نزول حضرت عیسی(ع) از آسمان

آمدن عیسى(ع) از آسمان و یارى امام مهدى(عج) از نگاه قرآن

مسلمانان اتفاق نظر دارند كه پیامبر خدا ، عیسى(علیه السلام) ، در آخر الزمان ، از آسمان به زمین مى آید . خدا مى فرماید : «همه اهل كتاب ، پیش از مرگ مسیح ، به او ایمان مى آورند و روز قیامت بر آنها گواه خواهد بود » (نساء/159) همچنین مى فرماید : « مسیح سبب آگاهى بر روز قیامت است ( زیرا نزول وى گواه نزدیكى رستاخیز است ) . هرگز در آن تردید نكنید و از خدا پیروى كنید كه این راه مستقیم است » ( زخرف / 61 ) .

یعنى مسیح(علیه السلام) از نشانه هاى قیامت است و همه اهل كتاب ، مسیحى و یهودى ، به او ایمان مى آورند ; و ایمان آنها زمانى است كه خدا وى را به دنیا مى فرستد و مسیح و آیات و نشانه هاى خدا را مى بینند.

امام باقر(علیه السلام) فرمود : « عیسى(علیه السلام) پیش از روز قیامت ، از آسمان به زمین نزول مى كند و یهودیان و مسیحیان پیش از مرگش ، به او ایمان مى آورند. وى پشت سر مهدى نماز مى خواند » ( بحار 14/530 ).

حكمت عروج مسیح به آسمان این است كه خدا وى را براى مرحله حساسى از تاریخ و براى مأموریت مهمّى ذخیره كرده است ، پیروان وى بزرگ ترین نیروى جهان در آخر الزمان خواهند بود و همچنین بزرگ ترین مانع براى رسیدن نور هدایت به ملت ها و برپایى دولت جهانى عدل الهى . از این رو طبیعى است كه مسیح(علیه السلام) در سرزمین هاى آنان فرو بیاید و جهان مسیحیت ، كه پدیده هاى جاهلانه و عوامانه آن را فرا گرفته ، آمدن حضرت را موجب یارى خود در برابر ظهور مهدى(علیه السلام) و مسلمانان بدانند. طبیعى است كه مسیح(علیه السلام) از كشورهاى مختلف مسیحى بازدید مى كند ; خدا انواع معجزات را به دست او ظاهر مى سازد و تعداد بسیارى به دست ایشان هدایت مى شوند .

نخستین ثمره نزول حضرت عیسى ، كاهش دشمنى غربى ها با اسلام و مهدى(علیه السلام) و برقرارى پیمان صلح و آشتى بین دولت هاى غرب و امام مهدى(علیه السلام)است .

بعید نیست كه نماز خواندن عیسى(علیه السلام) پشت سر مهدى(علیه السلام) چند سال پس از نزول یعنى زمانى باشد كه دولت هاى غربى پیمان صلح را شكسته و لشكریان خود را براى جنگ با مهدى(علیه السلام) بسیج كنند . در این هنگام است كه مسیح(علیه السلام)موضع روشن خود را در جانبدارى از امام مهدى(علیه السلام) آشكار مى كند و به او اقتدا مى كند .

اما معقول آن است كه شكستن صلیب ها و كشتن خوك ها كه منابع سنى آن را روایت كرده اند ، پس از شكست غربى ها در نبرد با امام بوده و بعد از آن است كه امام و مسیح(علیهما السلام) وارد مراكز كشورهاى مسیحى شوند و ملت ها با تكبیر و هلهله از او استقبال كنند .

خداوند مى فرماید : « فرشتگان گفتند : اى مریم ! خدا تو را به كلمه اى ( وجود با عظمتى ) بشارت مى دهد كه نامش مسیح ، عیسى پسر مریم ، است . در این جهان و جهان دیگر ، صاحب شخصیت و از مقربان الهى خواهد بود . در گهواره و در حالت كهولت با مردم سخن مى گوید و از شایستگان است » (آل عمران /45 ـ 46).

معنى « در گهواره با مردم سخن مى گوید » همان سخن گفتن هنگام ولادت است اما « در كهولت » یعنى وقتى از آسمان فرود آید ، چون در سى و سه سالگى و پیش از كهولت ، به آسمان برده شد . ابن عباس مى گوید : سى ساله بود ( بغوى 2/77 ) . كهولت ، چنان كه لغت شناسان گفته اند ، از وقتى است كه خطوط پیرى آشكار شود . راغب  مى گوید : كهولت یعنى وقتى سفیدى پیرى با سیاهى مو آمیخته شود . . .

در مجمع البیان  آمده است: كهولت یعنى پس از نزول عیسى(علیه السلام) از آسمان، براى كشتن دجال. حضرت در سى و سه سالگى به آسمان برده شد كه پیش از كهولت بود . این گفته به نقل از زید بن اسلم است. طبرى در تفسیرش  مى گوید : كسانى كه مى گویند عیسى(علیه السلام) در گهواره و كهولت با مردم سخن مى گوید، مقصودشان پیش از رفتن به آسمان است اما برخى گفته اند : كهولت یعنى وقتى دوباره ظاهر شود و با مردم سخن بگوید .

وى نام معتقدان به این نظریه را مى بَرَد ، بعد از « ابن زید » آن را نقل مى كند . ثعلبى در تفسیرش  و فخر رازى، این نظریه را منتسب به « حسن بن فضل بجلى » مى دانند ، و بغوى  مى گوید : از حسین بن فضل پرسیدند : مطلبى درباره نزول عیسى(علیه السلام) در قرآن هست ؟ گفت : آرى ، آن جا كه خدا فرمود : « وكَهْلا ; در كهولت با مردم سخن خواهد گفت » ( آل عمران /46 ) او در دنیا به سن كهولت نرسید ، پس معنایش این است كه پس از نزول از آسمان به كهولت مى رسد .

بنابراین نظر كسانى كه گفته اند « سخن گفتن حضرت در كهولت ، پیش از آن بود كه به آسمان برده شود » ضعیف است ، مانند بیضاوى  و زركشى وسیوطى در المنثور  گرچه وى در جای به نقل از ابن عباس مى نویسد : آیه « إن تعذّبهم فإنهم عبادك ; عیسى بن خدا گفت : اگر مردم را عذاب كنى ، بندگان تواند » (مائده /118)

یعنى مسیح مى گوید : بندگانت به سبب گفتن « عیسى خداست » سزاوار عذابند اما اگر آنها را ببخشى و عذابشان نكنى ; آنها هم دیگر این سخن را نمى گویند ، بلكه تو را به یكتایى خوانده ، و پذیرفته اند كه من بنده توام ; اگر اینان را چون از سخن كفر آمیز خود دست برداشته اند ببخشى ، توانا و حكیمى . ر.ك : التصریح فی نزول المسیح / كشمیرى / 292 .

منبع: پایگاه اینترنتی موعود