چرا استقلال نتیجه می‌گیرد و پرسپولیس نه؟

در این بین شرایط برخی تیم ها با هم تفاوت آشکار دارد. در صدر جدول گروهی برای قهرمانی شب و روز ندارند در میانه جدول گروهی برای رسیدن به صف مدعیان و پایان آبرومند مبارزه می کنند و دست آخر ته جدولی ها هستند که جنگ بقادارند.

در بین گروه اول استقلال پیشتاز است. تراکتور سازی را باید رقیب جدی آبی ها دانست. دلیل آن هم روشن وآشکار است این تیم با خیل تماشاگرانش رفته رفته از این لحاظ از سرخابی ها هم در حال جلو زدن است. علاوه برآن تراکتور سازی یک مربی حرارتی دارد که برای از دست رفتن یک توپ خود را به خاک می اندازد.

در این گروه سپاهان و فولاد هم حضور دارند. سپاهان شخصیت قهرمانی دارد و فولاد با مربی کار بلد و بی حاشیه روزهای خوشی دارد.

در بین میانه جدولی ها اما حکایت پرسپولیس جالب است . پر طرفدار ترین تیم ایران که چند سالی است هوادارانش را دلخون کرده و با حال و هوایی ابری در یک بازی پنج یا شش گل می زند و ناگهان در همان ایام در پنج بازی یک گل هم نمی زند! پرسپولیس که از نیم فصل اول سودای قهرمانی را کنار گذشت اکنون فقط برای حفظ اعتبار به میدان می رود. انگیزه ای که به آن حد قوی نیست تا سرخ ها را به پیروزی برساند.

نفت ، ملوان ، صبا، مس ، فجر هم اگرچه برای خود حاشیه امنیتی حس می کنند اما افسوس روزهایی را می خورند که با کمی دقت می توانستند امیدوار به قهرمانی باشند.

در انتهای جدول بوی سقوط صنعت نفت و گهر بدجوری به مشام می رسد و ذوب آهن،پیکان،آلومینیوم،داماش وحتی سایپا به شدت نگرانند.

قصد این نبود که در این مطلب وضعیت جدول رده بندی را بررسی کنیم. نکته مورد نظر ما بررسی دلایل بردهای استقلال و نبردن های پرسپولیس است.

این دو تیم طی دو بازی در این فصل دو بار تن به تساوی بدون گل دادند. اگرچه در کل این نتایج به سود آبی ها بود اما قرمزها با برتری محسوس در دو بازی غالبا برنده جنگ های لفظی هستند.

پرسپولیس در این فصل از لحاظ یار گیری هم بهتر از استقلال بود. به این ترتیب باید دلایل نتیجه گیری متفاوت را در جای دیگر جستجو کرد.

به لحاظ فنی پرسپولیس با توجه به این که در این فصل تغییرات عمده داشت تا تیم شدن زمان می خواهد. اما همین تیم گاهی نشانی از راه افتادن را دارد. اتفاقی که خیلی زود رنگ می بازد و نا امیدی ها را فراهم می کند. مشکل اساسی قرمزها را باید روی نیمکت جستجو کرد. آنجا که روژه با عدم اشراف به وضعیت فوتبال ایران کارساز نبود و گل محمدی از سخت گیری لازم به دور است. به عبارتی استقلال و پرسپولیس در دو حالت متفاوت به زمین می روند. آبی ها می دانند که اگر نا موفق بیرون آمدند با یک مربی غیر قابل مهار روبرو می شوند و قرمزها به شدت راه فرار دارند.

قصد ما تایید و تکذیب هیچکدام از این دو شیوه نیست. این واقعیت فضای فوتبال ایران است که بازیکن تا با واهمه نباشد از جان مایه نمی گذارد. شاید گلایه گل محمدی پس از بازی با نفت از همین جا ریشه گرفته باشد. این که او سعی می کند سخت گیری نکند و بازیکنان ظرفیت پذیرش رفتار او را ندارند.

نکته اساسی در این میان که باید به آن توجه کرد این که هر مربی نمی تواند رفتار قلعه نویی را پیشه کند. برای رسیدن به این مرحله یک مربی باید دارای کارنامه ای در این زمینه باشد. اگرچه ما در برخی تیم ها شاهد فرماندهی بی چون و چرای مربیان هستیم (یاوری-مرفاوی-احمدزاده-دایی و حتی مایلی کهن- ویسی و میثاقیان برکنار شده) اما فراموش نکنیم که هر تیمی ظرفیتی دارد و هر مربی رتبه ای. پرسپولیس برای این که به روزهای خوب نظر کند به دو نکته باید توجه اساسی داشته باشد.

1- تحمل دوره گذار و حفظ بازیکنان فعلی برای تیم شدن

2- نشاندن یک مربی جدی روی نیمکت که از سوی مدیریت به شدت حمایت شود

آیا عمر مدیریت رویانیان به این کار می رسد. آیا مشاوران پر تعداد او چنین نکاتی را یادآوری می کنند. زمان پاسخگوی این سوال است.