فسیل فرازمینی در یک شهاب سنگ

چاندرا ویکراماسینگه، استاد سابق دانشگاه کاردیف مدعی شده است که یک تکه سنگ 5 سانتیمتری از یک شهاب سنگ به دست آورده است که حفره های آن دربرگیرنده فسیلهای خزه های دریایی میکروسکوپی است که شبیه خزه های دریایی سیاره زمین است. این دانشمند درباره این که سرمنشاء زندگی در این سیاره از فضا بوده می گوید: این نتایج شواهدی است که نشان می دهد زندگی انسان از خارج از زمین آغاز شده است.

::چاندرا ویکراماسینگه با تکه ای از سنگ فضایی::

::این سنگ فضایی 5 سانتی متری دارای فسیلهایی از زندگی فرازمینی شبیه به خزه های است که در اقیانوسهای زمین یافت می شود::

او معتقد است این سنگها بسیار نامتعارف بوده و ساختار متخلخلی با چگالی کمتر از چیزی که در زمین داریم هستند. ادعای ویکراماسینگه طی یک مقاله در وب سایت مجله کیهان شناسی منتشر شده است. این درحالی است که بسیاری از کارشناسان ادعای وی را تکذیب کرده و آن را مضحک توصیف کرده اند، این کارشناس استدلال می کند که فسیلهای فرازمینی در نتیجه آلودگی در زمین به شکل کنونی در آمده اند.

:: این تصاویر میکروسکوپی تلاش می کند نشانه ای از یک فسیل میکروسکوپی را القا نماید::

::ادعا شده است که میکرو ارگانیسمهای فسیل شده که در این قطعه سنگ یافت شده است شبیه بقایای فسیل باقی مانده از عصر دایناسورها یعنی 55 میلیون سال پیش است::

صرف نظر از ادعای چاندرا ویکراماسینگه، این نظریه که حیات از بیرون کره زمین شروع شده باشد و یا در جایی به جز زمین نیز امکان وجود حیات باشد موافقان و مخالفان زیادی دارد.

یکی از دلایل اصلی ادعای وجود حیات در دیگر نقاط کیهان، این است که مواد سازنده‏ی حیات فقط در زمین پیدا نمی‌شود. این مولکول‌های آلی یا بلوک‌های سازنده حیات را می‌توان بر سطح کرات دیگر، درون دنباله‌دارها و حتی در محیط میان ستاره‌ای نیز یافت. بیش از 99 درصد بدن هر موجود زنده‌ی روی زمین، فضای خالی است که در واقع فاصله‌ی میان الکترون‌ها و پروتون‌های درون اتم‌های آنهاست. تقریباً 95 درصد ترکیبات شیمیایی حیات زمینی، مشتقات عناصر هیدروژن، اکسیژن و کربن هستند و از این میان 76 درصد وابسته به مولکول‌های آب ـ ترکیب دو اتم هیدروژن و اکسیژن ـ هستتند.

هیدروژن، فراوان‌ترین عنصر عالم است و بیش از 90 درصد جرم  عالم را تشکیل داده است. اکسیژن و کربن محصولات اصلی فرایند همجوشی هسته‌ای در کوره مرکزی هر ستاره پیرند. پس هر کجا که ستاره و سیاراتی از سحابی باقی مانده از مرگ ستاره یا ستاره‌هایی کهن به وجود آید، این دو عنصر وجود دارند.

از آنجا که کربن به سادگی و به شکل‌های مختلف با خودش و دیگر عناصر، پیوند محکم تشکیل می‌دهد و بلوک‌های سازنده حیات (ملکول‌های آلی) را می‌سازد، پس منطقی است که احتمال شکل‌گیری حیات در "هر کجای" عالم به اندازه‌ی زمین باشد. برعکس اگر حیات روی زمین از سه عنصر نادر مثلاً مولیبدنیوم، پلوتونیوم و بیسموت شکل گرفته بود، آن گاه می‌توانستیم بپذیریم که حیات منحصر به زمین است.

پژوهشگران بر این باورند كه زمین برای اولین بار در بیش از 3 میلیارد سال قبل شاهد حضور دسته‌ای متشكل از بیست آمینواسید در كنار یكدیگر بود كه منجر به تولید اولین پروتئین‌های شكل‌دهنده حیات در این سیاره شدند،  دسته‌ای كه بعدها جعبه ابزار استاندارد حیات روی زمین را تشكیل دادند.

این باور كه حیات روی زمین از این جعبه ابزار افسانه‌ای شكل گرفته باشد مورد قبول همه محققان نیست. فرضیات و گمان‌های متعددی درباره حیات و چگونگی شكل‌گیری آن در زمین وجود دارد كه متاسفانه تعداد بسیار كمی از آنها قابلیت تست ، تحقیق و ارزیابی را دارا می باشند. اما با این فرضیه جدید، جعبه ابزار 20 تایی آمینواسیدها را خیلی خوب می‌شود ارزیابی كرد. دانشمندان هم دست به كار شدند و آزمایشی طراحی كردند تا متوجه شوند كه آیا بیست آمینواسیدی كه سنگ بنای حیات زمینی هستند، تصادفی انتخاب شده‌اند یا طبق اصولی خاص و بر اساس معیارهای مشخصی دستچین گشته‌اند. همچنین دانشمندان بی‌صبرانه منتظرند تا نتایج آزمایش‌ها به آنها بگوید كه آیا این دارودسته بیست‌تایی آمینواسیدی تنها گزینه‌های موجود بودند كه می‌توانستند این نقش را برعهده گیرند؟ به مفهومی دیگر آیا می‌توان حیات از نوعی دیگر را در جایی دیگر یافت؟

منبع: مهر / دانش فضایی