ستاره های کهنه همچنان می‌درخشند
سوال این است که کدامیک از فوتبالیست های حال حاضر ایران می تواند جای خالی ستاره های بین المللی را پر کند؟ پاسخ واقع بینانه هیچ کس است.
زمانی نه چندان دور بازیکنان ایرانی فراوانی در باشگاههای معتبر اروپایی نظیر بایرن مونیخ، هامبورگ، هانوفر و کایزرزلاترن توپ می زدند و علی رغم مشکلات ناشی از بازی در باشگاههای تراز اول دنیا و تفاوتهای فرهنگی تعدادی از آنها با سعی و تلاش در باشگاه خود چهره شدند.
علی دایی نخستین بازیکن آسیایی محسوب می شود که در لیگ قهرمانان اروپا بازی کرد و برابر تیمهای مطرحی چون میلان و چلسی به زمین رفت.
اندکی پس از دایی مهدی مهدوی کیا و علی کریمی حضوری موفق در لیگ قهرمانان را در ترکیب تیمهای خود تجربه کردند. بازی به یادماندنی مهدوی کیا در لباس هامبورگ و ثبت یک گل، ارسال یک پاس گل و کسب یک پنالتی مقابل یوونتوس صاحب نام تنها گوشه ای از دوران بازیگری مهدوی کیا در هامبورگ (بیش از 200 بار حضور در زمین) محسوب می شود.
مهدوی کیا در حالی دو بار عنوان بهترین بازیکن سال هامبورگ را از آن خود کرد که وحید هاشمیان فصلی موفق را در ترکیب تیم بوخوم سپری کرد و عنوان چهارمین گلزن برتر بوندسلیگا را به دست آورد.
با نگاهی به گذشته در خواهیم یافت فوتبال ایران در سالهای گذشته حرف های فراوانی برای گفتن داشت اما امروزه با تعطیل شدن باشگاه های بازیکن ساز نتوانسته است جایگزین های مناسبی برای ستاره های گذشته پیدا کند.
این روزها فرهاد مجیدی هر گاه کار استقلال در زمین به بن بست می خورد ماموریت نجات خود را به بهترین شکل ممکن انجام می دهد.
مهدی مهدوی کیا در روزهایی که پرسپولیس حال و روز مساعدی نداشت توانست با درخشش خود امتیازات فراوانی را برای هواداران و پیرمرد پرتغالی به ارمغان بیاورد تا موثرترین بازیکن نیم فصل نخست پرسپولیس لقب بگیرد.
هنوز هوادارن پرسپولیس چشم هایشان را به ساق های شماره هشت شان گره می زنند تا او بتواند تیم شان را به ساحل نجات برساند.
در گذشته اکثریت چهره های بین المللی فوتبال ایران از سوی کارگزاران باشگاههای معتبر اروپایی و در جریان رقابتهای تیم ملی در جام جهانی و جام ملتهای آسیا بین سالهای 1996 تا 2006 انتخاب و رهسپار اروپا شدند. هر زمان تیم ملی نمایش ضعیفی در جام ملتهای آسیا داشت یا نتوانست جواز حضور در جام جهانی را به دست آورد تا سالها پس از آن هیچ بازیکن ایرانی به چشم اروپایی ها نیامد. عدم حضور بازیکنان ایرانی در اروپا تا چند سال پس از ناکامی ایران در کسب جواز حضور در جام های جهانی 2002 و 2010 گواه این مدعی است.
نا امیدی مشهود در فضای فوتبال ایران، ضعف در برنامه های تربیت بازیکنان جوان و به تبع آن تعلل در جوان گرایی و نتایج ضعیف فوتبال ایران در عرصه بین المللی امید حضور نمایندگان فوتبال ایران در اروپا را کم رنگ کرده است و شاید تا مدتها نتوان شاهد حضور ستاره های ایرانی در کنار بازیکنان بایرن مونیخ یا هامبورگ بود.
