همه پیامبران امامند ؟
آیا هر پیامبری كه به مقام نبوت رسید، حتماً باید امام نیز باشد و یا كسی كه دارای منصب امامت گردید، حتماً باید پیامبر هم باشد؟
پاسخ هر دو پرسش منفی است. از آیاتی كه پیرامون طالوت و مبارزه وی با جالوت آمده، روشن میگردد كه پس از درگذشت حضرت موسی، خداوند، مقام نبوت را به شخصی كه گویا اشموئیل نام داشت عطا فرمود، در حالی كه مقام امامت و پیشوایی و حكومت را بر دوش طالوت نهاد؛ پس از در گذشت موسی، گروهی از بنی اسرائیل به پیامبر عصر خود گفتند: زمامداری برای ما برگزین تا تحت فرماندهی او در راه خدا پیكار كنیم، سرانجام پیامبر آنان چنین گفت: «ان الله بعث لكم طالوت ملكا....»، خداوند طالوت را برای زمامداری شما برانگیخت. بنی اسرائیل گفتند: چگونه او میتواند فرمانروای ما باشد، در حالی كه ما شایستگی بیشتر داریم و او ثروتی انبوه ندارد، پیامبر آنان گفت: خدای بزرگ، وی را بر شما برگزیده است و به او علم و توانایی جسمی بیشتر داده و خدا مُلك خویش را به هر كس كه بخواهد میبخشد، و خدا دارای احسان گسترده و دانا است{1}. از این آیه نكات زیر استفاده میشود :
الف) ممكن است مصالحی ایجاب كند كه نبوت و امامت و زمامداری جدا گردد و در یك زمان نبوت از آن كسی و حكومت و زمامداری از آن فرد دیگری باشد و هر یك به منصبی كه به وی داده شده، لیاقت داشته و به خاطر امكان تفكیك بین این دو مقام، بنی اسرائیل هرگز اعتراض نكردند كه ای پیامبر تو شایستهتری بلكه گفتند: ما از وی شایستهتریم .
ب) مقامی كه طالوت به دست آورد، از جانب خدا بود. «ان الله قد بعث لكم طالوت ملكا»، و نیز میفرماید: «ان الله اصطفاه علیكم "
میان نبوت و امامت ملازمه وجود ندارد، ممكن است انسانی به مقام نبوت برسد ولی امام نباشد و یا شخصی امام و زمامدار جامعه باشد ولی پیامبر نباشد و گاهی خداوند هر دو مقام را به انسانی كه شایستگی آن دو را داشته باشد، عطا میكند
ج) مقام طالوت تنها فرماندهی سپاه نبود، بلكه او فرماندار و زمامدار بنی اسرائیل بود. هر چند زمامداری در آن روز، رهبری در جهاد بود. ولی منصب الهی وی، كارهای دیگری را نیز به او اجازه میداد. در جایی دیگر میفرماید: «و الله یۆتی ملكه من یشا» خدا ملك خویش را به هر كس كه بخواهد میبخشد .
د) مهمترین شرط زمامداری و امامت، گستردگی علم و تواناییهای لازم جمعی و معنوی .
بنابراین، میان نبوت و امامت ملازمه وجود ندارد، ممكن است انسانی به مقام نبوت برسد ولی امام نباشد و یا شخصی امام و زمامدار جامعه باشد ولی پیامبر نباشد و گاهی خداوند هر دو مقام را به انسانی كه شایستگی آن دو را داشته باشد، عطا میكند و خداوند میفرماید: «فهزموهم باذن الله و قتل داوود و جالوت و آتیه الملك و الحكمْ و علّمه مما یشا»(3)، لشكر طالوت سپاه جالوت را در هم شكست و در آن میان داوود پیامبر(علیه السلام)، جالوت را كشت و خدا زمامداری جامعه (علاوه بر پیامبری) و حكمت را به وی عطا فرمود و آنچه میخواست به او آموخت .
پی نوشت :.
[1].بقره، 247
[2].منشور جاوید قرآن، سبحانی جعفر
[3].بقره، 251.
بخش اعتقادات شیعه تبیان
منبع:
سایت آل البیت
