امام خمینی آینه مهر و قهر

چه زیباست تخلق به اخلاق خداوندی که در جای مهربانی، ارحم الراحمین و در مقام انتقام، اشد المعاقبین است. در افتتاح دعای افتتاح به ساحت حضرتش عرض می‌شود:

«وایقنت انک انت ارحم الراحمین فی موضع العفو والرحمة واشد المعاقبین فی موضع النکال والنقمة؛  و یقین دارم که تو - در جایگاه عفو و رحمت - از تمام مهربانان، مهربان‌تر و در جای عقاب و انتقام از همه سخت گیرتری.‌»(١)

و خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «محمد رسول الله والذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم‌» ؛  محمد صلی الله علیه و آله پیامبر خداست و کسانی که با اویند، بر کافران، سختگیر و با همدیگر مهربانند.‌»(2)

مثل مولا علی علیه السلام امام خمینی قدس سره می‌فرماید:

«باید به همان نحو که مولا علیه السلام مظهر عدالت بود و مظهر رحمت، شما هم اقتدای به آن حضرت کنید و باعدالت با مردم و بین خودتان رفتار کنید و با عطوفت.‌»

در دید اهل معرفت، همه چیز، مظهر رحمت خداست و مهر او، هر چیز حتی غضبش را فرا می‌گیرد؛ چنان که در قرآن کریم و برخی دعاها مثل آغاز دعای کمیل نیز بیان شده است که رحمت خداوندی، فراگیر است و بر غضبش سبقت می‌گیرد؛ زیرا غضب و خشونت الهی نیز در مجموعه نظام هستی به سود بشر است و نظیر چاقوی جراح، سبب سلامتی مجموعه پیکر انسان می‌باشد. از طرفی:

در این مجال و مقال به مهربانیها و صلابتهای امام بزرگوارمان، گذری دوباره می‌کنیم؛ باشد تا سرمشق مبلغان بلکه مسئولان بلند پایه نظام اسلامی قرار گیرد.

قبل از بیان برخی از مهربانیها و صلابتهای حضرت امام قدس سره این نکته را نیز متذکر می‌شویم که قاطعیت و خشونت ارزشمند و خداپسندانه در اجرای دین، برخورد با بیگانگان، بدعت گزاران و باندهای مافیایی قدرت و غارت است.

و جای مدارا و مهربانی، هنگام معاشرت با زیردستان، خودیها، خانواده و فرزندان، گمراهان غیرمعاند و جاهلان قاصر و... است. متاسفانه در کشور عزیز ما، مدعیان رافت و مدارا، پیاده نظام آمریکا و جاده صاف کن اسرائیلند و در برابر هموطنان، فقرا، اهل دین و ایثار، خشن‌ترین رفتارها را دارند.

در ادامه نکاتی از سیره رفتاری حضرت امام ره که سراسر نشانگر رعفت و عطوفت و مهربانی است تقدیم کاربران گرامی خواهد شد.

 پیرمرد باغبان

یادم هست من كوچك بودم، روزی پیرمردی برای باغچه منزل ما خاك آورد. ما سر سفره بودیم كه او آمد. امام گفتند كه این پیرمرد ناهار نخورده است. غذای ما زیاد نبود. بعد بشقابی از توی سفره برداشتند و خودشان چند قاشق از غذایشان را در بشقاب ریختند و به ما گفتند: «بیایید هر كدام چند قاشقی از غذای خود را در این بشقاب بریزید تا به اندازه غذای یك نفر بشود. »

ما كه آن روز غذای اضافی نداشتیم، به این ترتیب غذای آن پیرمرد را آماده كردیم در عالم بچگی آنقدر از این كار خوشم آمد كه نهایت نداشت.

هر وقت امام از او یاد می‏كند

مرحوم حاج آقا مصطفی در رابطه با علاقه امام به فرزندانش می‏گفت: «امام بچه‏ای داشت كه فلج‏بود و چند سالی زنده بود و بعد وفات كرد. با اینكه آن بچه فلج‏بود و زود هم از دنیا رفت معذلك هر وقت امام از او یاد می‏كند خیلی متاثر و ناراحت می‏شود.

بیست دقیقه اشك می‌‏ریختند

پس از ماجرای پانزده خرداد، خدمت امام مشرف شدم. حدود 35 دقیقه خدمت‏ایشان صحبت كردم. حادثه پانزده خرداد را برای امام توضیح دادم. و امام حدود بیست دقیقه اشك می‏ریختند.

من بچه‏‌ها را دوست دارم

اگر ما یك روز، دو روز به خانه آقا نمی‏رفتیم، وقتی می‏آمدیم، می‏گفتند: «كجاها بودید شما؟ اصلا مرا می‏شناسید؟ یعنی این طور مراقب اوضاع بودند. اینقدر متوجه بودند.

من بچه خودم را، فاطمه را، بعضی اوقات می‏بردم. یك روز وارد شدم دیدم آقا تو حیاط قدم می‏زنند. تا سلام كردم گفتند: «بچه‏ات كو؟» گفتم: «نیاورده‏ام، اذیت می‏كند. » به حدی ایشان ناراحت‏شدند كه گفتند: «اگر این دفعه بدون فاطمه می‏خواهی بیایی، خودت هم نباید بیایی‏». اینقدر روحشان ظریف بود. می‏گفتم: «آقا، شما چرا این قدر بچه‏ها را دوست دارید؟ چون بچه‏های ما هستند دوستشان دارید؟» می‏گفتند: «نه، من به حسینیه كه می‏روم، اگر بچه باشد حواسم می‏رود دنبال بچه‏ها. اینقدر من دوست دارم بچه‏ها را. بعضی وقتها كه صحبت می‏كنم، می‏بینم بچه‏ای گریه می‏كند یا بچه‏ای دارد دست تكان می‏دهد یا اشاره به من می‏كند. حواسم می‏رود تو بچه‏ها.

پی‌نوشت‌ها:

(1) مفاتیح الجنان، اعمال شبهای ماه مبارک رمضان.

(2) فتح/29.

منبع: ماهنامه اطلاع رسانی، پژوهشی، آموزشی مبلغان

تهیه و فرآوری: جواددلاوری، گروه حوزه علمیه تبیان