دشمنان فوتبال پاک را بشناسید
مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران حدود سی ویک هفته خود را پشت سر گذاشته و تنها 3 هفته تا پایان خود فاصله دارد. در شرایطی که در انتهای جدول جدال برای بقا خیلی سنگین نیست در بالای جدول رقابت نفسگیر ادامه دارد.
لیگ فوتبال ایران به عنوان مهم ترین رویداد ورزشی کشور در طول سال توجهات بسیاری به دنبال دارد و از این بابت تنها بعضی ها سود می برند. با وجود این که صحبت از پول هنگفت در فوتبال است اما با نگاهی گذرا در می یابیم که حدود یک درصد از اهالی فوتبال ما پول خوبی به جیب می زنند و بقیه یا از جیب می خورند و یا حداکثر پول معمولی را که در بسیاری از حرفه ها در می آید به دست می آورند. وقتی بازیکنان نخبه فوتبال ما هر کدام از تیم های قبلی خود طلبکارند تکلیف بازیکنان معمولی مشخص است.
یک مثال
می گویند آندرانیک تیموریان هنوز از تیم ابومسلم طلبکار است! اصلا یادتان هست که او چه زمانی در این تیم بازی کرده است؟ بازیکنان پاس هفته قبل دست از تمرین کشیدند و دلیل آن را عدم دریافت مطالبات خود اعلام کردند. این همان تیمی است که خیلی ها بابت رفتنش به همدان ناله می کنند! معلوم نیست پس از این چه بلایی قرار است سر پاس بیاید. چرا راه دور برویم. امروز استقلال که در سه جبهه می جنگد و از قضا در هر سه جبهه هم موفق بوده چه وضعی دارد؟ فغان قلعه نویی به آسمان است. جباری سر تمرین نمی رود. فرزاد حاتمی و حنیف عمران زاده طغیان کرده اند و .... تازه این تیم در به در دنبال این است تا شب عیدی پولی برای تامین بخشی از بدهی های خود به بازیکنان پیدا کند. حالا دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟
تیم ها بدهکارند. زمین مناسب نداریم. فشردگی بازیها بالاست. کیفیت بازی ها دلچسب نیست. سقف قرارداد ها باید برداشته شود؟ ممنوعیت ورود دروازه بان خارجی لغو شده است. اوضاع در لیگ دسته اول به شدت وخیم است و... این حرف های ما نیست. این را اهالی فوتبال به زبان می آورند؟ هر روز زمزمه کسر امتیاز از تیم های مطرح در میان است. مربیانی مثل وینگادا که چهره اش هم فراموش شده پشت در دادگاه برای فوتبال ما نقشه می کشند. مدیر برنامه های قطبی (ایشان را که یادتان هست) می گوید فدراسیون و باشگاه پرسپولیس باید مالیات آقای قطبی را بدهند. علی دایی را بگویید. به خاطر طلبش از پرسپولیس حتی حاضر نیست با رویانیان رودر رو شود. یادتان هست که با معجزه فردوسی پور، دایی دو ساعت در برنامه نود با اسناد ومدارک ثابت کرد که فدراسیون به او بدهکار است! خب! پس چرا به فکر نیستیم. سقف قرارداد چرا رعایت نمی شود؟ از این نظر چه کسی ضرر می کند. مگر از قدیم نگفته اند چک نقد به از حلوای نسیه؟ شما قراردادی واقعی داشته باشی و مبلغ آن را بگیری بهتر است یا این که یک قرارداد سوری ببندی و سالها دنبال پولش بدوی؟ صد البته در این دویدن هم یا "شرخر"ها موفقند و یا آن هایی که دلالان قدرتمند دارند. اینجاست که ماجراهای پشت پرده کثیف رو می شود. هیچ دقت کرده اید چند نفری به عنوان مدیر فقط در زمان نقل و انتقالات فعال هستند و به محض پایان این فصل محو می شوند؟ پیدا کردن این به اصطلاح مدیران خیلی سخت نیست!
چرا راه دور برویم. امروز استقلال که در سه جبهه می جنگد و از قضا در هر سه جبهه هم موفق بوده چه وضعی دارد؟ فغان قلعه نویی به آسمان است. جباری سر تمرین نمی رود. فرزاد حاتمی و حنیف عمران زاده طغیان کرده اند و .... تازه این تیم در به در دنبال این است تا شب عیدی پولی برای تامین بخشی از بدهی های خود به بازیکنان پیدا کند. حالا دم خروس را باور کنیم یا قسم حضرت عباس را؟
این همه گفتیم تا به اینجا برسیم که فوتبال ما با این وضعیت راهی جز داشتن سقف قرارداد ندارد. کسانی از این سقف ضرر می کنند که قدرت و پارتی گرفتن پول زیاد و بی زبان (یا همان بیت المال ) را دارند. آنها با این قانون مخالفند تعارف هم ندارد. با این وضعیت باید تیم های ما تعدادشان کمتر شود تا هم فشردگی بازیها کم شود. هم هزینه ها پایین بیاید و هم کیفیت بالا برود. کسانی با کم شدن تعداد تیم ها مخالفند که از شلوغی اوضاع سود می برند وبرای باختن وحضور جنجالی خود برای کسب شهرت بهانه به دست می آورند. قانون ممنوعیت حضور دروازه بان خارجی بی دلیل برداشته شد. کسانی از این ماجرا سود بردند که چند دروازه بان خارجی پیر و از رده خارج را به فوتبال ما تحمیل کردند. از این صریح تر دیگر چه باید گفت؟
باشگاه های ما پول ندارند و اغلب کار در رده های پایه را به مزایده می گذارند! دقت بفرمایید مزایده و نه مناقصه؟ به عبارتی هرکس بیشتر پول داد صاحب آکادمی می شود. عنوان مدیر و مربی تیم های پایه را برعهده می گیرد. کسی هم که برای این ماجرا پول داد از هر کاری برای پول درآوردند ابایی ندارد؟ فساد شاخ و دم دارد؟ حالا فوتبال ما درگیر این ماجرا ها از داشتن بازیکن نخبه باز مانده. رو به بازیکنان ایرانی مقیم خارج آورده است. اسم این را هم فوتبال مدرن می گذاریم. با ادای احترام به رضا قوچان نژاد که انصافا بازیکن پر تلاش و زحمتکشی هم هست این سوال را مطرح می کنیم. روزگاری که بدون این بریز و بپاش ها در خط حمله امسال علیدوستی، چنگیز، محمدخانی، پیوس و ... را داشتیم کجا بازی به امثال قوچان نژاد می رسید؟ دهها بازیکن بهتر از او در ایران حتی فکر رسیدن به پیراهن تیم ملی را در سر نمی پروراندند. چرا فوتبال ما چنین شده است؟ چرا باور نداریم این فوتبال نیاز به فکر نو و تحول دارد؟ تا کی باید چند نفر خاص و یکی دو برنامه تلویزیونی مدعی برای فوتبال ما نسخه بنویسند؟ نسخه های نخ نمای آن ها چه بر سر فوتبال ما آورده است؟ آیا خسته شدن مردم از این دعواهای زرگری و سطح پایین را مشاهده نمی کنید؟ تاسف ما وقتی بیشتر می شود که با رسیدن به زمان انتخابات ریاست جمهوری اقبال سیاسیون به ورزش و به ویژه فوتبال زیاد شده است. هر روز سیاسیون با اظهار نظرهای دم دستی در خصوص ورزش و فوتبال به دنبال نشان دادن علاقه خود در این زمینه هستند. علاقه ای که معلوم نیست چرا در این روزها شدت می گیرد. و این موجود دوست داشتنی به نام فوتبال است که در این باره شاهد دردهای فراوان است. دردهایی که تا درمان نشوند ما فوتبالی خموده داریم. اگر برنامه ریزان فوتبال ما این واقعیت ها را درک نکنند و برنامه ای شجاعانه و منطبق با این شرایط طراحی نکنند حتما به این رشته خیانت کرده اند. ما نیز بسان رویا پردازانی که فوتبال ما را با برنامه های اروپایی مقایسه می کنند امیدواریم شرایطی پدید آید که بتوانیم برنامه های مدرن را به اجرا بگذاریم. تا رسیدن به چنین روزی امیدوارانه صبر پیشه می کنیم.
یادمان باشد آنهایی که اجازه نمی دهند فوتبال ما به راه پاک ودرست و ثمرسازبرود دشمنانی هستند که خواسته وناخواسته، دانسته و ندانسته با جریان های مخرب همراه می شوند تا همچنان این رشته به مسیر فعلی اش ادامه دهد تا آب گل آلود باشد و بعضی ها از آن ماهی های درشت بگیرند. این اول سالی چه دعایی می توان برای این گروه داشت؟
بهمن اسدی
بخش ورزشی تبیان
