فیلم ترسناک طرفدار ندارد

ده فیلم ترسناک دست کم گرفته شده ی سال های اخیر

دوست داران گونه ی وحشت که این فیلم ها یا لااقل بیشترین شان را دیده باشند با مرور فهرست تصدیق خواهند کرد که انصافاً انتخابهای سیمانتن، شایسته و به جا بوده است. البته باید این را هم گفت که قطعاً این فهرست در بردارنده ی همه فیلم های ترسناک دست کم گرفته شده سال های اخیر نیست و هر طرفدار پر و پا قرص گونه ی وحشت می تواند با کاویدن ذهنش چند فیلم دیگر هم به این فهرست بیفزاید.

مه (فرانک دارابانت، 2007 The Mist)

استیون کینگ پس از تماشای اقتباس دارابانت از این رمانش، اعتراف کرد که واقعاً پایان بندی تکان دهنده فیلم را به پایان رمان خودش ترجیح می دهد. داستان از این قرار است که مه شدید مرموزی شهری را فرا می گیرد و مشتریان و کارکنان یک فروشگاه مواد غذایی به سبک دهه ی 1970، در آن به دام می افتند.

ویرانه ها (کارتر اسمیت، 2008The Ruins)

اسمیت زیرکانه داستان گروهی از گردشگران را که از یک معبد مایایی اسرارآمیز دیدن می کنند، با داستان کشف تدریجی دلایل اسرارآمیز بودن این معبد باستانی، درآمیخته است. ستاره ی فیلم، جنا مالون است ولی بازی فوق العاده و مسحورکننده ی لورا رمزی در نقش زن گنگی که نفرین معبد را به دوش می کشد، مالون را هم تحت الشعاع قرار می دهد. فیلم را با پایان اصلی اش تماشا کنید تا بهتر تحت تاثیر این داستان هراس انگیز قرار بگیرید.

سقوط (نیل مارشال 2005 The Descent)

مارشال نویسنده و کارگردان با چند فیلم عجیب و غریب و پر از خون مثل سربازان سگی اسم و رسمی برای خودش به هم زده بود که ناگهان این فیلم واقعاً ترسناک و به یادماندنی را به کارنامه اش افزود. داستان فیلم درباره ی گروهی از زنان است که برای غارنوردی به درون غار بزرگ و کشف نشده ای می روند اما پس از این که می فهمند در اعماق تاریکی غارتنها نیستند، کارشان به جایی می کشد که باید برای زنده ماندن بجنگند. نسخه ی انگلیسی فیلم پایان بهتری دارد.

به مجتمع مسکونی حمله کنید (جو کورنیش، 2011 Attack the Block)

قبول دارم که این فیلم واقعاً در زمره ی آثار ترسناک قرار نمی گیرد و بیش تر فیلمی علمی خیالی است با لحظه های پرتعلیق، اما فیلم کورنیش از یک سو ادای دینی است به فیلم های بیگانه ای دهه ی 1980 مانند لرزه ها (ران آندروود) و از سوی دیگر انرژی تازه ای به زیر گونه ی خودش می دمد. با حمله ی موجودات فضایی پرمو و کریه به یک بلوک مسکونی، دسته ای از خلاف کاران نوجوان به هدفشان می رسند و مبارزه ای خونین به راه می افتد. جان بویگا در نقش اصلی فیلم، یکی از کشف های بازیگری امسال به شمار می رود.

1408 (میکاییل هافشتروم، 2007)

اقتباس دیگری از استیون کینگ که سرشار از لحظه های وحشتناک نامتنظر است. جان کیوزاک در نقش مایک اسلین، نویسنده ای است که در مکان های تسخیرشده توسط ارواح و اجنه حاضر می شود و در واقعیت ماجرا را برملا می کند. او سرانجام در هتل دلفین با یک نمونه ی واقعی از چنین مکانی مواجه می شود؛ جایی که مدیرش ساموئل ال. جکسن سلطه جو است. ما هم مثل شخصیت اسلین، یک ساعت در این اتاق روح زده شوم به دام می افتیم.

بگذار وارد شوم (مت ریوز، 2010 Let Me In)

علاقه مندان از همان ابتدا با شنیدن این خبر که مت ریوز جرأت کرده فیلم درخشات آدم درست را راه بده (توماس آلفردسون) را بازسازی کند، شوکه شدند. اما این فیلم، اقتباس قرص و محکمی است و حتی می شود ادعا کرد که از برخی جهات بهتر از فیلم اصلی است و فیلمی است به مراتب مخوف تر و شریرانه تر. بازی کلویی گریس مورتز هم طبق معمول فوق العاده است.

نامعمول (گرگ مک لین، 2007 Rogue)

مهم نیست که که سام ورتینگتن و میا واسیکوزکا که امروز آن ها را با فیلم های آواتار و آلیس در سرزمین عجایب می شناسیم، در این فیلم حماسی/تمساحی بازی کرده اند. چون کارگردانی هوشمندانه مک لین است که فیلم را تبدیل به اثری لذت بخش و سراسر تعلیق کرده. مسافران یک تور آبی، بیش از حد در طول رودخانه پیش می روند و پا به قلمرو تمساح غول آسایی می گذارند که دوست دارد قربانیانش را به دام بیندازد و سر فرصت به سراغشان برود.

مثلث (کریستوفر اسمیت، 2009 Triangle)

از همان شروع فیلم متوجه می شوید که یک جای کار می لنگد. زنی به شدت افسرده با بازی فوق العاده ملیسا جرج در گردشی با یک قایق. توفانی عجیب که باعث واژگون شدن قایق می شود و ... سرنشینان قایق سر از یک کشتی بازی ظاهراً خالی درمی آورند و روی عرشه ی این کشتی با ماجراهای پیچیده ای مواجه می شوند.

شیطان (جان اریک داودل، 2010 Devil)

تماشاگران به تماشای این فیلم نرفتند چون در تبلیغاتش آمده بود: «با ایده ای از ام. نایت شامالان». اما شیطان که در حد واندازه های یک فیلم تلویزیونی است و از همه نظر فیلم کوچکی به شمار می رود، فیلم نامه ی ترو تازه و بازی های قابل قبولی دارد که آن را تبدیل به اثری تماشایی کرده است.

بانوی سفیدپوش (فرانک لالوجیا، 1988 Lady in white)

قبول دارم که این فیلم برای قرارگرفتن دراین فهرست بیش از حد قدیمی است اما یک ساعت ابتدایی اش، هم خاطرات زندگی در یک شهر کوچک را در برمی گیرد و هم حاوی داستان روان کاوانه ی به شدت مۆثری است که البته با پیشرفت داستان و نزدیک شدن به پایان فیلم، دچار خلل می شود). بچه ای در کمد لباس مدرسه زندانی می شود. او که روحش هم از وقوع قتلی در اتاق کمدها بی خبر است، شاهد بازگشت روح مقتول در شب قتل می شود.

منبع: نشریه فیلم