رفع عطش با آب دریا؟

در اوایل انقلاب و پس از دوران جنگ مردم بسیار ساده زیست و توجه به معنویات و ساده زیستی داشتند، ولی در سالهای اخیر این را به وضوح می توان مشاهده کرد که از یک سوی سطح رفاه اکثریت افراد جامعه بالا رفته است و از سوی دیگر خانواده ها با چشم و هم چشمی سعی بر این دارند که اگر در حقیقت هم اوضاع مالی و شرایطشان زیاد خوب نیست، حفظ ظاهر نموده و از بقیه افراد جامعه در این مسابقه تجمل گرایی عقب نمانند.

و بدون اغراق باید گفت از مهمترین سرمداران این مسئله زنان هستند که با شدت و قدرت به تجملات بها داده و نه تنها خود پیگیر آن هستند، اگر معدود زنانی را هم ببینند که زیاد اهل تجملات نیستند،آنها را محکوم به عقب ماندگی ، بی سلیقگی و شلختگی می کنند ! اینچنین است که به این مسابقه و چشم و همچشمی روز به روز بیشتر دامن زده می شود و در این روزهای پایان سال باعث حضور چشمگیر زنان و به ناچار مردانی می شود که روانه بازار و کوچه و خیابان شده که به هر طریقی که امکانش باشد حتی از زیر سنگ هم شده(!) دکوراسیون خانه عوض شود و بر تجملات منزل افزوده ! مبادا که در دید و بازدیدهای عید کسی از کس دیگری کم بیاورد و خانه اش مثل پارسالش باشد! دیگر بهار که می آید و سال نو می شود ، اثاث منزل نیز باید نو شود دیگر! حالا اگر هر سال هم نه حداقل دو سه سال یک بار که باید تغییراتی حاصل شود! و خلاصه تلاش روز افزون برای افزایش تجملات...

و اما عواقب افزایش تجملات :

1. مصرف گرایی و تحت فشار قرار گرفتن خانواده از لحاظ اقتصادی: وسایلی که شاید هنوز قابل استفاده و خوب هستند را به بهانه قدیمی شدن دور می ریزیم و وسایل جدید می خریم ، به هر طریق ممکن : وام می گیریم، قرض می کنیم، چک بی محل می کشیم...

2. مشغول شدن و گرفتاری بیشتر خانواده ها به خود و مادیات : چرا که تجملات وقت آدم را کاملا می گیرد، وقتی برای خریدن، وقتی برای تغییر چیدمان ، وقتی برای تمیز کردن و نگهداری از آن و ...

3. کم شدن رفت و آمدها و صمیمیت ها : همه تجملات چیده می شود تا در مقابل دید دیگران قرار گیرد و به چشم بیاید، ولی نتیجه عکس می دهد ، تجملات صمیمیتها را کاهش می دهد ، آنقدر برای تجملات هزینه می کنیم که دیگر پولی برای رفت و آمد و مهمانی دادن نداریم و اگر هم توان مالی داشته باشیم، آنقدر خود تجملات برایمان مهم می شود که نگران آسیب دیدن انها هستیم مثلا دوست نداریم بچه های کوچک و شیطان به خانه مان بیایند چون ممکن است سر و زندگی مان خراب شود! فرش نفیسمان لکه شود ، یا فلان ظرف گران قیمتی که روی میز گذاشته ایم بیفتد و یا گل و گلدانهایمان آسیب ببینند ! پس بچه ها که فرشته های آسمانی و همه لطف جمعهایمان هستند را کم کم حذف می کنیم تا تجملاتمان سرجایش باشد.

4. دور شدن از خدا و معنویات: آنقدر غرق تجملات می شویم که خدایمان را هم فراموش می کنیم . و در میان تجملاتمان به شیطان نزدیک تر و برادر یا خواهر آن می شویم. اگر دو رکعتی هم نماز می خوانیم، در بین نماز چشممان به گل فرشمان و قاب روی دیوارمان است و حواسمان نیز به انها...  .

5. افسردگی و خستگی و دلزدگی : چون همه حواسمان به تجملات است، اگر نتوانیم آن چیزهایی را که می خواهیم بخریم همینطور غصه می خوریم و افسرده می شویم ، یا از بس هر چه می خریم قدیمی می شود و فردایش یک چیز دیگر مد می شود ، خسته و دلزده می شویم و خلاصه این میل سیری ناپذیر همچنان ادامه دارد و اگر به ان دل بدهیم همه جوره بیچاره مان می کند.

نمی خواهیم تارک دنیا شویم. تجملات در حد متعادل خوب است و باعث امیدواری و روحیه نشاط می شود به شرط آنکه بیمارگونه نشود و حواسمان باشد آسیب هایی را که ذکر شد به همراه نیاورد. خودمان را و آرامشمان را به خاطر تجملات فدا نکنیم و وقتی برای صمیمیتها و به خصوص بچه ها داشته باشیم.

در جامعه اسلامی که ما در آن زندگی می کنیم سزاوار آن نیست که به تجملات و چشم و هم چشمی ها روی آوریم. خانواده ها باید در تلاش باشند تا سبک زندگی اسلامی را در زندگی خود نهادینه کرده و تلاش شایسته ای را در این راستا داشته باشند.

منابع : خبرگزاری رسا /سایت حوزه