چـراغ خلـوت اندیشه
وقتی نگاهم را به بــاران می نشانم وقتی كه خونِ دل ز دیـده می فشانم گُل می كند شـوق تو و با جـذبه عشق دل را به سوی سـامرایت می كشانم چون آینه محو جلالت می شود دل مبهوت در قدر و كمالت می شود دل یادت چـراغ خلـوت اندیشه ماست مهرت همیشه در رگ و در ریشـه ماست ای هـادی گمگشتگــان راه توحیـد خـدمت به راه مكتب تو پیشه ماست بـر سـائـلان آستـان خود كرم كن ما را به راه عشق خود ثابت قدم كن ای مظهـر كـل صفـات حـق پرستی بخشیده از جام شرف بر عشق، مستی ما قطره دریـای احســان تو هستیم مـا ذره ایـم ای آفتــاب كُـل هستی تـاریكی مـا را ببخشــا روشنـائی ما را به اوج معــرفت كن رهنمـائی ایمان شكـوفـا شـد ز گلــزار لب تو عـرفـان فضیلت یـافته از مذهب تو ای چشمـه جـوشنـده ایثـار و تقـوا قـرآن شـده احیــا ز سعیِ مكتب تو تو رهبر دین، شهـریـار مُلـك دینی تو هــادی راه تمـــام مــۆمنینی تو كعبــه دل هــایی و قبلــه نمـائی تو چـون نسیم صبحگاهی جان فزائی گنجینـه قـدر و كمـال و علـم و دانش تو گـوهـر نـاب جـواد ابـن الرضائی جود تو جـوشیده ز جود آن جواد است دنیا مرید و درگهت باب المراد است ای آن كه تـابـد نور ایمـان از نهادت شد جامعـه آئینـه ای از اعتقــادت گر دشمـن بیــدادگر بیـداد می كرد گلبـانگ پُر شـور تو شـد تیغ جهادت روز عدو را بـا كــلامت شام كردی مـوج ستـم را خسته و آرام كردی آنـان كـه از روز ازل غـرق عنــادند غـافل ز روز محشـر و روز معـــادند وقتی قـدم در بـركه شیـران نهادی دیدنـد، شیـران سر به پای تو نهادند ای آفتـاب آسمــان حـق پرستی در اختیـار تـوست نبض كُّل هستی ای آن كه قرآن در تجلایی جهانگیـر با آیـه تطهیــر كـرده از تــو تقـدیر دشمن هجوم آورد در شب بر سرایت بردنـد تا بـزم شـرابت با چه تقصیر وقتی كه بر بیـدادگر لب را گشودی كاخ ستم را بر سرش ویران نمودی ای آن كه هستی از تو درس عشق آموخت خورشید مهرت چلچراغ عشق افروخت با آن همـه قـدر و جــلال و رادمردی افسوس با زهر ستم جان و دلت سوخت تو سـوختی تا نورحق روشـن بماند پر پر شـدی تا باغ دین گلشن بماند ای مظهــر صبـر و وقـار و استقـامت ای اســوه ایمــان و ایثـار و كرامت امیــدوارم تـا بگیــری بـا نگـاهت دست «وفائی»را به صحـرای قیامت ای قبلـه امیــد از مــا رو مگـردان در رستخیز از عاشقان ابرو مگـردان بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
سیدهاشم وفایی
