سمعک‌ها چند نوع هستند؟
سمعک وسیله‌ای برای تقویت صداها در افراد دچار کم شنوایی می باشد. سمعک برای افراد دارای شنوایی طبیعی و یا ناشنوایان مناسب نیست.
رایج‌ترین درمان غیردارویی و غیرجراحی کم شنوایی، استفاده از سمعک است.
سمعک در واقع یک تقویت‌کننده صدا تلقی می‌شود که از سه جزء میکروفن، آمپلی‌فایر و بلند‌گو تشکیل شده است و با استفاده از یک منبع تغذیه- که معمولا باتری‌های یکبار مصرف و مخصوص سمعک است- کار تقویت صدا و دریافت صداهای اطراف را انجام می‌دهد.
در قدیم سمعک‌ها فقط اصوات را بلندتر می‌کردند، در حالی که سمعک‌های کنونی نه تنها قادر به بلندتر کردن صداها هستند، بلکه قابلیت پردازش صداها، حذف امواج اضافی، ارتقای نشانه‌های گفتاری و ارتباطات بی سیمی با یکدیگر و دیگر وسایل صوتی از قبیل موبایل، تلویزیون، پخش کننده‌های موسیقی و... را دارند.
سمعک پشت گوش، سمعک داخل گوش، سمعک جیبی، سمعک آنالوگ یا نیمه دیجیتال، سمعک دیجیتال و سمعک هوشمند از جمله سمعک‌های موجود و در دسترس کم‌شنواها هستند.
از نظر شکل فیزیکی و مکان قرارگیری، سمعک به دو گروه تقسیم می‌شود:
گروه اول سمعک‌هایی که روی گوش قرار می‌گیرند که به سمعک‌های سطح گوشی معروفند.
دسته دوم سمعک‌هایی که روی بدن قرار گرفته و به سمعک‌های جیبی مشهور هستند.
سمعک سطح گوشی نیز به دو مدل تقسیم می‌شود:
مدل اول سمعکی است که پشت لاله گوش قرار گرفته و به آن سمعک پشت گوشی می‌گویند.
نوع دوم سمعکی است که داخل کانال گوش قرار می‌گیرد و به سمعک داخل گوشی مشهور است.
سمعک‌های آنالوگ یا نیمه دیجیتال، سمعک‌های دیجیتال و سمعک‌های هوشمند که هر چه از سمت سمعک نیمه دیجیتال به سمت سمعک هوشمند می‌رویم تغییرات عمده‌ای ملاحظه می‌کنیم.
سمعک نیمه دیجیتال همان سمعک آنالوگ است، ولی به صورت دیجیتالی فرمان می‌پذیرد. به عبارت ساده تر، سمعک‌های آنالوگ با پیچ‌گوشتی کوچک و با چرخاندن پیچ‌های کوچکی که بر روی سمعک است قابل تنظیم هستند، ولی سمعک‌های نیمه دیجیتالی به وسیله کامپیوتر یا برنامه ریزهای کامپیوتری شکل مخصوص قابل تنظیم هستند.
به عبارت دیگر سمعک آنالوگ و نیمه دیجیتال از لحاظ پردازشی با یکدیگر هیچ فرقی ندارند و تنها فرق بین آنها طریقه فرمان گیری و فرمان پذیری آنها است.
در سمعک های هوشمند، تعداد مدارهای پردازش صدا افزایش پیدا می‌کند و این امکان را فراهم می‌سازد که سمعک از یک تقویت‌کننده صرف، به یک پردازشگر بسیار پیشرفته صدا و گفتار تبدیل شود.
سمعک‌های هوشمند علاوه بر پردازش دیجیتالی پیشرفته، توانایی ثبت و نگهداری داده‌های مربوط به استفاده از سمعک توسط استفاده کننده و یادگیری از روی این داده‌ها به صورت خودکار (پس از یک تا دو هفته)و اِعمال تنظیمات مورد نیاز و سنجیده شده بر اساس این گونه داده‌ها را دارد.
به این گونه سمعک‌ها سمعک‌های یادگیرنده گفته می‌شود، چون که توانایی یادگیری سطح دلخواه صوتی و تقویتی اصوات را برای استفاده کنندگان یاد می گیرند.
در سمعک‌های هوشمند امکان تفکیک صدای محیط از صدای انسان به راحتی امکانپذیر است و اگر فرد در جایی باشد که هم صدای محیط و هم صدای فرد گوینده وجود داشته باشد، سمعک به شکل هوشمند صدای محیط را کم کرده و صدای فرد گوینده را تقویت می‌کند.
مثال دیگر در مورد سمعک‌های هوشمند، امکان ذخیره اطلاعات صوتی پیرامون محیط کار در سمعک است که این امر به متخصص شنوایی شناس کمک می‌کند تا سمعک را در نوبت‌های بعدی بر اساس نیازهای واقعی بیمار تنظیم کند نه بر اساس محاسبات از پیش طراحی شده.
در مجموع وقتی به سمت سمعک‌های هوشمند حرکت می‌کنیم، امکان افزایش کیفیت صدا و برآورده کردن نیازهای ارتباطی فرد کم شنوا بیشتر می‌شود.
در حال حاضر در مهندسی طراحی سمعک آن قدر پیشرفت حاصل شده که متخصصان این حوزه ادعا می‌کنند اگر به طور واقعی مشخص شود که گوش انسان دقیقاً چه کاری انجام می‌دهد آنها نیز می‌توانند شبیه گوش انسان را طراحی و در اختیار افراد کم شنوا قرار دهند.
ولی با همه پیشرفت‌هایی که در حال حاضر در زمینه نحوه عملکرد گوش انسان صورت گرفته، هنوز تا آشنایی کامل با فیزیولوژی سیستم شنوایی فاصله زیادی باقیمانده است.
فرآوری: نیره ولدخانی
بخش سلامت تبیان
منابع:
ویکی پدیا
فارس - سعید ملایری ، متخصص شنوایی شناسی
مطالب مرتبط:
