اوّل قدم طاها
دیشب گذری کردم از کوچه میخانه دیدم همه مستان را دیوانـه دیوانه ساقیِ بلاجویان شاداب و لبِ خندان می داد به سرمستان پیمانه به پیمانه من بودم و تنهایی در حلقه شیدایی دستی ز کرم آمد ناگـاه روی شانه گفتا منشین خاموش در محفل ما رندان برخیز غزل خوان شـو مستانه مستانــه سرمست بخوان یا هو جای نگرانی نیست مولاست که می بخشد عیدانه شاهانه برخواستم و خواندم یا محسـن و یا مُجمِل ما را بنواز امشب ای لطف کریمانه! هو هاتـــفی از یثرب می گفت دم مــغرب افطار بفرمایـید از سـفره جانانـه فـــرمود کسی مولا فــرموده بفرمایــید کردند همه طاعت فرمان ملوکانـه چه سفره رنگینی گسترده به ایوان بود بسم الله هنگام افطار «حسن جان» بود ای خال و خط و چشمت تصنیف دل آرایی نامت حَسن و حُسنت سرچشمه زیبایی هم قامت تو موزون هم صورت تو محشر پا تا سرت ای مولا! مجموعه غوغایی افلاک همی گردد گِرد قد و بالایت رخسارْ جهان افروز گیسو شب یلدایی ای روزی هر روزم وابسته به دستانت ای کاش که رِزقَم را همواره بیفـــزایی اوّل قدم طاها اوّل پسر مولا اوّل ثمر عشق صدیقه کبرایی ای سفره گسترده وی رحمت بی پایان! ما را بنواز امشب ای رأفت زهرایی کو حاتم طایی تا پیش تو زند زانو سالار کریمانی تو حاتم طاهایی ای حِلم خداوندی اسطوره صبری تو فرمانده بی لـشکر ســردار شکیبایی رویای شب و روزم خورشید دل افروزم عمری ست که با عشقت می سازم و می سوزم ای نام گران قَدرَت بسم الله قرآن ها وی جنبش لب هایت آرامش طوفان ها هر کس غزلی خواند در مِدحَت تو جانا می بندد و می سوزد دیوان غزل ها را خورشیدی و چون خورشید سلطانیِ تو محرز ای سـیطره ات حاکم بر سلطه سلطان ها ای میمنه هستـــی در میســـره چشمت وی هم چو علی فاتح در عرصه میدان ها در چـشم بلا خیزت خون همه خوابـیده ای کشته بالفطره از حُسن تـــو انسان ها هم عرش تو را خواهد هم فرش تو را خواند پایی بزن ای عرشی! در گوشه ویران ها لب وا کن و لبیکی آهسته بگو آخر مُردنـد به عشق تو این پاره گریبـان ها در پاسخ این پرسش « الملکُ لِمنْ اَلیوم » رو سوی تو می چرخد انگشت سلیمان ها فریـــــاد زنم محشر از عمـــق دل مستم از طایـفه عشقـم تـا که حسنی هستـــم امشب دل دیوانهْ بی تاب حسن گوید با دست تهی چشمِ پر آب حسن گویــد عشق تو خیالاتی کرده است مرا آقا هر شب دل آشفته در خواب حسن گوید با رحمت و احسان چشمان پر از خیرت این عاشق شیدا را دریاب حسن گوید امشب همه ذرات هستی حسنی هستند خورشید، زُحل، ناهید، مهتاب حسن گوید هم غلغله می افتد در جان همه عالم وقتی لبِ عطشانِ ارباب حسن گوید ذرات به توصیف اوصاف تو مشغولند سجاده و تسبیح و محراب حسن گوید ای محور بخشایش در ماه عنایت ها ماه رمضان رب الارباب حسن گوید ای احسن اسماءِ حُسنیِ خداوندی درحُسن تو می بینم غوغای خداوندی
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
مجتبی روشن روان
