فردوسی طوسی

(329- 411هـ)

ابوالقاسم منصوربن حسن بزرگترین شاعر حماسه‌  سرای ایران در قریه باژ از قراء طابران طوس در خانواده‌ای از دهقانان ولادت یافت. در جوانی شروع به نظم برخی از داستان‌های قهرمانی كرد و در سال 370 هجری بعد از دقیقی به نظم شاهنامه ابومنصوری پرداخت و در سال 384هـ آن را به پایان برد و سپس از مآخذ دیگر مانند اخبار رستم و اخبار اسكندر مطالب دیگری بر شاهنامه خود افزود و آن را در سل 401 هـ به سلطان محمود غزنوی تقدیم كرد ولی به علت سعایت حاسدان و اختلاف مذهب، مورد پسند سلطان قرار نگرفت. ناچار فردوسی به هرات و از آن جا به طبرستان رفت و در سال 411هـ به زادگاه خود برگشت  و در همان جا چشم از جهان فرو بست. اثر بی‌نظیرش "شاهنامه" دارای50 هزار بیت در داستان‌های اساطیری و ملی و تاریخی است كه به بیشتر زبان‌های زنده جهان ترجمه شده است.

ستایش پیغمبر

پی‌نوشت‌ها

1- نژند: غمناك و افسرده

2- وصیّ: كسی كه به وی وصیّت شده، لقب حضرت علی‌علیه‌السلام كه وصیّ بلا فصل حضرت محمد صلی الله علیه وآله می‌باشد.

3- اشاره به حدیث نبوی صلی الله علیه وآله دارد كه فرمود: انّ امّتی سَتُفرّق بَعدِی علَی ثلاثةِ و سبعین فرقة، فرقةٌ منها ناجیةٌ و اِثنتان و سَبعون فِی النَّار (سفینة البحار، ج2، ص360) این حدیث با اختلاف و حتی سبعین هم نقل شده است. و نیز حدیث نبوی صلی الله علیه وآله "مَثَلُ اَهلِ بَیتِی كَمَثَلِ سَفَینةِ نُوح مَن رَكَبَها نَجَی وَ مَن تَخَلّفَ عَنها زخّ (ای: دفع) فی النّار" (همان، ج1، ص630)

4- وفیّ: وفاكننده به عهده و پیمان.

* شاهنامه فردوسی، كتاب‌فروشی و كتابخانه بروخیم، تهران، ص7.