زمانی که حادثه طبیعی مثل زلزله رخ می دهد عده ای بلافاصله آن را نتیجه گناه جامعه و یا آزمایش الهی تلقی می کنند و به جای انجام وظیفه چه برای پیشگیری و چه بعد از حادثه فقط یکجا می نشینند و از انتساب این بلایای طبیعی با ماوراء الطبیعه صحبت می کنند.
هرگاه زمین می‌لرزد یا آب طغیان می‌کند و یا حادثه‌ای رخ می‌دهد که در پی آن، عده‌ای به خاک سیاه می‌نشینند همیشه هستند کسانی که بجای امدادْ در صحنه یا کمک مالیْ از دور و یا گفتن و نوشتن چند جملۀ تسلی‌بخش، تنها وظیفۀ خود را پاسخ به چرایی وقوع این حادثه می‌دانند. این عده خیلی سریع و راحت با خواندن آیه و روایتی علت مصیبتِ‌وارده را معاصی کبیرۀ آسیب‌دیدگان و تحقق وعید الهی مبنی بر مجازات گنهکاران اعلام کرده گاه به کنایه می‌گویند خود کرده را تدبیر نیست و این دقیقاً همان کاری است که برای آسیب‌دیده‌ها به مراتب دردناک‌تر از مصیبت‌وارده است.
به شنیدن یک جمله در مصیبت ها عادت کرده ایم. عیبی نداره امتحان الهی است!! متاسفانه در قشر مذهبی و دینداران، در مصیبت ها و رخدادهای طبیعی یک جمله بسیار شنیده می شود؛ که آزمایش الهی است.
ابلیس از آفریدگان خداوند واز جنیان است و مدتهاى طولانى خداوند را عبادت كرده بود، و به واسطه نافرمانى از خداوند، از درگاه او رانده شد و از این پس به نام شیطان شناخته مىشود. شیطان بر هر موجودى گفته مىشود كه انسان را فریب دهد، خواه از جنیان باشد یا از انس
بلا و گرفتاری ها برای کسانی که مقاومت می کنند و ایستادگی نشان می دهند سودمند است و اثرات نیکی درآنان به وجود می آورد. امام صادق (علیه السلام ) مىفرمایند: خداوند، مۆمن را از كشاكش زندگى ایمن نساخته، اما از كوردلى در دنیا و تیره روزى در آخرت ایمن ساخته اس
یکی از مسائلی که انسان در طول زندگی خویش با آن دسته و پنجه نرم می کند گرفتاریها و مشکلات است و آدمی گاه در میان انبوه این مشکلات طاقتش طاق شده و زبان به شکوه و شکایت گشوده و وجود آن را جز به ضرر و زیان خود نمی داند. امّا آیا در واقع همین طور است؟ گرفتاری
سختی ،رنج ها و مرارت ها با انسان زاییده شده و جزو لاینفک زندگی اوست از ابتدا با آدمی بوده و تا انتها رهایش نخواهد ساخت و رمز رهایی یکی بیش نیست و آن توحید است
«بلا» آنچه در ابتدای امر از این واژه در ذهن آدمی نقش می بندد جمعی از مشکلات و مصائب است که آدمی را به رنج و زحمت افکنده و سختی هایی را نیر برای او رقم میزند. از این رو بلا آن چیزی است که ناخوشایند انسان بوده و انسان از مواجه شدن با آن ابا دارد
امام صادق (علیه السلام) فرمود: «خداوند هرگاه بنده ای را دوست بدارد، او را در بلا فرو می برد. ای سدید! ما و شما شیعیان روز و شب ها را با بلا سپری می کنیم.
هدف از ابتلا رشد و تکامل استعدادهای آدمی، ظهور لیاقت ذاتی و شئون باطنی، آشکارسازی نقایص و ضعفها و پی بردن به فضایل و کمالات است و درپرتو آن است که اعتراف به ناتوانیها، تضرّع و توبه به درگاه الهی را به همراه می آورد و استحقاق پاداش و یا کیفر مستدل می شود
پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «همانا بر صالحان سخت گرفته می شود. به تحقیق رنجی به مؤمن نمی رسد، از یک تیغ باشد تا بالاتر از آن، مگر آن که خطایی را از او پاک می کند و او را درجه ای بالاتر می برد.
در سر دو راهی ها و سختی ها قرار دادن، برای آن است که استعدادهای درونی اش بروز و ظهور کند، یعنی اگر این آزمایش نباشد، او در حد خامی و در حد بالقوه می ماند، این آزمایش است که تکمیل کننده است.
