دربار كوچك
حمایت رضا از این یا آن گروه بیش از آن كه به كارآیی گروهها بستگی داشته باشد به نظر یاران مجالس خصوصی رضا بستگی داشت و همین واقعیت سبب میشد كه بر خلاف زمان شاه این گونه افراد درتعیین سیاست نقش مۆثری داشته باشند.
رضا پهلوی، هم چون پدرش دربار خود را داشت. درباری كوچك مركب از یاران نزدیك و هم پیمانهای مجالس خصوصی او. افرادی كه زندگی خصوصی خود را در كنار آنان میگذرانید. این حلقه كوچك عبارت بودند از: رئیس دفتر او كه چندین بار عوض شد. سرهنگ احمد اویسی كه از كودكی او را بزرگ كرده بود و سرپرستی انتظامات و امنیت را بر عهده داشت. وی علاوه بر سمت رسمی، دوست شخصی و یار بزم و پایه مجالس شبانه او هم بود و به طور كلی در شخص رضا نفوذ بسیار داشت و شاید بتوان گفت كه از بانفوذترین افراد این حلقه كوچك و مۆثرترین فرد در تصمیمگیری رضا و عملكردهای سیاسی و اجتماعی و شخصی او بود. شهریار آهی كه به عنوان مشاور در همین ایام به این جمع پیوست و با همان خصوصیات اویسی به زودی رقیب اصلی او شد. شاهپوریان كه مسئولیت امور اداری دفتر را بر عهده داشت. منشی مخصوص، كه سالها خانم شكیب بود. و بالاخره مسعود معاون كه كارهای شخصی رضا و اداره امور داخلی خانه را سرپرستی میكرد. وی كه دوست دیرین و هم كلاسی رضا بود در مسائل سیاسی و گرداندن امور دخالتی نمیكرد جز آن كه در حد یك دوست نزدیك ویار مجالس خصوصی به مناسبت، نسبت به امور اظهارنظر میكرد. و بالاخره خود من كه امور مالی را بر عهده داشتم و چند سال اول در امور سیاسی نیز فعال بودم.
حمایت رضا از این یا آن گروه بیش از آن كه به كارآیی گروهها بستگی داشته باشد به نظر یاران مجالس خصوصی رضا بستگی داشت
شرایط خارج از كشور نفوذ یاران خصوصی رضا را بسیار گسترده كرده بود. زیرا از سویی نیروهای فعال مدعی سلطنت، مستقل از او به حیات خود ادامه میدادند و رابطه او با آن گروهها بر پایه مشروعیت وراثت او برای سلطنت استوار بود تا وابستگی مادی و عینی و از سوی دیگر خود او بیشتر به فكر گذران زندگی شخصیاش بود تا فعالیتهای سیاسی .
به این ترتیب حمایت رضا از این یا آن گروه بیش از آن كه به كارآیی گروهها بستگی داشته باشد به نظر یاران مجالس خصوصی رضا بستگی داشت و همین واقعیت سبب میشد كه بر خلاف زمان شاه این گونه افراد درتعیین سیاست نقش مۆثری داشته باشند.
منبع: پس از سقوط ، سرگذشت خاندان پهلوی در دوران آوارگی،خاطرات احمد علیمسعود انصاری، مۆسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، 1385