آیا ما ازآیات قرآن تحت تأثیر قرار می‌گیریم؟ یا فقط، . . .
مقدمه:
می دانیم که شروع روز دانش آموزان با یک برنامه صبحگاهی مناسب علاوه بر پرورش روح معنوی دانش آموزان، در بالا بردن سطح آموزشی آن ها از لحاظ یادگیری تاثیرگذار است.
به عنوان مثال اگر معلم پرورشی مدرسه بتواند هر هفته یک کلاس را برای برگزاری برنامه های صبحگاه مدرسه انتخاب و هدایت نماید:
اول: تمام دانش آموزان طبق استعداد خود در امور و انجام برنامه ها مشارکت می نمایند.
دوم: طبق ایام اله برای پیدا کردن مطالب مناسب روز اجرای برنامه به دنبال مطالبی از قبیل شعر، مقاله، طنز و غیره هستند.
سوم: مراسم آغازین مدرسه از یکنواخت بودن و احیاناً خسته کننده بودن به پویایی و سرشار بودن تبدیل می شود.
یکی از کارهایی که در اکثر مدارس کشور عزیزمان انجام می شود، خواندن آیاتی از قرآن مجید می باشد، در این زمینه چنان چه دانش آموزان بتوانند علاوه بر شنیدن آیات، با مفاهیم متعالی این معجزه الهی آشنا شوند، بی شک به هدف والای نزول وحی رهنمون گشته ایم.
در این راستا، مرکز یادگیری جهت غنی سازی برنامه های صبحگاه مدارس، به بررسی و تفسیر برخی از آیات قرآن پرداخته است. در این قسمت سعی شده، تفسیر به زبان ساده و قابل درک برای دانش آموزان ارائه گردد.
در این مقاله برخی از آیات سوره مریم مورد بررسی قرار می گیرد...
آیات 52 تا 64 سوره مریم ( صفحه 309) ، مربوطه توسط یکی از دانش آموزان قرائت شود.
شما می توانید برای شنیدن فایل صوتی آیات این صفحه کلیک نمایید.
جهت دریافت فایل صوتی آیات فوق، کلیک کنید.
از سیزده آیه ی 52 تا 64 سوره ی مریم از صفحه ی 309 ، قرآن، پس از اشاره ی كوتاهی به فرازهایی از زندگی چند تن از پیامبران، یعنی موسی، هارون، اسماعیل و ادریس(ع)، در هفتمین آیه ی این‌صفحه، به ذكر نكته‌ای پیرامون هدایت‌یافتگان و برگزیدگان درگاه الهی می‌پردازد.
نیمه ی دوم آیه ی 58 می‌فرماید: «ازكسانی‌كه هدایت كردیم و برگزیدیم، افرادی هستند كه وقتی آیات خداوندِ رحمان، بر آنان خوانده می‌شود، بی‌اختیار، تحت تأثیر قرار می‌گیرند و به خاك افتاده و گریه‌كنان، سجده می‌كنند».
درحقیقت، این آیه، وظیفه ی ما را نسبت به آیات الهیِ قرآن روشن می‌كند كه هدف از نزول قرآن، تنها، قاری‌شدن، حافظ‌شدن و حتّی مفسّرشدن نیست. درحالی‌كه بسیاری از ما مردم، تصوّر می‌كنیم‌كه اگر قاری قرآن، حافظ قرآن یا مفسّر قرآن شدیم، دیگر، هیچ‌كمبودی نداریم!
امّا او می‌گوید: قرآن آمده تا هنگامی كه آیات آن بر شما تلاوت می‌شود، درِ دل را به‌روی آن بازكنید، تحت تأثیر قرارگرفته و در مقابلش، خضوع و خشوع و اطاعت داشته باشید. یعنی، در زندگی‌تان پیاده‌كنید و تحقّقش بخشید تا بازارتان قرآنی باشد؛ اداراتتان قرآنی باشند و خانواده‌هایتان قرآنی باشند.
این‌است آن چیزی كه متَأسفانه، ما نداریم. وگرنه، قرایت قرآن و قاری و حافظ و مفسّر قرآن، فراوان داریم. آن چه كه نداریم، حیات قرآنی است. خودمان هم می‌فهمیم‌كه نداریم و فقط، یك‌سلسله ظواهر خشك را خوب چسبیده‌ایم.
قرآن در میان ما، مانند جناب مُسلِم دركوفه است كه مردم، به خانه‌های خود راهش نمی‌دادند.
شب نهم ذی‌الحجّه، با این‌كه قبلاً هجده‌هزار نفر، با او بیعت كرده بودند، امّا آن شب، تنها، در كوچه‌های كوفه مانده بود و درهای خانه‌هایشان را به روی او بسته‌بودند.
قرآن، امروز، درمیان ما، همین‌طور است. ما هم قرآن را به خانه و زندگی خود راه نمی‌دهیم. در خانه‌های ما قرآن نیست. در ادارات ما قرآن نیست. در رادیو و تلویزیون ما قرآن نیست.
چرا؛ لفظش و كتابت و قرائتش و حتّی تفسیرش هست؛ قاری و حافظ و مفسّرش هم هست، امّا خودش نیست؛ اخلاق و احكامش نیست. اگر قرآن بخواهد در مجالس جشن و سرور و عروسی ما بیاید، اصلاً راهش نمی‌دهیم. دستورات قرآن، طوری است كه با زندگی ما نمی‌سازد.
ما، فقط بلدیم مجلس قرآن تشكیل دهیم و قاریان خوش‌لحن و خوش‌صدا بیاوریم؛ بخوانند و ما هم صدا وآهنگی از خود سر داده و الله الله بگوییم.
یعنی كه قرآن، روح ما را تكان داده و به شور و فغان آورده است. و حال آن كه این سر و صدا، برای قاری است، نه برای قرآن. چون خوش‌لحن و خوش‌آهنگ است، ما شنوندگان را سر وجدآورده و تشویقش می‌كنیم. لذا هرچه، او صدا را بلندتر كند، ما هم داد، بیشتر می‌زنیم. او صدا را آهسته كند، ما هم آهسته می‌كنیم. و اگر چند آیه را به یك نفَس یا به چند قرائت بخواند، ببینید چه غوغایی به راه می‌اندازیم. و حال آن كه خودِ قرآن می‌فرماید: وقتی قرآن خوانده می‌شود، ساكت باشید و تنها، گوش فرا دهید و استماع كنید تا مورد رحمت قرار بگیرید.
و همین آیه ی 58 نیز می‌فرماید: اگر راستی، شما زبان قرآن را می‌فهمید و در دل می‌نشانید، باید اشك بریزید. آن هایی كه مورد هدایت الهی قرارگرفته‌اند، وقتی صدای قرآن به گوششان می‌رسد، چنینند.
چون معرفت در جانشان پیدا شده و حق را شناخته‌اند و فهمیده‌اند كه با قرآن خیلی فاصله دارند. قرآن را درآسمان و خود را در زمین می‌بینند. لذا سخت دردناك و متأثّر می‌شوند و اشك می‌ریزند.
