ابیاتی برگزیده از اشعار مولانا
آدمی فربه شود از راه گوش// جانور فربه شود ازحلق و نوش»
مثنوی
«آدمی مخفی است در زیر زبان// این زبان پردهاست بر درگاه جان»
مثنوی
«آزمودم مرگ من در زندگی است// چون رهم زین زندگی، پایندگی است»
مثنوی
«آفت ادراک آن حال است و قال// خون به خون شستن محال است و محال»
مثنوی
«آنچه اندر آینه بیند جوان// پیر اندر خشت بیند بیش از آن»
مثنوی
«از پی هر گریه آخر خنده ایست// مرد آخربین مبارک بنده ایست»
مثنوی
«از محبت، نار نوری میشود// وز محبت، دیو حوری میشود»
مثنوی
«ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد// یعنی او از اصل این زر بوی برد// مـرگ تبدیلـی که در نـــوری روی// نه چنان مـرگی که در گـوری روی»
مثنوی
«ای که تو از ظلـم چاهی میکنی// از برای خـویش دامی میتنی»
مثنوی
«این جهان کوهاست و فعل ما ندا// باز گردد این نداها را صدا»
مثنوی
«پا تهی گشتن بهاست از کفش تنگ// رنج قربت به که اندر خانه جنگ»
مثنوی
«پیش چشمت داشتی شیشه کبود// زان جهت عالم کبودت مینمود»
مثنوی
«پیش مؤمن کی بود این قصه خوار// قدر عشق گوش، عشق گوشوار»
مثنوی
«تا که احمق باقی است اندر جهان// مرد مفلس کی شود محتاج نان»
مثنوی
«تیغ دادن در کف زنگی مست// به که آید علم، ناکس را بدست»
مثنوی
«چون زخود رستی همه برهان شدی// چون که گفتی بندهام سلطان شدی»
مثنوی
«چون که دندان تو را کرم اوفتاد// نیست دندان بر کنش ای اوستاد»
مثنوی
«خنک آن چشم که گوهر زخسی بشناسد// خنک آن قافلهای کو بودش دوست خفیر»
دیوان شمس تبریزی
«در پس هر گـریه آخر خنده ایست// مـرد آخربین مبارک بنده ایست»
مثنوی
«دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر// کز دیـو و دد ملولم و انسانم آرزوست// گفتند یافت مینشود جستهایم ما// گفت آن که یافت مینشود آنم آرزوست»
دیوان شمس تبریزی
«دیگران چون بروند از نظر از دل بروند// تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی»
دیوان شمس تبریزی
«زآنهمه بانگ و علا لای سگان// هیچ واماند ز راهی کاروان؟»
مثنوی
«سخـت گیــری و تعصـب خامـی است// تا جنینی کار خون آشــامـی است»
مثنوی
«شب غلط بنماید و مبدل بسی// دید صائب شب ندارد هرکسی»
مثنوی
«شتران مست شدستند، ببین رقص جمل// زاشتر مست که جوید ادب و علم و هنر»
دیوان شمس تبریزی
«صـورت زیبا نمــی آید به کار// حرفی از معنی اگر داری بیار»
مثنوی
«ظالم آن قومی که چشمان دوختند// وز سخنها عالمی را سوختند»
مثنوی
«عاقبت جوینده یابنده بود// چونکه در خدمت شتابنده بود»
مثنوی
«عشقهایی کز پی رنگی بود// عشق نبود عاقبت ننگی بود»
مثنوی
«عقل از سودای او کور است و کر// نیست از عاشق کسی دیوانهتر»
مثنوی
«عقل اول راند بر عقل دوم// ماهی از سر گنده گردد نی ز دم»
مثنوی
«عقل، بند ِ رهروان و عاشقان است ای پسر// بند بشکن، ره عیان اندر عیانست ای پسر»
دیوان شمس تبریزی
«عـقــل تا تدبیـر و اندیشه کند// رفته باشد عشــق تا هفتـــم سما// عـقــل تا جوید شتر از بهر حج// رفته باشد عشــق بر کــــوه صفا»
مثنوی
«کرد مـــردی از سخـــن دانی سؤال// حق و باطل چیست ای نیکومقال// گوش را بگرفت و گفت این باطل است// چشم حق است و یقینش حاصل است»
مثنوی
«گفت خر! آخر همی زن لاف لاف// در غریبـــی بس توان گفتن گزاف»
مثنوی
«گفت هان ای محتسب بگذار و رو// از برهنه کی توان بردن گرو»
مثنوی
«موی بشکافی بهعیب دیگران// چو بهعیب خود رسی کوری از آن»
مثنوی
«نردبان خلق این ما و من است// عاقبت زین نردبان افتادن است// هرکه بالاتر رود ابله تر است// کاستخوان او بتر خواهد شکست»
مثنوی
«هرکسی را بهـر کاری سـاختند// میل آنرا در دلـش انداختند»
مثنوی
«هرکه او بی مرشـدی در راه شد// او زغـولان گمره و در چاه شد// هرکه گیـرد پیشـه بـی اوستـا// ریشخندی شد به شهـر و روستا// کـار بی استـاد خواهـی ساختن// جاهلانه جان بخـواهــی باختن»
مثنوی
«هـرکه اول بین بود اعمی بود// هـرکه آخر بین چه با معنی بود// چشـم آخربین تواند دید راست// چشم اول بین غرور است و خطاست// هـرکه آخربین تر او مسعودتر// هـر که اول بین تر او مطرودتر// هـرکه اول بنگرد پایان کار// انـدر آخر او نگردد شرمسار// حکم چون بر عاقبت اندیشی است// پادشـاهی بنده درویشــی است»
مثنوی
«هرکه را نبض عشق میبجهد// گر فلاطون بود، تواش خر گیر// هر سری کو زعشق پر نبود// آن سرش را زدم مؤخر گیر»
دیوان شمس تبریزی
«هیچ آییـنه دگر آهــن نشد// هیــچ نانی گنـدم خرمـن نشد// هیچ انگـوری دگر غوره نشد// هیـچ میـوه پخته باکوره نشد// پختـه گرد و از تغیـّر دور شو// رو چو برهـان محقق نور شو»
مثنوی