تراژدی مرگ برای سرطانی‌های بی‌پول!

پس از تشدید تحریم‌های کشورهای غربی علیه ایران و افزایش چند برابری نرخ ارز، این بیماران بودند که بیش از همه هدف تحریم ها قرار گرفتند چون در فاصله زمانی کوتاه، قیمت داروهای بیماران سرطانی چند برابر شد و در این میان خانواده‌هایی که توانایی هزینه‌های چند ده میلیونی را ندارند، تنها انتظار مرگ را می‌کشند.

مدیران هم در مقابل این تراژدی مرگبار، ترجیح می‌دهند ارزش وارداتی را به جای داروهای بیماران سرطانی به دیگر اقلام تخصیص دهند و هیچ الزامی نمی‌بینند که بیمه‌ها را مجبور به پرداخت هزینه‌های درمانی بیماران سرطانی کنند.

انتقادات به گرانی داروهای بیماران سرطانی ابتدا توسط رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس در میان بهارستانی‌ها مطرح شد. مهرماه سال گذشته بود که حسینعلی شهریاری از اختصاص نیافتن ارز برای داروهای خارجی انتقاد کرد و گفت: «متأسفانه در زمینه بهداشت و درمان به خصوص تامین داروهای خارجی برای بیماری‌های سرطانی و صعب‌العلاج و همچنین تولید دارو مشکلاتی داریم، در چند ماه گذشته ارز قابل توجهی در این رابطه اختصاص داده نشده است. این در حالی است که برای چوب بستنی، خرید وسایل بازی و ماشین‌های خارجی گران قیمت میلیاردها دلار پول خرج شده است.»

رییس كمیسیون بهداشت و درمان  درباره افزایش داروی هرسپتین هم اظهار کرده بود: هزینه یك دوره درمان بیماران سرطانی با هرسپتین با قیمت دلار پارسال 50 تا 60 ‌میلیون تومان بود، اما حالا همین دوره درمان 200‌میلیون تومان تمام می‌شود، چند درصد مردم توان پرداخت چنین هزینه‌ای را دارند، اصلاً چند درصد مردم توان پرداخت 50 میلیون تومان یا حتی 20‌میلیون تومان را برای دارو دارند؟ وی در ادامه تاکید کرده بود: چگونه دولت می‌تواند مدعی باشد كه پولی ندارد؟ این چه نداری‌ است كه 600 میلیون دلار ارز مرجع برای واردات خودروهای لوكس اختصاص می‌دهند، اما برای واردات دارو حتی با دلار 3000 تومانی و 4000 تومانی هم در بانك‌ها و گمرك كارشكنی می‌كنند.

بیمه‌هایی که از زیر بار داروهای سرطانی شانه خالی می‌کنند

اردیبهشت ماه سال گذشته بود که دستور رئیس جمهوری و ابلاغ مصوبه هیئت دولت مبنی بر لزوم پوشش بیمه‌ای 202 قلم داروی بیماران سرطانی و صعب‌العلاج توسط سازمان‌های بیمه گر منتشر شد. اما با اینکه بیش از 9 ماه از وعده و وعیدها می‌گذرد، تغییری در زیر پوشش بیمه قرار گرفتن داروهای سرطانی اتفاق نیفتاده هیچ، قیمت داروها با احتساب افزایش نرخ ارز، چند برابر هم شده است.

شما در نظر بگیرید یک خانواده کارمند چطور می‌تواند از پس هزینه داروهای بیمار سرطانی که ماهانه به بیش از ده‌ها میلیون هم می‌رسد، بر بیاید. در این بین بیمه‌ها هم که وظیفه پرداخت هزینه‌های دارویی را دارند، هر بار به بهانه‌ای از پرداخت مبالغ شانه خالی می‌کنند و با ادعاهایی مانند این داروها تحت پوشش بیمه نیستند، یا به طور کامل از پرداخت هزینه داروها سر باز می‌زنند یا درصد بسیار پایین از آن  را، آن هم پس از مدت‌ها تأخیر به بیمار می‌دهند که در مقابل هزینه کلی دارو هیچ نیست.

آمپول هفتگی یک بیمار سرطانی، 4 میلیون تومان

تراژدی بیماران سرطانی زمانی وحشتناک‌تر می‌شود که نگاهی به نرخ‌های نجومی داروهای بیماران سرطانی در داروخانه‌های سطح شهر بیندازیم. یکی از مراجعین داروخانه هلال احمر که خود کارمند یک شرکت خصوصی است می‌گوید که هزینه آمپول‌های هفتگی همسرش که مبتلا به بیماری سرطان است، 4 میلیون تومان می‌شود. شما حساب کنید 4 میلیون هفتگی، در یک ماه می‌شود 16 میلیون، من که حقوق ماهیانه‌ام به 700 تومان نمی‌رسد چگونه باید هزینه درمان همسرم را پرداخت کنم.

وی در ادامه می‌گوید: با هزار قرض یک خانه 40 متری خریده بودم که مدتی است فروخته‌ام و تمامش را هزینه درمان همسرم کرده‌ام اما این مبلغ هزینه چند ماه درمان همسرم هم نشده است و این روزها که پولمان تمام شده است، تنها باید در انتظار مرگ او بمانیم.وزیر رفت، مشکلات داروی سرطانی‌ها ماند.

چند ماه پیش بود که گرانی دارو و ماجرای اختصاص ارز دارویی به اقلام غیر ضروری اخبار رسانه‌ها را فرا گرفت و اظهارات جنجالی وزیر بهداشت در خصوص اختصاص ارز دارویی به لوازم آرایشی و اقلام لوکس زمانی که انگشت اتهام را به سوی ریاست جمهوری نشانه رفته بود، به برکناری‌اش به سمت وزارت انجامید. اما بر کناری خانم وزیر تغییری در روند گرانی داروها ایجاد نکرد و هنوز هم خانواده‌های بیماران کوچه پس کوچه‌های ناصر خسرو و راه روهای داروخانه هلال احمر را به دنبال داروهای سرطان عزیزانشان زیر رو می‌کنند بدون اینکه کسی به یاریشان بشتابد.

قانونی که اجرا نشد!

بر اساس قانون برنامه چهارم توسعه که دو سال هم از پایان زمان اجرای آن می‌گذرد، سهم مردم از پرداخت هزینه‌های درمان می‌باید به کمتر از 30 درصد می‌رسید. در حالی که این سهم هم اکنون به اعتقاد برخی کار‌شناسان و دست اندر کاران حوزه سلامت، به 70 درصد رسیده و برخی نیز معتقدند که این سهم حدود 60 درصد است. اما آنچه در این بین مهم است، اینکه برنامه‌های دولت در حوزه سلامت به گونه‌ای اجرا نشده که بتواند سهم مردم را کاهش دهد. اما این روزها با اینکه روزهای زیادی از آغاز برنامه پنجم می‌گذرد هنوز هیچ خبری از اجرای این قانون نیست.

مرگ پایان محتوم سرطانی‌های بی پول

سال گذشته قرار بود مجلس 6 هزار میلیارد تومان اعتبار برای وزارت بهداشت در نظر بگیرد که اگر این اتفاق می‌افتاد، خدمات بیمارستان‌های دولتی رایگان می‌شد. اما با اینکه سال جدید هم فرا رسیده هیچ خبری از بودجه مقرر نشده است و هنوز هم گرانی هزینه‌های درمان تیشه به ریشه زندگی بیماران می‌زند.

با نگاهی اجمالی به هزینه درمان بیماری‌هایی مانند سرطان ناگفته پیدا است که اگر بیمار سرطانی از خانواده متمول نباشد و ارث گران بهایی هم به او نرسیده باشد، محکوم به مرگ است چون با هزینه‌های درمانی بیماران سرطانی که ماهانه از 210 میلیون تومان هم تجاوز می‌کند، درمان غیر ممکن است. واقعاً جای تأسف دارد که آقایان در مقابل بیمارانی که درمان شاید تنها گزینه‌ای باشد که بتواند لااقل کوتاه زمانی، مرگشان را به تأخیر بیاندازد، این چنین بی توجه مانده‌اند و در مقابل انگشت‌های اتهام تنها گزینه شانه خالی کردن را انتخاب کرده‌اند.