درباره جشنواره

امسال‌جشنواره در حالی برگزار شد که سینمای ایران یکی از پرحاشیه ترین سال های خود را تجربه می کرد. اختلافات سینمایی به حدی رسیده بود که کمتر کسی امیدی به برگزاری جشنواره ای با حداقل کیفیت را داشت. با این همه جشنواره سی و یکم هم آبرومند برپا شد و هم برای حداقل 10 روز به اختلافات پایان داد.

این که می گوییم آبرومند،‌در مقایسه با چند دوره اخیر و با کلی اغماض و تخفیف است‌چون نه تنها این جشنواره که دیگر جشنواره هایی که نام فجر را یدک می کشند ( مثل تئاتر، موسیقی ، تجسمی) هرگز در حد و شان اسم شان نیستند.

فیلم اولی ها

جشنواره سی و یکم محل بروز استعداد چند فلیمساز اول بود. فیلم های این کارگردانان نوظهور ، نشان از آینده روشن سینمای ایران دارد اگر مسیر را اشتباه نروند. تنهای تنهای تنها ( احسان عبدی پور)، خسته نباشید! ( محسن قرایی)، روز روشن ( حسین شهابی)،سر به مهر (هادی مقدم دوست) ، دهلیز ( بهروز شعیبی)، من عاشق سپیده صبحم (علی کریم) ، او خوب سنگ می زند ( سید هادی محقق) و  تاج محل ( دانش اقباشاوی) از فیلم های موفق جشنواره امسال و از امیدهای سینمای ایران هستند.

ایران،تهران نیست

بزرگ ترین ایراد سینمای ایران در دو دهه اخیر این است که دوربینش معمولا از تهران خارج نمی شود و سوژهایش محدود به پایتخت نشینان است. در جشنواره امسال چند فیلم خوب حضور داشتند که داستانشان خارج از تهران می گذشت. تنهای تنهای تنها،خسته نباشید!،‌تاج محل، او خوب سنگ می زند، تابستان طولانی، زیباتر از زندگی و ترنج فیلم هایی بودند که در خارج از پایتخت روایت شدند. نکته مهم دیگر این که این فیلم ها به خوبی بازگوکننده فرهنگ و گویش مردم نقاط مختلف کشورمان هستند و برخلاف گذشته تصویری کاریکاتوری و غیرواقع از مردم نشان نمی دهند.

جشنواره ای که هنوز بین المللی نیست

جشنواره فیلم فجر هر قدر از بعد داخلی موفق عمل کرده به همان میزان از نظر بین المللی ضعیف بوده. دلیل عمده آن هم تحریم هایی است که علیه کشورمان وجود دارد. با این حال مسولان در بخش بین الملل از همین بضاعت هم خوب استفاده نمی کنند. در جشنواره امسال فیلمی از کشور لهستان (کاتین) حضور داشت که به خاطر قدیمی بودن همه پی گیران سینما آن را دیده اند. خب چه ضرورتی دارد این فیلم که قبلا هم در جشنواره حضور داشته بار دیگر در جدول نمایش گنجانده شود؟! ضمن آن که فیلم های شاخص هم به خاطر تبلیغات نامناسب آن گونه که باید دیده نمی شوند. به همین خاطر است که برگزیده تماشاگران در بخش فیلم های خارجی ،هر ساله از ایران انتخاب می شوند.

نظم

جای خوشحالی دارد که سال به سال جشنواره فجر منظم تر برگزار می شود. در یکی دو سال اخیر هم پیش فروش بلیت ها منظم شده و هم ساعت نمایش فیلم ها. امسال هم که همه سینما ها به سیستم دیجیتال مجهز شدند، وقفه ای در ساعت نمایش فیلم ها بوجود نیامد. برخلاف چند سال پیش که فیلم ها با تاخیر و با مشکل پخش به نمایش در می آمدند ، امسال جشنواره چنین مشکلی نداشت. با این حال خیلی از سالن ها همچنان مشکل مخاطب دارند. اتفاق تلخی که روند رو به رشدی دارد و سینما به هزار و یک دلیل از اولویت خانوارها دارد کنار گذاشته می شود.

اصحاب رسانه

خبرنگاران حلقه واسط مسولان و مردم اند. آدم های متوقعی هم نیستند اما در جشنواره امسال مسولان برخورد مناسبی با آن ها نداشتند. اصحاب رسانه در سینمای خود ( سالن برج میلاد) در سخت ترین شرایط و خیلی وقت ها روی زمین! فیلم ها را تماشا کردند.

بگذریم.... به امید آینده ای بهتر برای سینمای ایران.

بخش سینما و تلویزیون تبیان