ابوریحان بیرونی
ابوریحان محمد بن احمد بیرونی(440-362 هجری قمری)، دانشمند برجستهی ایرانی، در رشتههای گوناگون دانش، ریاضی، جغرافیا، زمینشناسی، مردمشناسی، فیزیک و فلسفه، سرآمد روزگار خود بود.
زندگینامه
در سوم ذیحجهی 362 هجری قمری(18 دیماه 351 خورشیدی) در شهرکاث، از شهرهای ولایت خوارزم، به دنیا آمد. پدرش، ابوجعفر احمد بن علی اندیجانی، اخترشناس دربار خوارزمشاه در رصدخانهی گرگانج بود و مادرش، مهرانه، پیشینهی مامایی داشت.
چنان که خود گفته است، پدرش را در پی بدگویی حسودان از دربار راندند و به ناچار در یکی از روستاهای پیرامون خوارزم ساکن شدند و چون برای مردم روستا بیگانه بودند، به بیرونی شهرت پیدا کردند.
آشنایی بیرونی با امیر نصر منصور بن عراقی باعث راهیابی او به دربار خوارزمشاه و مدرسهی سلطانی خوارزم شد که امیر نصر آن را بنیانگذاری کرده بود. اما پس از چند سال در پی فروپاشی حکومت خاندان آل عراق بر خوارزم، به ری و سپس گرگان رفت و کتاب آثارالباقیه را در آنجا به نام شمس المعالی قابوس وشمگیر نوشت. بیرونی بین 400 و 407 هجری قمری به خوارزم بازگشت و مدتی را در دربار ابوالعباس مأمون ابن خوارزم بزیست. در زمان شورش خوارزم و لشکرکشی سلطان محمود غزنوی به خوارزم در آنجا بود و سلطان محمود او را در بهار 408 به غزنه برد.
بیرونی در لشکرکشیها محمود به هندوستان همراه او بود و در این سفرها با دانشمندان هندی آشنا شد و با آنان به گفت و گو نشست. زبان سانسکریت آموخت و اطلاعات لازم برای نگارش کتاب تحقیق ما للهند را فراهم کرد. بیرونی در 77 سالگی در رجب 440 هجری قمری در غزنه درگذشت.
پژوهشها
از جملهی پژوهشهای بیرونی میتوان به اینها اشاره کرد:
پژوهشهای زمینشناسی
1. چگالی کانیها.
ابوریحان در کتاب الجماهر فی معرفه الجواهر به شرح فلزها و جواهرهای قارههای آسیا، اروپا و آفریقا میپردازد و ویژگیهای فیزیکی ماند بو، رنگ، نرمی و زبری حدود 300 نوع کانی و مواد دیگر را شرح میدهد و نظریهها و گفتارهای دانشمندان یونانی و اسلامی را دربارهی آنها بیان میکند.
او چگالیسنج دقیقی اختراع کرد و چگالی کانیهای شناخته شده را اندازهگیری کرد. اندازهگیریهای او با اندازهگیریهای امروزی، که با ابزارهای پیشرفته انجام میشود، چندان اختلاف ندارد.
2. چاههای آرتزین.
بیرونی در آثار الباقیه دربارهی فوران آب از برخی چشمهها و چاهها چنین میگوید: "اما فوران چشمهها و صعود آب به سمت بالا، علتش این است که خزانهی آن از خود چشمهها بالاتر جای دارد، مانند فوران معمولی و گرنه آب هرگز به سوی بالا جز این که منبع آن بالاتر باشد، نخواهد رفت ... بسیاری از مردم که چون علت امری طبیعی را ندانند، به همین اندازه کفایت میکنند که بگویید الله اعلم، مطلبی را که ما گفتهایم انکار کردهاند و یکی از آنان با من به منازعه پرداخت ... البته ممکن است آب به قلهی کوه هم برود، به شرط آن که قلهی کوه از منبع و مخزن آب، پایینتر باشد."
3. اندازهگیری قطر و محیط زمین.
در کتاب قانون مسعودی نوشته است: " در سرزمین هند، کوهی را مشرف بر صحرای همواری یافتم که همواری آن همسان همواری سطح دریا بود. بر قلهی آن محل برخورد ظاهری آسمان با زمین، یعنی دایرهی افق را اندازه گرفتم که از خط مشرق و مغرب به اندازهی اندکی کمتر از ثلث و ربع درجه، انحطاط داشت و من آن را 34 دقیقه محسوب داشتم. سپس از تفاع کوه را از طریق رصد کردن قلهی آن از دو نقطه الحجر این قله، که بر یک امتداد بودند، اندازه گرفتم که مساوی ششصد و پنجاه و دو ذراع در آمد ... و چون حساب کردم، تقریبا 58 میل درآمد و از اینجا به درستی اندازهگیری منجمان مأمون اطمینان یافتم." او در پایان کتاب اسطرلاب، روش ریاضی به دست آوردن شعاع، محیط، مساحت و حجم کرهی زمین ر شرح داده است.
4. پژوهشهای دیگر.
شرح گردش زمین به دور خودش؛ بیان این که درهی سند را باید دریایی کهن دانست که با مواد رسوبی پر شده است.
نگارشها
نوشتههای ابوریحان را بیش از 153 دانستهاند که بیشتر آنها به زبان عربی بوده و 115 اثر پیرامون ریاضی بوده است. از میان همهی آثار بیرونی، فقط 35 اثر باقی مانده است. او کتابهایی را نیز از سانسکریت به عربی ترجمه کرده و نامهنگاریهای مشهوری با ابوعلیسینا داشته است. مهمترین نوشتههای او عبارتاند از:
1. آثار الباقیه عن قرون الخالیه؛ این اثر به کوشش اکبر دانا سرشت منتشر شده است(انتشارات انجمن آثار ملی، 1353)
2. تحقیق ما للهند؛ این اثر به کوشش اکبر دانا سرشت منتشر شده است(انتشارات ابنسینا، 1353)
3. قانون مسعودی
4. التفهیم لاوائل الصناعه التنجیم؛ این اثر به زندهیاد جلالالدین همایی تصحیح و منتشر شده است(انتشارات بابک، چاپ سوم، 1362).
5. الجماهر فی معرفه الجواهر
6. تحدید نهایات الاماکن لتصحیح مسافات المساکن؛ این اثر به کوشش احمد آرام ترجمه و منتشر شده است(انتشارات دانشگاه تهران، 1352).
7. تحریر استخراج الاوتار؛ این اثر به کوشش ابولقاسم قربانی منتشر شده است(انتشارات انجمن آثار ملی، 1355).