مادر! وقتی آمدی، خورشید به کسوف نشست و ماه، آهی کشید از سر شرمساری. وقتی در گاهواره‌ی«انا أعطینا» به بیداری«کوثر» برانگیخته شدی، ملائک را به«فَصلّ لربّک و انحر» واداشتی و همه ندیمه‌های نادانی را به«اِنَّ شانئک هو الابتر» نوید دادی...