تبیان، دستیار زندگی
به همان ترتیب که تبلت ها و اسمارت فون ها جای لپ تاپ و PCها را گرفتند، ممکن است روزی ساعت های هوشمند نیز جای این دو محصول را بگیرند.
عکس نویسنده
عکس نویسنده
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

هیاهوی ساعت‌های هوشمند


به همان ترتیب که تبلت ها و اسمارت فون ها جای لپ تاپ و PCها را گرفتند، ممکن است روزی ساعت های هوشمند نیز جای این دو محصول را بگیرند.

ساعت‌های هوشمند

ساعت های هوشمند قرار است از اسمارت فون ها کاراتر و قدرتمند تر باشند ولی تا آن روز فاصله زیادی مانده است.

ساعت های هوشمند ایده آل ساعت های هوشمند هستند که از دیگر دیوایس ها بی نیاز هستند و خودشان به تنهایی کفایت می کنند. ساعت های هوشمند که شرکت هایی مثل اپل و سامسونگ و مایکروسافت کاربر را مجبور نکنند برای استفاده از آنها دیگر دیوایس های شرکت را نیز خریداری کنند. ساعت های هوشمند که شما را در یک اکوسیستم خاص زندانی نمی کنند.

متاسفانه این ساعت های هوشمند به خصوص از لحاظ سخت افزاری مشکلات بزرگی پیش رو دارد که باید با آنها دست و پنجه نرم کند. شرکت های فعال در این حوزه هم هنوز بازی «بنشین و تماشا کن» را پیش گرفته اند و منتظرند تا ببینند آیا دیوایس های پوشیدنی بالاخره به نقطه عطف بازار تبدیل می شوند یا خیر.

اگر ساعت های هوشمند را به عنوان دیوایس های مکمل در نظر بگیریم، در این صورت فقط در مواقع ضروری بخش های اصلی خود را فعال می کند. مثلا اگر یک پیام برای کاربر فرستاده شده باشد ساعت هوشمند خودش را روشن می کند و پیام را به کاربر نشان می دهد

طول عمر باطری، گرما و کارایی

مشکل اصلی این است که تا به حال قطعات لازم برای ساخت یک ساعت هوشمند مستقل و البته کارآمد به وجود نیامده اند. این ساعت های هوشمند هم باید به اندازه کافی قدرت داشته باشند و هم اینکه آنچنان پر مصرف نباشند که خیلی زود باتری شان تمام شود.

نیروی مصرفی ساعت هوشمند مستقیما تحت تاثیر سیستم عامل آن (آندروید، آی او اس، بلک بری و…)، نحوه مدیریت انرژی مصرفی توسط CPU و البته اندازه و توانایی مودم سلولی است. بارگذاری و اجرای یک سیستم عامل با استخوان بندی اسمارت فون بر روی یک دیوایس در اندازه یک ساعت مچی نیازمند پردازش عالی و مودمی قدرتمند است.

ساعت‌های هوشمند

رابرت تامسون، مدیر بخش اسمارت دیوایس های شرکت قطعه سازی Freescale برای ساخت مودم های سلولی در ساعت های هوشمند ایده آل سه چالش اساسی را بیان کرده است:

1- حداکثر سایز پردازنده مودم

2- مصرف انرژی

3- هزینه: مقدار هزینه لازم برای تحقیق، توسعه و تغییر در روند ساخت برای دستیابی به اندازه و کم مصرفی مورد نظر.

تامسون اخطار می دهد که: حتی اگر کوالکام امروز بتواند سایز مودم های سلولی خود را کاهش دهد که در یک ساعت هوشمند جا شود و مشکل اتلاف گرما و مصرف انرژی را هم حل کند باز هم هیچ تضمینی وجود ندارد که در بخش مدیریت نیرو (در مدارات مجتمع) به راه حل مناسبی دست یابد.

تامسون همچنین به این موضوع اشاره می کند که شرکت های سازنده این مودم ها باید از استقبال کاربران از ساعت های هوشمند مطمئن شوند تا بتوانند این جرات را به خود بدهند که برای ساخت مودم های سلولی جدید هزینه های کلانی را بپردازند. او همین طور اضافه می کند که شرکت هایی مثل اپل و سامسونگ و گوگل ممکن است حاضر به انجام چنین ریسکی بشوند اما این اتفاقی نیست که در اولین نسل از ساعت های هوشمند شاهدش باشیم.

ساعت‌های هوشمند

تامسون معتقد است در حال حاضر هیچ شرکتی درک درستی از ساعت های هوشمند ایده آل ندارد و شرکت هایی مثل اپل و سامسونگ که قصد دارند نسل اول ساعت های هوشمند را ارائه دهند همچنان در تکاپو هستند تا مفهوم واقعی ساعت هوشمند ایده آل را به واقعیت تبدیل کنند ولی فعلا ناچارند ساعت های هوشمند را در غالب دیوایس هایی محتاج به اسمارت فون ها منتشر کنند تا از لحاظ سخت افزاری با مشکلات جاری به مقابله بپردازند.

هنر احتمالات

کاربران معمولا همگی به این موضوع ایمان دارند که شرکت های سازنده همیشه توانایی ساخت تکنولوژی های رویایی آنها را دارند. شاید اکثر آنها به قانون مور اعتقاد داشته باشند (که هر دوسال یکبار ظرفیت چیپ ها دو برابر می شود) و احتمالا یک دانش عمومی در مورد ویژگی ها و کم و کیف سخت افزاری اسمارت فون های خود نیز دارند.

اما به واقعیت تبدیل کردن این رویاها با افزایش انتظارات نه تنها ساده تر نمی شود بلکه بسیار پیچیده تر هم می شود.

تکنولوژی های جدید یک شبه به وجود نمی آیند. در واقع یک دهه تحقیق و توسعه و تلاش روز افزون نیاز بود تا امروز اسمارت فون ها در دستان ما قرار بگیرند. سازندگان گجت ها در دنیایی منحصر در هنر احتمالات به سر می برند و البته به شدت می کوشند که این حصر و محدودیت را گسترش دهند.

ساعت‌های هوشمند

تامسون دو آینده را برای ساعت های هوشمند پیشبینی می کند: یکی به عنوان دیوایس مرکزی برای دیگر دیوایس ها  و دیگری به عنوان دیوایس هایی که اطلاعات را جمع آوری می کنند تا آنها را به شبکه خانگی کاربر متصل کند.

به نظر من نسل بعدی ساعت های هوشمند نه تنها قادر به برقراری ارتباط با اسمارت فون ها و تبلت ها هستند بلکه با کل شبکه خانگی هم ارتباط برقرار می کنند.

من قکر می کنم حالا که به زودی بلوتوث کم مصرف یا BLE کل شبکه خانگی ما را در بر می گیرد. ساعت های هوشمند علاوه بر مکمل بودن اسمارت فون ها می توانند دیتا را به صورت مستقیم در شبکه خانگی منتشر کنند.

اگر ساعت های هوشمند را به عنوان دیوایس های مکمل در نظر بگیریم، در این صورت فقط در مواقع ضروری بخش های اصلی خود را فعال می کند. مثلا اگر یک پیام برای کاربر فرستاده شده باشد ساعت هوشمند خودش را روشن می کند و پیام را به کاربر نشان می دهد و بعد از اینکه کاربر عملیات لازم برای پاسخ به پیام را انجام داد اطلاعات را به حافظه های ابری می سپارد تا بین دیگر دیوایس ها هم منتقل شوند و سپس دوباره به حالت خاموش باز می گردد.

این همان چیزی است که تامسون در مورد ساعت های هوشمند نسل اول انتظار دارد و البته این بسیار خوب است که کاربران در کنار اسمارت فون ها و تبلت هایشان به چنین دیوایس مکملی هم مجهز شوند. اما برای ساعت های هوشمند ایده آل و مستقل باید بیشتر صبر کرد.

ترجمه: فاطمه مجدآبادی

بخش دانش و زندگی تبیان


برگرفته از readwrite