مزه واقعی ماه رمضان را درک کنیم
نزدیک شدن ماه رمضان چه مزه‌ای را به یاد ما می‌آورد؟
ماه مبارک رمضان برای مسلمانان، یک ماه بسیار خاص است که سرشار از شیرینی‌ها و مزه‌های مختلف است، اما باید دید کدام مزه از این ماه عزیز، بیشتر در کام ما مانده است و با آمدن این ماه، یاد کدام جلوه از این ماه مبارک می‌افتیم؟
جواب این سوال به ما نشان خواهد داد که عمق استفاده ما از این ماه معنوی چقدر بوده است؟ و نیز گرایش وجودی ما به سمت چیست و باید به کدام سمت سوقش بدهیم؟
یکی از مزه‌هایی که نزد خیلی از افراد در ماه رمضان جلوه دارد، مزه شیرین زولبیا و بامیه ماه رمضان است که شاید بدون آن، ماه رمضان برای ما، دیگر ماه رمضان نباشد! افطاری‌های آنچنانی و سفره‌ها و مهمانی‌های مختلف و جاهای مختلفی که افطاری‌های رنگارنگ می‌دهند و ما هم كه گاهی تا حد انفجار در سر سفره افطاری از خجالت شکم‌مان در می‌آییم! همه این‌ها بخشی از تصورات شیرین افراد است.
وعده سحری هم مزه خاصی دارد، چون در غیر این ماه، اغلب در آن ساعت خاص، کسی چیزی نمی‌خورد، آن هم بدان شکل که مثل یک مسابقه، تا دقیقه آخر و لحظه آخر که اذان می‌شود، می‌خوریم و می‌آشامیم، آن هم خوردن همراه با نوای ملکوتی دعای سحر که این هم یکی از مزه‌های به یادماندنی ماه مبارک برای ماست.
البته بعضی در طول روز یا بعد از افطار، ساعتی را در محضر قرآن سپری می‌کنند و بعضی دیگر هم هیچ‌کدام از سریال‌های بعد از افطار را از دست نمی‌دهند و تا سه چهار ساعت بعد از افطار، لحظات مفرح و سرگرم کننده‌ای را پای تلویزیون سپری می‌کنند.
شب‌های قدر هم که برای بعضی از ما، تنها شب‌های معنوی سال است، از ویژگی‌های منحصر به فرد این ماه است. مزه خواب بعد از سحری را فراموش کردم که خیلی می‌چسبد! کارها و ادارات هم که با چند ساعت تأخیر در ماه مبارک شروع می‌شوند و این هم خاطره خوبی است!
اما سوال اینجاست که آیا این همه‌ی آن مزه‌هایی است که خدای مهربان می‌خواهد از این ماه عزیز در کام ما بماند؟
خیلی کم می‌شود یا شاید نشود آنکه ما یک بار خودمان هنگام سحر، دعای پر معنای سحر را بخوانیم و زمزمه کنیم، یا اینکه یک وقت مجزا و معین را جدا از زمانی که بعد از سحری خوردن، گاهی تا اذان می‌ماند و کرایه خوابیدن نمی‌کند و به ناچار رو به نماز و دعا می‌آوریم! وقتی مخصوص و مجزا هم برای دعا و راز و نیاز سحر قرار دهیم.
واقعاً دلمان چقدر به معنای واقعی، به قرآن نزدیک می‌شود و در بهار قرآن، بهاری می‌گردد؟ جدا از نخوردن و نیاشامیدن که ملزومات روزه است، چقدر رفتار و اخلاقمان در این ماه تغییر می‌کند و بو و مزه و عطر الهی می‌گیرد؟
نمازمان اغلب در این ماه و شاید به طور استثنا از همه سال، آن هم بیشتر در مورد نماز صبح، اول وقت خوانده می‌شود، اما هنگام افطار چه؟!
آیا واقعاً مزه‌های الهی و خدایی این ماه خاص و استثنایی، برای ما جلوه بیشتری دارد یا خیر؟ اگر ندارد یا در حد و اندازه نام و شرف این ماه بزرگ نیست، باید سعی کنیم که خود را در مسیر اصلاح قرار دهیم تا با نزدیک شدن به معنویات این ماه، واقعاً به هدفی که خداوند از قرار دادن این ماه برای ما داشته برسیم و بر طبق آن آیه قرآن که هدف صوم را بیان می‌فرماید، متقی شویم و در عید فطر، سرور الهی داشته باشیم از پاک شدن و رسیدن به فطرت و خدا...
