این کراوات بی بی سی فارسی را خفه می کند؟

از ابتدای تاسیس شبکه بی بی سی فارسی، مسئولان این شبکه در تلاش بودند تا خود را رسانه ای بی طرف و مستقل معرفی کنند. به همین جهت سردبیران بی بی سی در تلاش اند تا با استفاده از روش های رسانه ای خود، تحلیل های خود از ایران و جهان را از زبان کارشناسان و مهمانان این شبکه، ارائه نمایند.

این رسانه در بهره بردن حرفه ای از تکنیک های رسانه ای به قدری ظریف عمل کرد که گوی سبقت را در جذب مخاطب از بسیاری از رقبای رسانه ای خود ربوده بود. تا حدی که سایر رسانه های مدعی را به کرنش واداشت و موجب تقلید صرف سایر رسانه ها از جمله رقیب جدی خود یعنی صدای امریکا از این شبکه شد. این روند با توجه به شکست های جدی صدای امریکا در جذب مخاطب فارسی تا بدان جا از سوی بخش فارسی VOA پیش می رود که محمد منظرپور یکی از خبرنگاران بی بی سی فارسی، به عنوان سردبیر صدای امریکا منصوب می شود. امری که بیش از هر چیز، وادادگی صدای امریکا را در برابر عملکرد رسانه ای بی بی سی فارسی را نمایش می دهد؛ نوعی خالی کردن میدان برای رقیب.

در این اواخر اما بی بی سی فارسی گزارش های طنزآلودی را برای بررسی اوضاع سیاسی ایران توسط سیاوش اردلان به روی آنتن برده. گزارش هایی که برای مخاطبان این شبکه دور از ذهن و بعید به نظر می رسید.

بی بی سی فارسی که پیش از این با بهره گیری از صبر رسانه ای، خود را از دیگر رسانه های رادیکال فارسی زبان جدا کرده بود، با تقلید بسیار ضعیف از برنامه هایی چون پارازیت و آنتن که از تلویزیون صدای امریکا پخش می شد، نشان داد که هرچند ممکن است در ژورنالیسم حرفه ای ظریف عمل کند اما در تقلید، کپی کننده خوبی نخواهد بود.

در واقع تلاش بی بی سی فارسی برای رقابت با شبکه های من و تو و جم تی وی که در جذب مخاطب موفق تر بوده اند به پاشنه آشیل شبکه بدل شده و سبب شده تا بی بی سی فارسی به تولید هر برنامه نازلی نه نگوید.

به نظر می رسد ادامه پخش چنین برنامه هایی در بی بی سی فارسی را باید یک نوع خودکشی رسانه ای برای این تلویزیون دانست و از این پس این شبکه را باید در زمره دیگر رسانه های فارسی زبان دسته چندمی اپوزیسیون قرار داد.