بلبشو در توزیع جوایز جام جهانی کشتی

کارشناسان امر حتی نایب قهرمانی ایران در کشتی فرنگی را با ارزش می دانند تا همه چیز از روزهای خوب کشتی ما حکایت کند. این موفقیت و این حضور گرم حتی بهانه ای شد تا فیلا(فدراسیون جهانی کشتی) از آن سندی بر حقانیت حضور کشتی در المپیک قلمداد کند.

همه این ها یک طرف موضوع بلبشو در توزیع جوایز مسابقات طرفی دیگر... به عبارتی ما این همه تلاش می کنیم تا به بالای سکو برسیم آن وقت روی سکو شرایطی را فراهم می کنیم که با سر به پایین سقوط کنیم و تصویر دل آزار ترسیم کنیم.

در میان همه قشنگی های مسابقات جام جهانی کشتی نقطه تاریک همان مراسم توزیع جوایز بود. در این مراسم حتی حضور رییس جمهوری و چند وزیر باعث نشد تا شکل زیبایی به اجرا در آید.

در تالار محل برگزاری مسابقات غوغایی بر پا بود. صدا به صدا نمی رسید . همه حاضران درون تالار برای خود حقی قائل بودند. از سرمربی تیم ملی خبری نبود اما روی سکو و در کنار آن دهها آدم مسئول و غیر مسئول دست خود را برای گرفتن و دادن جایزه دراز می کردند. معلوم نشد چه کسی مدال گرفت و چه کسی مدال نگرفت!

چند بار رییس جمهوری هم سرش را به علامت تاسف تکان داد تا شرایط برای قطع تلویزیونی مهیا شود. این نه اولین بار بود که چنین حادثه ای رخ داده و به نظر می رسد آخرین بار هم نباشد. چه زمانی و توسط چه کسی قرار است این مشکل حل شود معلوم نیست. وقتی در حضوررییس جمهوری و وزیر ورزش شاهد چنین اتفاقی هستیم تکلیف سایر موارد روشن است.

گل به خودی گزارشگر معروف به شبکه خبر

ماجرای دل آزار پخش زنده مراسم توزیع جوایز مسابقات جام جهانی کشتی از طریق شبکه سوم به دلیل قطع برنامه در حال فراموشی بود که شاهکار گزارشگر شبکه خبر اعصاب همه را به هم ریخت. این گزارشگر که به تهیه گزارش های جنجالی معروف است با گرفتن پخش زنده از برنامه خبری گو این که در میدان جنگ این طرف و آن طرف می دوید و در شرایطی که با یکدست میکروفون و با دست دیگرش موبایل گرفته بود با زور و خواهش و تمنا هر کس را که از کنارش می گذشت را به مصاحبه دعوت می کرد. او لباس حسن رنگرز را گرفته بود و اصرار به مصاحبه می کرد و رنگرز مدام می گفت: آقا من کار دارم و...

گزارشگر از این سر تالار به آن سر تالار می دوید و به دنبال چهره های آشنا می گشت و اصرار داشت تا برنامه را قطع نکنند با دوربین او را دنبال کنند تا به زحمت و به شکلی زننده مصاحبه کند و... خلاصه آش آن قدر شور شد که پخش زنده قطع شد و مجریان درون استودیو با خنده ای تلخ از کنار این ماجرا گذشتند.

مشخص نیست در میان این همهمه چه دلیلی برای مصاحبه وجود دارد. با نگاهی گذرا به آنچه در ورزش جهان می گذرد در می یابیم که در چنین مسابقاتی با هماهنگی های قبلی محلی برای مصاحبه وجود دارد. از پیش همه هماهنگی ها برای انجام مصاحبه انجام می شود و ورزشکار و گزارشگر در فضایی آرام بدون تنش با هم گفتگو می کنند. آیا طی چهار روز از برگزاری این مسابقات و با علم به این که قهرمانی ایران قابل پیش بینی بود ما باید این کار را به ثانیه پایانی آن هم به این شکل زننده می انداختیم؟ آیا در صدا و سیما هیچ مسئولی نیست تا به گزارشگر خود بگوید شان رسانه ملی این نیست که در چنین شرایطی به این شکل به دنبال تولید برنامه باشد؟ اگر صدا وسیما نتواند در راه اعتراض به اجرای این گونه مراسم از خود واکنش نشان دهد از سایر رسانه ها چه توقعی می رود. امیدواریم این مطلب کوتاه و اشاره گذرا گوش شنوایی برای بهبود کارها پیدا کند.