درسی از زلیخا !

وقتی زلیخا از حضرت یوسف (علیه‌السلام) تقاضای کامجویی کرد، قبل از این کار ،پارچه ای برداشت و بر روی خدایش (بت) انداخت و گفت: دیگر خدا نمی‌بیند؛  و از خدایش هم عذر خواهی کرد.

زلیخایی که بت پرست است از یک سنگی به دست تراشیده، حیا کرد و پارچه ای بر روی آن نهاد که گناهی را که انجام می‌دهد خدایش نبیند و حیای بین خود و خدایش (بت) را حفظ نمود.

ما در برابر خدای خود ، ودر خلوت وجودی خود چگونه رفتار می کنیم؟

فکر می کنیم در خلوت هستی کسی ما را نمی بیند؟

دروغ می‌گوییم و ادعای مسلمانی می‌کنیم؟! ادعا می‌کنیم که قرآن را قبول داریم.

اگر راست می‌گویی که مسلمانی، هیچ وقت تنها نیستی، تو سرّ و علن نداری، برای تو همیشه علن است.

مرحله بالاتر آن است که آن موجودی که بر تمام وجودت احاطه دارد، او «عالِم الْغَیْبِ وَ الشَّهادَة» است.

این آیه شریفه را دقت کنید که چه قدر زیبا است وقتی که می‌خواهد مسئله فرشتگان را تعبیر کند اوّلش می‌گوید:

«وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ :

و به یقین ما انسان را آفریدیم و آنچه را كه نفسش بدان سبب در او وسوسه مى‏كند مى‏دانیم و ما به او از رگ گردن و رگ‏هاى خونش نزدیك‏تریم.(16 ، ق)

إِذْ یَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّیَانِ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ قَعِیدٌ :

(به یاد آر) آن گاه كه آن دو (فرشته) دریافت‏كننده، از راست و از چپ او نشسته (افكار و اعمال او را) دریافت مى‏كنند.(17 ، ق)

می‌گوید من از رگ گردن به تو نزدیک‌تر هستم. به عبارتی در این عبارت ، نزدیک بودن خدا و حضور او در همه حال را با بیانی زیبا یادآور می شود و این یعنی

عالم محضر خدا است، در محضر خدا گناه نکنید

ما چه بدانیم و بخواهیم و چه ندانیم و نخواهیم، جهان، محضر خداست. اگر این را بدانیم و به آن مۆمن باشیم و اگر خدا را حاضر و ناظر بدانیم و در عین حال او را از داشتن جا و مکان، منزه بدانیم و خانه دل را از غیر خدا پاک سازیم، به کمالات نفسانی می‌رسیم و محیط زندگی را محل رشد و تکامل خود و دیگران قرار می‌دهیم.

فرق است بین اینکه ما عالم را سراسر، محل حضور خدا و محضر او بدانیم یا آن را محل غیبت او بشناسیم.

چنین دیدگاهی ما را از غفلت می‌رهاند و پیوسته ما را به حضور می‌طلبد. به قول خواجه شیراز:

«حضوری گر همی خواهی از او غافل مشو حافظ        متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها»

در این آینه زیبای جهان هستی، باید جمال محبوب و زیبایی خیره‌کننده او را مشاهده کرد.

مراقب حیای بین خود و خدایمان باشیم

بعضی از ما انسان ها یادمان رفته است که عالم محضر خداست؛ و چه راحت حیای بین خودمان و خدایمان را از بین بردیم و از هیچ گناهی در مقابلش چشم پوشی نکردیم، از گفته‌هایش چه راحت عبور کردیم و چه راحت حضورش را نادیده گرفتیم در حالی که امام حسین علیه‌السلام فرمود: عمیت عین لا ترک علیها رقیبا(بحارالانوار، ج 98، ص 226) : (خداوندا کور باد چشمی که تو را نبیند.)

خداوندی که فرمود:

حجاب بگیرید از نامحرم و خودتان را بپوشانید؛ ولی نمی‌دانم چرا بعضی‌ها حجاب را گرفتن اما...... نه در مقابل نامحرم بلکه در برابر خداوند، حجابی بین خودشان و خدایشان گرفتند که سال‌ها آن حجاب از خدا دورشان کرد.

فرآوری: زهرا اجلال

بخش قرآن تبیان  

منابع:

وبلاگ حجاب و عفاف

سایت حوزه

بیانات مرحوم حجت الاسلام آقا مجتبی تهرانی

مقاله وظیفه انسان در برابر هستی ، عالم محضر خداست ؛ نوشته دکتر احمد بهشتی