حوزه و تهاجم فرهنگی(4)

در قسمت های پیشین معنای تهاجم فرهنگی و حساسیت این موضوع بیان شد. در ادامه به بررسی جایگاه روحانیت و حوزه ها علمیه و نسبتشان با این پدیده می پردازیم؛

تهاجم فرهنگی حمله فرهنگی گسترده ای است که هم اینک ملت اسلامی را تهدید می کند و به خصوص جوانان مسلمان را در معرض از دست دادن عقاید دینی و فرهنگی ناب اسلامی قرار داده است.

روحانیون نیز به عنوان افرادی از جامعه با این پدیده روبرو هستند و آن را حس می کنند. هر چند وظیفه اصلی یک روحانی ، مقابله فردی با این تهاجم است به این معنا که باید ابتدا هوشیار باشد تا این تهاجم های فرهنگی گریبان گیر خود او نشود اما با توجه به انتظاری که از روحانیت می رود علاوه بر عدم تأثیرپذیری او از این تهاجم ها، مقابله او در جهت حفظ افراد دیگر جامعه نیز است.

حوزه ها همیشه در مقابل چنین تهدید هایی آماده بوده و به عنوان پرچم دار فرهنگ و تمدن اسلامی خود را مسئول می دانسته است.

در این زمان نیز باید حوزه با شناخت دشمن و طرح های فرهنگی او و به عبارت صحیح تر، ضدفرهنگی او باید تصمیم درست و سریع را اتخاذ کند.

حوزه باید فرهنگ را بشناسد، عقاید را تبیین کرده و همه نقشه ها و عملکرد های دشمن را به دقت رصد کند.

مقام معظم رهبری درعین حال که همه دستگاه ها را مسئول مبارزه و مقابله با تهاجم فرهنگی می دانند، این مهم را وظیفه اصلی حوزه بر می شمارند؛

"شکی نیست كه مقابله با این تهاجم ، پول و بودجه و امكانات و پشتیبانیهای سیاسی دولت را می‌‌خواهد ؛ اما دولت پول بدهد و پشتیبانی بكند كه  چه بشود ؟ طبیعی است كه فكری پخش بشود . آن فكر ، كجا تولید خواهد شد ؟ آیا آن هم در دولت است یا در حوزه‌؟"(١)

حوزه محل جریان سازی فکری ست. حوزه با منابع دینی که در دست دارد می تواند افکار دینی را تولید کند. در تهاجم فرهنگی که دشمن با ادوات غیر نظامی وارد میدان می شود ما نیز نیاز به رزمندگان جنگی نداریم. باید با فکر و قلم وارد صحنه شد و با این تهاجم مبارزه کرد. حوزه های علمیه با پرورش نیروهای متعهد و عالم می تواند رزمندگان این میدان نبرد را پرورش دهد.

علاوه بر اینکه با توجه به اسلامی بودن نظام ایران، و با توجه به آمادگی معنوی مردم هیچگاه چنین فضای آماده ای برای تبلیغ دین وجود نداشته است.

روحانیت می تواند از ظرفیت های رسانه استفاده کرده، قلم خود را برای تولید کتاب های دینی فعال کند، مساجد را از سخنرانی های دینی و منبر ها مزین کند و  از تمام این فرصت به نحو احسن استفاده کند؛

"در طول تاریخ هزار و چهار صد ساله‌ی اسلام ، به گمانم هیچ برهه یی نداریم كه علمای دین، چنین فرصتی برای تبلیغ احكام اسلامی پیدا كرده باشند؛ نه در دوران ائمه ، نه بعد از دوران آنها ، نه در دورانی كه حكومتهای طرفدار فقه حنفی و شافعی در ایران بر سر كار بودند و نه در دورانی كه پادشاهان طرفدار فقه جعفری در كشور ما بودند. در هیچ یك از این دوره‌های گوناگون برای علما چنین فرصتی پیدا نشده بود كه امروز پیدا شده است."(٢)

مقام معظم رهبری در جای دیگری بر این فرصت و نعمت الهی تأکید می کنند؛

"برادران عزیز! امروز، فرصت عظیمی در اختیار روحانیت است. هیچ وقت در طول تاریخ بعد از زمان رسول اكرم ( صلی الله علیه و آله و سلم) تا امروز چنین فرصتی در اختیار دُعات دین نبوده است. دعوت كنندگان دین چه موقع چنین فرصت به این مغتنمی را در اختیار داشتند؟"(٣)

ممکن بود این تهاجم فرهنگی در زمانی باشد که روحانیت هیچ جایگاهی در جامعه ندارد و نمی تواند حتی تبلیغ سنتی خود را داشته باشد چه برسد به مبارزه با تهاجم فرهنگی. اما اکنون چنین نیست.

روحانیت و حوزه های فرصت خوبی برای تبلیغ دین دارند و با توجه به تهدید ها و تهاجم های فرهنگی باید به این تبلیغ خود جهت دهند.

به عبارت دیگر باید از فرصت ایجاد شده استفاده کرده و در جهت مبارزه با تهاجم فرهنگی استفاده کنند.

این فرصت و این جایگاه مسئولیت سنگینی را برای حوزه و روحانیت به همراه آورده است؛

"فرصت عظیم و عزیزی است و ما امروز باید بتوانیم به عنوان مبلغان دین نقش كارآمد و ماندگاری ایفا كنیم . خدای متعال، ازما سوال می‌‌كند.  این ، وظیفه ی ماست و باید خودمان را آماده كنیم."(٤)

پی نوشت ها:

(١)سخنرانی در دیدار با نمایندگان فضلا و طلاب حوزه علمیه قم، 7/9/1368.

(٢)سخنرانی در دیدار با علما و روحانیون دامغان، 15/4/67.

(٣)سخنرانی در دیدار با روحانیون و وعاظ در آستانه ماه رمضان، 22/12/69.

(٤)همان

تهیه وفرآوری:احمد اولیایی-گروه حوزه علمیه تبیان