در حلقه دادائیست ها

من ری با نام اصلی امانوئل رادینسکی ، عکاس، نقاش، مجسمه ساز و فیلمساز آوانگارد آمریکایی است که در یک خانواده مهاجر روسی – یهودی در در فیلادلفیای جنوبی به دنیا آمد. او سال های اولیه زندگی خود را در نیویورک گذراند اما بیشتر دوران زندگی حرفه ای اش در پاریس و در حلقه هنرمندان دادائیست وسورئالیست گذشت.

من ری، با فیلم ها، عکس ها و نقاشی هایش، سهم مهمی در جنبش های دادائیستی و سورئالیستی اوایل قرن بیستم داشت. او نخستین عکاسی بود که از چهره‌های ادبی و هنری برجسته‌ای چون پیکاسو، جیمز جویس، سینکلر لوییس، گرترود استاین و بسیاری دیگر عکاسی کرده است.

من ری، تحصیل خود در رشته معماری را رها کرد و به نقاشی رو آورد. پس از آن از عکاسی برای تکثیر کارهای نقاشی اش استفاده کرد اما پس از چندی، به اهمیت عکاسی به عنوان یک هنر مستقل پی برد و به عکاسی پرتره پرداخت.

در سال 1915، او با هنرمند فرانسوی، مارسل دوشان در نیوجرسی ملاقات کرد و این دو به کمک هم سعی کردند مکتب دادا نیویورک را ایجاد کنند. بخش اول نمایشگاه پرتره های من ری، به این دوره از زندگی این هنرمند برجسته و خلاق اختصاص یافته است. دوره ای که برای او چندان پربار و رضایت بخش نبود و به همین دلیل تصمیم گرفت با مارسل دوشان به پاریس مهاجرت کند، شهری که مردمش قدر او و هنرش را بیشتر می دانستند.

این دوره که از 1921 تا 1928 را دربرمی گیرد، دوره آشنایی من ری با هنرمندان آوانگارد فرانسوی و همکاری با آنهاست. من ری در پاریس، وارد حلقه هنرمندان دادائیست و سوررئالیست شد و آنجا بود که به عکاسی از چهره های آوانگارد این دوره مثل آندره برتون، سالوادور دالی، پیکاسو، ژان کوکتو، آرنولد شوئنبرگ، ایگور استراوینسکی، آنتوان آرتو، اریک ساتی، ژاک براک و نویسندگان و شاعران بزرگی چون ارنست همینگوی، لویی آراگون، جیمز جویس و گرترود استاین پرداخت.

در سال 1921 برای تریستان تزارا، بنیانگذار دادائیسم چنین نوشت: دادا نمی تواند در نیویورک زنده بماند. تمام نیویورک داداست و رقیب دیگر را تحمل نمی کند.

من ری در سال 1921 نخستین نمایشگاه نقاشی ها و پرتره های عکاسی اش را در یک کتابفروشی در شهر پاریس برگزار کرد و در سال 1922 نیز نخستین استودیوی هنری خود در پاریس را به راه انداخت. او در تحول تکنیک فتوگرام در عکاسی (عکاسی بدون دوربین و خلق تصاویر سیاه و سفید برروی کاغذ عکاسی حساس به نور) نقش بسزایی داشت، تکنیکی که خود آن را "رِیوگراف" نامید.

در سال 1922 مجموعه ای از فتوگرام های من ری با عنوان "له شام دلیسیو" (میدان های دلربا) با مقدمه تریستان تزارا در پاریس منتشر شد.

علاوه بر آن، من ری به کمک همکارش، لی میلر، پروسه سولاریزه کردن تصویر را ابداع کرد. تکنیکی که وی در پرتره های لی میلر، سوزی سولیدور و پرتره خودش به کار بست. تکنیک سولاریزاسیون به این معنی بود که «من ری»، عکس یا نگاتیوی را هنگام ظهور در معرض نور قرار می داد و بخشی از آن عکس را منفی و بخشی دیگر را مثبت می ساخت.

معروف ترین پرتره من ری در این دوره، پرتره ای است به نام "ویولون انگر" که پیکر زنی را نشان می دهد که همچون تنه یک ویولون به نظر می رسد. زن پشت به دوربین نشسته و حفره های صدای ویولون که من ری با استفاده از تکنیک سوپر ایمپوز، روی بدن او ایجاد کرده، دیده می شود.

Art news