معلّمی با 4000 شاگرد!

امام صادق(ع) ششمین پیشوای شیعیان است. او حدود 1300 سال پیش، در شهر مدینه، به دنیا آمد. دوران رهبری و امامت او پس از شهادت پدرش امام محمد باقر(ع) آغاز شد و تا 34 سال طول کشید.

در آن سال ها، حکومت اُمویان ضعیف شده بود؛ حکومت عبّاسیان هم هنوز قدرت چندانی پیدا نکرده بود. به همین دلیل، امام ششم فرصت یافت تا به ترویج دین اسلام و تبلیغ آیین تشیّع بپردازد.

دوران امام جعفر صادق در میان دیگر دورانهای ائمه اطهار، دورانی منحصر به فرد بود و شرایط اجتماعی و فرهنگی عصر آن حضرت در زمان هیچ یک از امامان وجود نداشته است احادیث شیعه در تمام زمینه ها از امام صادق نقل گردیده و مذهب تشیع به نام مذهب جعفری و فقه تشیع به نام فقه جعفری خوانده می شود.

همچنین در حوزه فقه و احکام نیز توسط ایشان فعالیت زیادی صورت گرفت، به صورتی که شاهراههای جدیدی در این بستر گشوده شد که تاکنون نیز به راه خود ادامه داده است.

امام صادق(ع) ، در مدّت عمر پُربار خود، بیش از 4000 شاگرد تربیت کرد که هر گروه از آن ها در رشته ای تخصّص داشتند.

معروف ترین شاگرد امام صادق در رشته ی شیمی«جابر بن حیّان» است که به پدر علم شیمی معروف است.

جابر صدها کتاب و مقاله در زمینه ی علم شیمی نوشته است. یکی از اکتشافات او «اَسید سولفوریک» است که مادّه ای بسیار مهم است. یکی از اختراعاتش هم قلمی نوری است، که وقتی با آن می نوشتند، نوشته ها در شب های تاریک هم دیده می شد!

در کلاس درس امام صادق(ع)، دانشمندان همه ی دین ها شرکت می کردند و آن حضرت به سۆال هایشان جواب می داد.

امام صادق(ع) طولانی ترین دوران امامت را در میان امامان شیعه داشت. او عاقبت در سال 148 هجری قمری به دستور «منصور دوانقی»خلیفه ی ظالم عبّاسی مسموم شد و در سال 65 سالگی به شهادت رسید.

مزار او در قبرستان بقیع، در شهر مدینه، زیارتگاه مسلمانان است.