چه کنیم تا موفق شویم؟

در گسترش آموزش الکترونیک مشکلاتی در کشور ما وجود دارد که شامل:

نبودن هدف مشخص در چگونگی استفاده از فناوری اطلاعات، اجرا كنندگان،

تعدد تصمیم گیری،

نبودن مدیریت در بیان مفهوم ،

نبود زیرساخت ها و سرمایه كافی.

نکات تفصیلی در مورد مشکلات عنوان شده که شماره 1 آن را می توانید ازاینجا بخوانید.

2.  نبودن هدفی مشخص در چگونگی استفاده از فناوری اطلاعات

3. اجرا كنندگان یادگیری الكترونیكی

4. تعدد مراكز، تعدد تصمیم گیری

5. نبودن مدیریت و هماهنگی در جهت بیان مفهوم یادگیری الكترونیكی

6. نبود زیرساخت ها و سرمایه كافی

2. نبود زیرساخت ها و سرمایه كافی

در یادگیری الكترونیكی آن چنان كه باید و شاید هزینه نمی شود یا به عبارتی به اندازه ای كه در یادگیری سنتی هزینه گذاشته می شود در یادگیری الكترونیكی این موضوع دیده نمی شود. هم چنین زیر ساخت های سخت افزاری و نرم افزاری كافی و پهنای باند مناسب برای استفاده سریع از اینترنت دیده نمی شود. به همین دلیل می توان ایران را بر اساس نسل بندی ها در نسل دوم جای داد. اگرچه تلاش سرعت رشد را بالا برده است.

3. نبودن مدیریت و هماهنگی در جهت بیان مفهوم یادگیری الكترونیكی

نبودن هماهنگی در بین سازمان ها و نظام های ارائه دهنده یادگیری الكترونیكی موجب می شود تا نتوان معنی و مفهوم یكپارچه ای برای یادگیری الكترونیكی ارایه داد و این كه نتوان مفهومی از موضوعات گوناگون هم چون كتابخانه دیجیتال، كلاس مجازی و ... ارایه كرد.

4. تعدد مراكز، تعدد تصمیم گیری

در حال حاضر در كشور ما نظام های تصمیم گیرنده زیاد هستند كه از جمله آن ها می توان وزارت علوم و تحقیقات و فناوری، سازمان برنامه ریزی و مدیریت كشور، وزارت آموزش و پرورش و ... را نام برد كه هر یك سیاست و خواسته خاص خود را دارند و این موضوع منجر می شود تا نتوان دستوالعمل های مشخصی را برای یك موضوع در نظر گرفت.

5. اجرا كنندگان یادگیری الكترونیكی

در كشور ما با توجه به این كه سازمان های مختلفی هم چون سازمان آموزش فنی و حرفه ای، برخی از دانشگاه ها و ... یادگیری الكترونیكی را ارایه می دهند و هر یك هدف خاصی را دنبال می كنند موجب می شود تا روش های مختلفی برای ارایه این نوع از آموزش ایجاد شود.

6. نبودن پشتیبانی كافی و ضعیف

پشتیبان ها نقش موثری در پیاده سازی صحیح یك موضوع به شمار می آیند. در ایران به دلیل نبودن همین موضوع یادگیری الكترونیكی آن طوری كه باید و شاید پیشرفت نكرده است. نبود مسایلی همچون برنامه نویسی فارسی و سیستم عامل فارسی، نبود سرمایه كافی برای تولید و تهیه نرم افزارهای مناسب، آشنا نبودن اساتید با مهارت های مورد نیاز و ارائه ضعیف آموزش و ... موجب شكست این پروژه می شود.

برای این كه بتوان یادگیری الكترونیكی را در ایران گسترش داد و یا بهبود بخشید می توان پیشنهادهایی از سوی کارشناسان ارایه شده است كه بتوان با عمل به آن ها در جهت توسعه این آموزش گام برداشت.

1. تامین زیرساخت های مورد نیاز

برای این که بتوان زیر ساخت ها را تهیه کرد و پاسخگوی نیاز یادگیری الکترونیکی بود در ابتدا باید یک مرکز منحصر به فرد ICT در سطح کشوری ایجاد کرد تا بتوان سیاست ها و دستورالعمل ها را به صورت یکپارچه تدوین کرد و به دنبال آن بتوان نیازهای اینترنتی و شبکه ای را نیز برآورده کرد.

2. تربیت منابع انسانی

در صورتی که بخواهیم یک آموزش با کیفیت را ارائه دهیم می بایست افرادی را در خدمت داشته باشیم که تسلط کافی بر موضوع داشته باشند.

3. تغییر در شیوه تدریس و محتوای آموزشی

سازمان های مرتبط با بحث محتوا و تدریس مانند آموزش و پرورش باید روش خود را تغییر داده و یادگیری سنتی را به سمت یادگیری الکترونیکی سوق دهند و ارزیابی های خود را بر اساس یادگیری الکترونیکی پایه گذاری کنند.

4. همکاری تمامی سازمان های کشور با یکدیگر

برای آن که بتوان یادگیری الکترونیکی را در سطح کشور گسترش داد می بایست تمامی سازمان های دولتی و غیر دولتی را به تعامل دعوت کرد تا ضمن استفاده از نهادهای دولتی همچون آموزش فنی و حرفه ای بتوان از پشتیبانی بخش های غیردولتی نیز استفاده کرد.

کلام آخر....

با در نظر گرفتن تمامی موارد بالا و به کار بردن خلاقیت های مختلف و همچنین استفاده از تجربیات کشورهایی که در این راه موفق تر بوده اند می توان یادگیری الکترونیکی را به مراحل خوبی رساند.

تهیه: سید خاموشی

بخش آموزش مجازی تبیان