحقیر، عصبانیت، پرخاش و طرد و بی مهری دیدن از همسر این بار برایتان گران تمام می شود و بخش بالغ وجودتان آن را نمی پذیرد. نتیجه چنین ازدواجی تنهایی است و سرخوردگی و در نهایت جنگ و جدال و جدایی.
اما اگر دنبال راه حل می گردید باید بدانید که تنها روش پیشگیری از چنین اتفاقی شناخت دقیق خود، انتظارات سرکوب شده، ویژگی های خانوادگی و خواسته های خود از ازدواج است. خواسته هایی که نه نیازهای مقطعی شما را برآورده کنند و نه نیازهای کودکی تان را. بلکه برای یک رابطه بالغانه و متعهدانه و محبت آمیز ضروری باشند.
فاطمه ایمانی
بخش کلوب ازدواج تبیان
