امان از دست آدم ها!

اشعاری از شونتارو تانیکاوا:

کارت پستال

از خیال اشیا فراموش شده

یک کارت پستال زرد و کهنه به جا مانده

تا گذشته را یادآوری کند

قطره های بی رنگ خون از آن بیرون می ریزد

از درون پوستی خیالی

مرگ احضار می شود.

آه

آدمی هنگام مرگ

از ته دل آهی می کشد

و دنیا را ترک می گوید

او هنگام تولد نیز

با آه و گریه پا به این دنیا می گذارد

چیزها یاد می گیرد

زندگی اش در جنب و جوش می گذرد

و سپس لحظه ی مرگش فرا می رسد.

شاید من هم هنگام مرگ

از ته دل آهی بکشم

خجل از عمر باخته

و روزهای تلف کرده.

مطرود

کوه ها شعر را پس نمی زنند

ابرها،

دریاها،

ستاره ها نیز چنین نمی کنند

اما امان از دست آدم ها

آدم ها شعر را

به بدترین صورت از خود می رانند

از ترس

با تحقیر و پرچانه گی.

اتاق

اصوات موسیقی

همچون پریان زیباروی رقصان

در اتاق شناور می شوند

بی آن که رازهایشان را لو بدهند.

کلمات،

بیهوده از آنها دلبری می کنند

بیهود.

امروز هم مانند روزهای دیگر

از سکون خواهد مرد.