تبیان، دستیار زندگی
در عصر کنونی عمده فعالیت رسانه ها، جهت دادن به افکار عمومی است. در چنین وضعی دولت های امپریالیست ژست دموکراتیک به خود می گیرند و از سیاست خارجی تهاجمی خویش به عنوان خواست افکار عمومی نام می برند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

یا مرگ یا جهانی شدن!


در عصر کنونی عمده فعالیت رسانه ها، جهت دادن به افکار عمومی است. در چنین وضعی دولت های امپریالیست ژست دموکراتیک به خود می گیرند و از سیاست خارجی تهاجمی خویش به عنوان "خواست افکار عمومی" نام می برند.

جهانی شدن

امروزه جهانی ‌سازی (Globalization) اصطلاحی است برای توصیف تغییراتی که در فرهنگ جوامع بر اثر افزایش روزافزون مبادلات فرهنگی و پیشرفت فزاینده ی علوم ارتباطات بوجود می‌ آیند. در این رابطه "شوپنهاور" معتقد است "جهان بازنمود من است". بدان معنا که من جهان را از روزنه بینش و ادراک خود می شناسم. امروز در عصر اطلاعات و رسانه، این حکم دیگر جایی برای بیان ندارد. در این دوره باید گفت: "جهان بازنمود رسانه هاست." در واقع، دورانی بود که رسانه آئینه ای فرض می شد که واقعیت را بازتاب می کند و باز می نمایاند، اما اینک، رسانه خود واقعیتی را وانموده می سازد که حتی مهمتر از خود واقعیت است.

"مارشال مک لوهان" مبدع نظریه ی دهکده جهانی معتقد بود که رسانه ها به فهم حقیقت و معنا کمک می کنند و باعث جهانی شفاف می شوند که در آن همه چیز روشن و واضح است. ولی این خیالی خام بود، چون رسانه ها تنها توجیه گر سیاست های قدرت های گردانندگانشان هستند و از آن برای "جهانی سازی" ارزش هایشان و سیاست های خود سود می جویند. جهانی سازی در واقع یک پروژه هدفمند در جهت غربی سازی و یا حداقل مانع زدایی در نیل به این هدف است. امروز ایالات متحده به عنوان یک امپریال رسانه ای و خبری، شدیداً مشغول رسوخ به ذهن و قوه تعقل مردمان است. این کشور بیشترین حجم سرمایه گذاری و فعالیت را در حوزه رسانه دارد. البته با این هدف که بیشترین سهم را هم از پروژه جهانی سازی به خود اختصاص دهد.

در عصر کنونی عمده فعالیت رسانه ها، جهت دادن به افکار عمومی است، یعنی برای اذهان عمومی ذائقه می سازند و بعد دائماً سیاست های خود را القا می کنند تا جایی که فرد از جدا کردن نظر خود و نظرات القا شده ناتوان می شود

در عصر کنونی عمده فعالیت رسانه ها، جهت دادن به افکار عمومی است، یعنی برای اذهان عمومی ذائقه می سازند و بعد دائماً سیاست های خود را القا می کنند تا جایی که فرد از جدا کردن نظر خود و نظرات القا شده ناتوان می شود. در چنین وضعی دولت های امپریالیست ژست دموکراتیک به خود می گیرند و از سیاست خارجی تهاجمی خویش به عنوان [خواست افکار عمومی] نام می برند. وزیر امور خارجه سابق امریکا "البرایت" در برابر سنا اظهار داشت که قدرت رسانه تلویزیون جهت ارائه تصاویری از درد و خشم به درون خانه های ما، فشار را برای مداخله سریع در مناطق بحران زده و نیز عدم مداخله در مواقعی که رویداد ها طبق برنامه پیش نمی روند افزایش داده است. حتی برخی از مقامات سطح پائین وزارت خارجه امریکا مثل "جان شاتوک" ابراز داشتند، این رسانه ها بودند که ما را به سومالی بردند و از آنجا خارج کردند. "پطرس غالی" دبیر کل سابق سازمان ملل، می گفت: نقش "سی ان ان" (CNN) بر دیپلماسی چنان است که باید آن را شانزدهمین عضو شورای امنیت به شمار آوریم.

رسانه ها به واقع در فرایند جهانی سازی کار ویژه یکسان سازی افکار عمومی را بر عهده دارند و جهانی سازی به ساخت جهانی می انجامد که همه مثل هم فکر می کنند. البته این کار با اقناع توده ها انجام نمی گیرد بلکه تنها با تبلیغات سعی در القای سیاست های مدیران و سرمایه”ٹگذاران خویش را دارند. رسانه که روزی به عنوان رکن چهارم دموکراسی نامیده می شد، امروز ابزاری در جهت تمامیت خواهی و پروژه غربی سازی جهانی است. رسانه های فراگیر دموکراسی های غربی مدعی داشتن نمایندگی مردم و وظیفه حفاظت از دموکراسی هستند و مردم استفاده کننده از مطبوعات و تلویزیون این دموکراسی ها هم تولیدات آن منابع خبری را اساس شیوه تفکر و عملکرد خود در جهان قرار داده اند. در واقع رسانه برای قدرت های سرمایه داری در فرایند جهانی سازی، در حکم دستگاه کنترل از راه دور انسانها در هر کجای دنیاست.

رسانه ها به واقع در فرایند جهانی سازی کار ویژه یکسان سازی افکار عمومی را بر عهده دارند و جهانی سازی به ساخت جهانی می انجامد که همه مثل هم فکر می کنند

فرایند جهانی سازی یا به تعبیر امروزی، "امریکایی سازی جهان" در چند دهه اخیر ضربه های مهلکی به هویت ها و تنوع فرهنگی با بهانه غلبه یک فرهنگ غالب، در جای جای دنیا زده است. تا جایی که دولت های متحد امریکا مثل کانادا، فرانسه و کشور های اسکاندیناوی این تحرکات را نگران کننده یافتند و برای محصولات فرهنگی امریکایی موانعی از قبیل تعرفه های گمرکی و سهمیه، ایجاد کردند. قصد آنها از این کار حفاظت از منابع تولید کنندگان محلی و فرهنگ ملی بوده است، حتی دولت کانادا با هدف حفاظت از موسیقی بومی، تصمیم به جلوگیری از ورود سرمایه گذاری های امریکایی در رسانه های کانادایی و صنایع فرهنگی کانادا گرفته است.

رسانه

رسانه ها در فرایند جهانی سازی مۆید گفتمانی خاص هستند. از این زاویه، طرز عمل رسانه ها به گونه ای است که برای گفتمانی خاص ارجحیت قائلند و از واقعیت، اشکالی خاص و مطابق با سیاست های خود می سازند. این گونه اعمال نفوذ و هدایت افراد به سمت سیاست های خاص در واقع در تناقض با شعارهای لیبرال دموکراسی است که توسط گردانندگان این رسانه ها ابراز می شود.

فلاسفه لیبرالی چون لاک و میل، بر روی استقلال فرد از دیگران تأکید داشتند و در عین حال دشمن هر گونه سانسور و اعمال نفوذ بر دیگران بودند.ولی جهت دهی و غرض ورزی چندش آور در عین حال ملول کننده برنامه های ماهواره ای نشانگر استفاده ابزاری از اندیشه های لیبرال تنها برای تزئین ویترین هاست و داعیه آنها در جهت رعایت و دفاع از تکثر فرهنگ ها بدل به یک شعار فریبنده برای تحمیق ذهن توده ها و گسترش تمایلات تمامیت خواهانه گردانندگان رسانه های غربی است.

اما در این میان نقش ایران چیست؟ در واقع ما در 3 بُعد جهانی شدن را دنبال می کنیم: بعد جهانی، منطقه ای و ملی. ما باید آثار جهانی شدن را در سطح ملی ببینیم، آثار ایران را در منطقه و آثار منطقه را در سطح جهانی. باید برای این اتفاقات هم سیاست نهایی مشخص شود و این برنامه اتفاق نمی افتد مگر با تعامل با نخبگان، اندیشمندان و اساتید جوامع. می توان از تجربیات مثبت آنها بهره گرفت تا از این قافله عقب نمانیم.

فرآوری : آزاده مرنی

بخش ارتباطات تبیان


منابع: آفتاب / پایگاه شبکه ایران / ویکیپدیا