پرواز از مهر آباد

دو ماه شخصیت طراحی کردیم

پس از تماشای قسمت اول سریال توسط خبرنگاران و عوامل، تقی‌پور در ابتدای نشست با اشاره به روند شکل‌گیری قصه این سریال گفت: سهرابی دو ماه روی طراحی شخصیت‏‌ها کار می‌کرد و من از قصه اطلاعی نداشتم. در واقع قرار بود اخلاق و اصلاح الگوی مصرف به یک فیلمنامه 30 قسمتی تبدیل شود. با گذشت این دو ماه، شخصیت‎ها به هم ربط داده شدو کم کم یک سریال شکل گرفت.

وی افزود: ما صرفا نمی‎خواستیم یک سریال بسازیم و داشتن فیلمنامه استاندارد و جذاب از هر چیز برایمان جذاب‎تر بود.

سهرابی نیز در این‌باره توضیح داد: من به داستان‌گویی به شیوه مرسوم اعتقاد ندارم و معتقدم قصه با شخصیت‎ها است که شکل می‎گیرد. بنابراین دو ماه برای شخصیت‌پردازی تلاش کردم و تک تک شخصیت‌ها داستان داشتند. بعد از آن به مرحله طراحی دیالوگ رسیدیم. به دست آوردن زبان برای شخصیت‌ها نیز یک ماه و نیم طول کشید. شخصیت‌ها تعدد و هر یک طبقه اجتماعی خاص و فرهنگ مختلفی داشتند.

"مهرآباد"؛ کاری که سال‌ها منتظرش بودم

همچنین سجادی‌حسینی با بیان اینکه با تکمیل فیلمنامه انگیزه زیادی برای ساختن این سریال با نام قبلی "تهران نو" به دست آورده است، اظهار کرد: آن لحظه احساس کردم بالاخره قرارست کاری انجام دهم که دوستش دارم و سال‌ها است منتظر آن هستم. احساس می‏‌کنم تمام قسمت‏‌های مربوط به کلید خوردن و ساخت این سریال قابل تعریف و محترم است.

در ادامه نویسنده سریال با تصریح این مطلب که برای اولین بار در تلویزیون با تهیه کننده‎ای کار می‌کرد که تا این حد برای سریال ارزش قائل بوده، در این باره که چرا اسم سریال عوض شد، توضیح داد: هنوز هم اسم سریال تهران نو است! من این اسم را دوست دارم.

بازیگر بداهه برای ما سم بود

وی درباره انتخاب بازیگران شخصیت‎ها ادامه داد: افراد درجه یکی که در این سریال دور هم جمع شدند، خیال ما را از خیلی چیزها راحت کرد. من از بداهه بدم می‎آید و می‎دانستم بازیگر بداهه برای این سریال سم است. ما حدود یک ماه و نیم برای این سریال دورخوانی داشتیم.

نویسنده "شمس العماره" تصریح کرد: من به درام اخلاقی اعتقاد دارم. وقتی قرار شد اسم سریال عوض شود تصمیم گرفتیم "مهرآباد" را انتخاب کنیم که از مهر می‎آید به این معنا که ما آدم های اخلاقی هستیم که آباد کردن به مهر را دوست داریم.

سهرابی با اشاره به اینکه برای اولین بار در این سریال به شکل عجیبی احساس می‎کرده محدودیت وجود ندارد، درباره "کمدی درام" نامیدن این سریال گفت: کمدی هم ممکن است استعداد تلخی داشته باشد، باید ببینیم تعریف ما از کمدی چیست. به قول یک نویسنده خارجی، تراژدی یعنی من دستم را با چاقو می‎برم کمدی یعنی تو می‎افتی در چاه فاضلاب و می‎میری! کمدی تراژدی را در خود دارد.

وی با بیان اینکه مشکل سینمای ایران تنها فیلمنامه نیست، اظهار کرد: بخش زیادی از مشکل مربوط به تهیه کنندگانی است که ارزش قلم و درام را نمی‌دانند.

سجادی حسینی نیز درباره انتخاب بازیگران یادآور شد: من دنبال یک مکتب بازیگری برای این قصه بودم و تلاش کردم تیمی از بازیگران پیدا کنم که دغدغه‎هایشان مثل من باشد. من با این تیم جوان شدم. یادم می‎آید یک بار لوکیشینی داشتیم که در تصویر احساس کردیم همانی که می‎خواهیم نیست و این تهیه کننده بود که خواست راش ها را دور بریزیم، یک هفته کار را تعطیل کنیم و لوکیشنی که به کارمان می‏‌آید پیدا کنیم.

از مرغداری تا فرودگاه!

همچنین تقی پور درباره مراحل تولید گفت: ما 7 ماه و نیم تصویربرداری را در 102 لوکیشن، 22 بازیگر اصلی و 224 بازیگر فرعی انجام دادیم، 1430 سکانس داشتیم و کمتر از هر یک دقیقه تغییر سکانس داریم. در واقع ما از مرغداری تا فرودگاه لوکیشن داشتیم و آب و باد و خاک وخورشید و فلک را جمع کردیم تا با آنها یک سریال بسازیم.

در ادامه علی سرابی بازیگر تئاتر که دومین کار تصویری‎اش را تجربه کرده، در این باره گفت: برای من خیلی مهم بود که ورودم به عرصه تصویر چطور باشد. من در تئاتر تلاش بسیاری کردم تا جایگاهی به دست آوردم با این حال در نخستین سریالم تنها به 30 تا 40 درصد از آنچه می‌خواستم رسیدم. آن سریال را به خاطردوستی با اشکان خطیبی قبول کرده بودم.

وی افزود: برای این سریال نیز زمانی که به من پیشنهاد داده شد گفتم دیگر به تلویزیون نمی‎آیم اما سهرابی از من خواست متن را بخوانم. اصولا من خیلی سخت متن می‏خوانم اما 6 قسمت "مهرآباد" را دو ساعت و نیمه خواندم. به جرئت می‏گویم نمونه این متن را ندیده‎ام. من فقط تصمیم گرفتم متن را روایت کنم و هیچ بازی خاصی انجام ندهم. اینکه صحیح متن را بخوانم برایم مهم‎تر بود. کار در این سریال برایم آموزش بود.

گلاره عباسی نیز با اشاره به ایفای یک نقش کوتاه در این سریال، اظهار کرد: تشکرهای امروز ما از جنس تشکرهای رایج در جلسات نقد و بررسی نیست. من باوجود ایفای نقشی کوتاه در سریال با علاقه به این نشست آمدم. در "مهرآباد" انسان‏هایی دور هم جمع شدند که به یکدیگر احترام می‎گذاشتند و حضور خوبی را تجربه کردم.

از گرفتن سینوزیت تا 45 دقیقه گریه

مهران احمدی بازیگر نقش اصلی سریال در ادامه نشست تصریح کرد: من سر این کار سینوزیت گرفتم. آخر کار هم بعد از 6 ماه و نیم فعالیت برای اولین بار در سینما و تلویزیون 45 دقیقه گریه کردم.

وی از داوود امیری به عنوان فیلمبرداری بی نظیر نام برد و گفت: همچنین فرزاد منطقی که حالا آمریکا است و نمی‏‌دانم به او خوش می‏‌گذرد یا نه، یکی از درجه یک ترین صدابردارهایی است که می‎شناسم. تیم کارگردانی نیز بسیار جنتلمن بودند. سکانس آخر که در لاله‌زار ضبط داشتیم سهرابی نیز که می‌دانست من گریه می‎کنم آمد و من گریه‌ام گرفت.

در ادامه مقصودی درباره حضور خود در سریال یادآور شد: انتخاب من همیشه این معضل را داشت که من همسر نویسنده‎ام و کسی که سابقه کاری‎ام در تئاتر را نداند دچار اشتباه می‎شود. در حالی که ابتدا شخصیتی به نام تارا که من ایفایش می‏‌کنم در سریال وجود نداشت.

تارا بهترین نقشی بود که ایفا کردم

وی ادامه داد: از ابتدا که امید مشغول نگارش بود من ترجیح دادم سکوت کنم و حتی فیلمنامه را نخوانم که از نقشی خوشم بیاید اما بعد از چند قسمت که تارا به قصه اضافه و بنا شد من بازی‎اش کنم دوستش داشتم. تارا بهترین نقش من بود. مهران احمدی با پایان سریال 45 دقیقه گریه کرد و من اما هر وقت یادش می‎افتم دیوانه می‎شوم. این کار بی نظیر نوشته شده بود.

بهاره ریاحی که ایفای نقش خانم فراهانی منشی را بر عهده دارد نیز این کار را اولین تجربه خود در تلویزیون معرفی کرد.

سمیرا ذکایی دیگر بازیگر سریال نیز اظهار کرد: با گذشت یک سال از پایان کار ما هنوز دلمان برای سریال تنگ می‎شود.

منبع: مهر