فرصتی برای گناهکارترین های عالم !!
فرض کنید شخصی (مرد یا زن) بسیار کثیف زندگی کرده، آیا بازگشتش فایده‌ای دارد؟ آیا خدا توبه‌ی او را نیز با این همه گناه قبول می‌کند؟ لطفاً منطقی و مستند پاسخ دهید تا باور شود.
هر گاه انسان از راه خطا برگردد، فایده دارد و این اصل آن قدر بدیهی است که نیاز به بیان استدلال‌ها و قوانین منطقیِ ثقیل ندارد.
خداوند کریم نه تنها توبه‌ی چنین شخصی را قبول نموده و همه‌ی گناهانش را یکجا می‌بخشد، بلکه بسیار هم او را دوست داشته و جایزه هم می‌دهد.
الف – دقت شود که گاه کسی از انسان [به شکل خواهش یا دستور] می‌خواهد که کاری را برای او انجام دهد. اگر چه این کار وظیفه‌ی آن شخص باشد، ولی در هر حال برای کسی که خواسته یا امر کرده فایده‌ای داشته که اگر فرد آن کار را انجام ندهد، او متضرر خواهد شد. در این صورت ممکن است که انجام کار پس از زمان تعیین شده را نپذیرد.
اما، گاهی کسی از انسان خواهشی دارد و یا دستوری می‌دهد که خودش هیچ انتفاعی در آن ندارد و فقط خیر طرف مقابل را خواسته است. در این صورت هر وقت که طرف مقابل امر یا نصیحت او را عمل کند، مورد قبول است.
خداوند منّان، خالق کلی شیء و غنی محض است و نقصی به او راه ندارد که به خاطر رفع آن و رسیدن به کمال نیازی به کسی یا کاری داشته باشد، لذا هر چه فرموده و خواسته به نفع خلق است، پس هر موقع انجام دهد، عین قبول است و منتفع می‌گردد.
ب – خداوند رحمان و کریم، بنده‌اش را دوست دارد که خلق کرده است و اگر دوست نمی‌داشت، خلق نمی‌کرد. لذا دوست دارد که همه بندگانش از موهبات هدایت عقل و وحی و نعمت‌های او بهره‌مند گردند و رشد کنند و به فلاح ابدی برسند. لذا هر موقع که بنده‌اش از خطا برگردد، او را می‌پذیرد.
نه تنها خداوند کریم می‌بخشد، بلکه چنین بنده‌ای را که عمری مشغول گناه و فحشا بوده و حالا پشیمان شده و برگشته را دوست دارد و به او پاداش و جایزه نیز می‌دهد و به وعده‌‌ی خلود در بهشت بشارتش می‌دهد
ج – خداوند متعال فرمود دو معصیت را نمی‌بخشم، یکی شریک گرفتن دیگران با من است و دیگری یأس از رحمت من. کسی نباید گناهان خودش را بزرگ‌تر از رحمت من بپندارد. پس اگر کسی مشرک نشد و با تمامی گناهانی که کرده از رحمت من ناامید نشد و فهمید که رحمت من بزرگ‌تر و بیشتر از گناهان اوست، همه‌ی گناهانش را یکجا می‌بخشم.
«قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ« (الزّمر، 53)
ترجمه: بگو اى بندگان من كه بر خویشتن زیادهروى روا داشتهاید، از رحمتخدا نومید مشوید در حقیقت خدا همه‌ی گناهان را (جمیعاً) مىآمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است.
البته این بخشش مشروط به این است که فرد گناهکار متوجه گناهش شود، متوجه خطایش شود و قبل از آن که از دنیا برود، توبه کرده و برگردد، نه این که فریب شیطان را خورده و با خود بگوید: حال که چنین است، پس فعلاً گناه می‌کنیم و یک موقع هم توبه می‌کنیم. ممکن است چنین فرصتی دیگر دست ندهد. لذا در آیه بعد فرمود:
«وَأَنِیبُوا إِلَى رَبِّكُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَكُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنصَرُون» (الزّمر، 54)
ترجمه: و پیش از آن كه شما را عذاب در رسد و دیگر یارى نشوید به سوى پروردگارتان بازگردید و تسلیم او شوید.
خداوند رحمان و کریم، بنده‌اش را دوست دارد که خلق کرده است و اگر دوست نمی‌داشت، خلق نمی‌کرد. لذا دوست دارد که همه بندگانش از موهبات هدایت عقل و وحی و نعمت‌های او بهره‌مند گردند و رشد کنند و به فلاح ابدی برسند. لذا هر موقع که بنده‌اش از خطا برگردد، او را می‌پذیرد
د – بیان شد که نه تنها خداوند کریم می‌بخشد، بلکه چنین بنده‌ای را که عمری مشغول گناه و فحشا بوده و حالا پشیمان شده و برگشته را دوست دارد و به او پاداش و جایزه نیز می‌دهد و به وعده‌‌ی خلود در بهشت بشارتش می‌دهد.
مستندتر و مستدل‌تر از «کلام الله» برای معرفی او وجود ندارد؛ پس خوب است هر چقدر هم که گناه‌کاریم، کلام محبوب را با محبّت متقابل بخوانیم و ببینیم به ما گناهکاران که دوست داریم برگردیم چه می‌فرماید؟ آیا قبول‌مان می‌کند یا خیر؟
«وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ»
ترجمه: و آنان كه چون كار زشتى كنند یا بر خود ستم روا دارند خدا را به یاد مىآورند و براى گناهان‌شان آمرزش مىخواهند، و چه كسى جز خدا گناهان را مىآمرزد، و (آنان که) بر آنچه مرتكب شدهاند با آنكه مىدانند [كه گناه است] پافشارى نمىكنند. (آل عمران، 135)
«أُوْلَئِكَ جَزَآۆُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ» (آل عمران، 136)
ترجمه: پاداش آنان آمرزشی از جانب پروردگارشان و بوستان‌هایی است از زیر [درختان] آن جویبارها روان است جاودانه در آن بمانند و پاداش اهل عمل چه نیكوست.
ه – پس هر گاه کسی که اهل معصیت، فحشا، منکر و ظلم به خود بوده متوجه راه خطایش شود، از رحمت خدا ناامید نشود، رو به خدا برگردد (توبه)، از او طلب بخشش کند (استغفار) و بر تکرار گناهانش نیز اصرار و پافشاری ننماید، خداوند رحیم، کریم و منّان، همه گناهانش را می‌بخشد و او را پاداش عمل کنندگان عنایت می‌فرماید.
ملاحظه: البته «حق الناس» موضوع دیگری است که یا باید عودت شود و یا فرصت گرفته شود و یا حلیّت.
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منبع: سایت ایکس شبهه
