بچه‌های مظلوم در خانه‌ی شما

خوشا به حال بچه هایی که مادرانشان خانه دارند. بچه هایی که صبح وقتی از خواب بیدار می شوند خستگی خوابشان را در آغوش گرم مادر رفع می کنند و همان اول روز بوسه باران می شوند. نه عجله ای برای رفتن به مهد، نه اجباری به تحمل غریبه ها و پذیرش باید و نبایدها . این بچه ها از لحاظ عاطفی و روانی به سلامتی بسیار نزدیکترند.

خوشا به حال بچه هایی که تمام طول روز، بازیهایشان را به جای پری افسانه ای و دوستان خیالی با خواهر یابرادر واقعیشان قسمت می کنند. بسیاری از بچه های مظلوم جزء بچه های تک فرزندند. تک فرزندی مثل زندانی انفرادی است که بچه ها از ابتدای بودنشان به آن عادت کرده اند. البته داشتن خواهر یا برادر بعد از ده دوازده سال، شکل دیگر همان تک فرزندی است به اضافه ی ورود یک مزاحم!

به بدبختی های بچه های تک فرزند، بعضا باید عدم یادگیری مهارتهای ارتباطی، صبر و حوصله در تحمل دیگران، انزوا طلبی و ... را نیز باید افزود. بچه ای که بیشتر اوقاتش را تنها سپری کرده است کمتر می تواند چیزهایی مثل لزوم رعایت عدالت و همراهی با اطرافیان را بفهمد.

از دیگر محرومیت های بچه ها، مادی بار آمدنشان است. پدر و مادری که همه ی محبتشان را در پول خرج کردن خلاصه می کنند، هیچگاه فرزندی با استانداردهای عاطفی بار نمی آورند. این قبیل بچه ها ،مادی نگر، پرتوقع و بی عاطفه تر از دیگران بار می آیند. عدم تسلط والدین بر چنین فرزندانی در سنین بالاتر امری طبیعی خواهد بود.

محبت نامحسوس

بچه ها حق دارند که محبوب والدین باشند البته به شکلی که این محبوبیت را احساس کنند. بچه هایی که محبت والدین را حس نمی کنند واقعا مظلومند. شاید شما هم دیده باشد کودکی که گم شده است بعد از پیدا شدن به جای اینکه مورد محبت و نوازش والدین قرار گیرد مورد شماتت و بازخواست واقع می شود. والدین معتقدند که آشفتگی شان ناشی از عشق به فرزند است. اما این عشق همیشه در قلب والدین می ماند و هیچ گاه برای کودک به شکلی محسوس تجلی پیدا نمی کند.

محبت به کودکان تنها براورده کردن خواسته های مادی کودکان نیست . بلکه بیشترین جلوه ی محبت توجه کردن است. توجه به کودک یعنی جواب دادن به سوالهای کودک . جدی گرفتن حرفهایش با گوش دادن و عکس العمل نشان دادن و بالاتر از همه همبازی شدن با کودک. اگر جزء والدینی هستید که در طول هفته لااقل یکی دوبار با بچه هایتان همبازی نمی شوید، شک نکنید که بچه های شما هم جزء بچه های محروم و مظلومند. برای کودکان هیچ چیزی به اندازه ی جلب توجه والدین لذت بخش نیست. اگر فرزندتان از شما درخواست می کند از مغازه ی او جنس بخرید، یا به خانه ای که با پشتی و مبل درست کرده سری بزنید، با صداقت نیازش را نشان داده است و اگر کار به جایی رسیده که جرات مطرح کردن یا امید پاسخ گرفتن از چنین خواسته ای ندارد یک فاجعه ی تربیتی در منزل شما اتفاق افتاده است.

والدین همیشه گرفتار

شاید دقت کرده باشید وقتی حوصله ندارید بچه ها بیشتر پیله می کنند. زیرا بچه ها پریشانی ما را درک می کنند. بعید نیست قصد کمک داشته باشند. بگذارید بچه ها حالتان را عوض کنند.

پدر و مادر های کم حوصله همیشه بر این باورند که وقتی مشکلات زندگی حل شد به بچه ها رسیدگی بیشتری خواهند کرد ولی مشکلات، هیچ گاه لااقل تا اتمام دوران کودکی بچه ها حل نمی شود.

ای پدران همیشه گرفتار، ای مادران همیشه مشغول، بچه ها باید در متن زندگی باشند نه در حاشیه. بچه ها نمی توانند صبر کنند تا یک روز بیاید که ما حوصله داشته باشیم و فکرمان مشغول چیزهای مهمتری نباشد. وقتی ما نمی توانیم کودکان را درک کنیم چه توقعی از ادراک آنها داریم. بهتر است کودکان را در همین ایام کودکی مورد محبت قرار دهیم و مشکلات را بعدا حل کنیم. یا در لابلای تمام کارهایی که داریم به کودکان هم توجه داشته باشیم.