ماراتون انتخاباتی در دانشگاه ها
میتینگهای سیاسی-انتخاباتی که از 16 اذر ماه امسال در دانشگاهها کلید خورد، یکی از پاتوقهای سیاسیون شده است که دانشگاهها را به محلی برای کسب منفعتهای سیاسی خود تبدیل کنند.
در حالی که هنوز چند ماهی به آغاز رسمی تبلیغات و استارت خوردن پروژهی انتخابات ریاست جمهوری در سال 92 باقی مانده است، بسیاری از احزاب و کاندیداها علنی و غیر علنی کار تبلیغات خود را آغاز کرده و قدمهای ابتدایی برای ورود به ماراتن انتخاباتی را محکم برداشتهاند.
در این میان برخی از احزاب سیاسی جستی به روان شناسی رنگها زده و احزاب رنگی با شعارهای دهان پر کردن انتخاب کردهاند و اعلام رنگ کاندیداتوری خود را همچون مژده و نویدی به هواداران خود میدانند.
این انتخاب رنگ و شعارهای انتخاباتی در طیف خاصی از مخاطبان اثر ویژهای داشته و شاید هم بتوان گفت برای ترغیب قشر خاصی از بازی با کلمات استفاده میشود، جوانان به ویژه دانشجویان یکی از همین گروههای فعال و مخاطبان خاص هستند که سیاسیون حساب ویژهای روی عملکرد آنها باز کردهاند.
تشکلهای دانشجویی، مبلغین رایگان سیاسیون
میتینگهای سیاسی-انتخاباتی که از 16 اذر ماه امسال در دانشگاهها کلید خورد، یکی از پاتوقهای سیاسیون شده است که با استفاده و بعضاً هم سوءاستفاده از تمامی تشکلهای دانشجویی، دانشگاهها را به محلی برای کسب منفعتهای سیاسی خود تبدیل کردهاند. برخی از کاندیداهای احتمالی که خود را شانس اول پیروزی در نبرد انتخاباتی ریاست جمهوری آتی میدانند، با تمرکز بر دانشگاهها و زیر ذره بین گذاشتن علایق آنها شمشیرهای سیاسی-تبلیغی خود را از رو بستهاند.
حتی تشکیل تیمهای آشکار تبلیغاتی این کاندیداها در برخی از دانشگاههای مادر آغاز شده است و به اصطلاح این افراد تیم دانشگاهی خود را بستهاند.
در انتخابات اخیری که فضای سیاسی کشور شاهد آن بود، دانشجویان همچون همیشه حضور فعالی داشتند و باز هم همچون همیشه مورد برخی سوءاستفادهها قرار گرفتند. حتی برخی از سیاسیون بذر نفاق در تشکلهای دانشجویی پاشیده و دانشجویان را به جان هم انداختند. با این حال ذکر این نکته خالی از لطف نیست که برپایی مذاکرههای سیاسی و مباحثههای انتخاباتی در دانشگاهها یکی از عناصری است که فضا و ماهیت دانشگاهها را زنده نگاه میدارد.
برخیها معتقدند که دانشگاه باید محلی برای کسب علم و دانش باشد و صرفاً در چارچوب علم حرکت کرده و دانشجویان را همچون کبریتهای بی خطر تربیت کند، دانشجویانی که فارغ از اتفاقات پیرامون خود در کشور شش دانگ به پاس کردن واحد های خود بیندیشند. به همین منظور متأسفانه برخی از روسای دانشگاهها حتی دانشگاههای مادر (تیپ یک) روندی محافظه کار در قبال سیاست در بین قشر دانشگاهی خود برگزیدهاند.
دیوار تدافعی روسای دانشگاهها در قبال فعالیتهای دانشجویان
تا این جای بحث به رابطه و نقش تأثیر گذار سیاسیون بر دانشگاه و تأثیر هر دوی آنها بر روند انتخابات اشاره شد، اما برخیها معتقدند که دانشگاه باید محلی برای کسب علم و دانش باشد و صرفاً در چارچوب علم حرکت کرده و دانشجویان را همچون کبریتهای بی خطر تربیت کند، دانشجویانی که فارغ از اتفاقات پیرامون خود در کشور شش دانگ به پاس کردن واحد های خود بیندیشند. به همین منظور متأسفانه برخی از روسای دانشگاهها حتی دانشگاههای مادر (تیپ یک) روندی محافظه کار در قبال سیاست در بین قشر دانشگاهی خود برگزیدهاند.
دانشگاههای تیپ یک که از زمان شکل گیری اولین طلیعههای انقلاب اسلامی شاهد برپایی کانونهای فعال برای سیاستهای دانشجویی بوده است، این روزها هیچ تفکر و نظریه سیاسی برای گفتن ندارد و این مهم را میتوان از مقایسه دانشجویان نسل انقلاب و زمان حال دانست.
جوانان به ویژه دانشجویان باید فارغ از هر تعصب سیاسی و دیکته کردن فرمانهای سیاسیون، خود حرفی برای گفتن داشته باشند. دانشجو باید به دور از دیکتاتوری فرهنگی-سیاسی که برخی از احزاب و سیاسیون مایلند تمامی دانشجویان را زیر چتر این شعار ببرند، راههای سیاسی متعدد را دیده با آن آشنا شده و در نهایت بهترین راه را برای خود برگزیند.
دانشجویان سیاسی در کنار دانشجویان ممتنع/آرایش ناقص دانشگاهی
به همین منظور دانشگاه باید به عنوان یک راهنمای دلسوز و در راستای تربیت و تکامل فکری، دانشجو را با بسترهای سیاسی آشنا کند. متأسفانه دانشجویان این روزها به دو دسته کاملاً متفاوت تبدیل شدهاند، دانشجویانی که به شدت شیفته برخی از احزاب سیاسی شده و به کلی درس و مشق را کنار میگذارند و یا دانشجویانی که با سیاست هیچ آشنایی نداشته و دور آن یک خط قرمز میکشند.
مسبب به وجود آمدن این شرایط در هر دو دسته روسای دانشگاهها و فضای حاکم بر دانشگاههاست که منجر شد بسیاری از دانشجویان در انتخابات دوره پیش ریاست جمهوری نتوانستند توازنی بین فعالیتهای سیاسی و علمی خود قائل شوند و در نهایت از هر دو موضع عقب ماندند.
ترکیب دانشجویان و آرایش سیاسی آن که متشکل از دو طیف کاملاً بیگانه با هم است نه درشان دانشجو و نه لایق فضای دانشگاهها است.
ضرورت بسترسازی ویژه دانشجویان
در پایان باید یادی هم از گفته امام راحل (ره) کرد که ایشان معتقد بودند باید به فضای دانشگاهها و دانشجویان رسیدگی کرد.
انتخابات ریاست جمهوری مسئلهی یک روز دو روز نیست که دانشگاهها برای آن ویژه برنامه مناسبتی کوتاه مدت و چند هفتهای داشته باشند، روسای دانشگاهها نیز همچون سیاسیون و احزاب باید از همین حالا دست به کار شده و فضای سیاسی مطلوبی را برای پرورش و تربیت سیاسی دانشجویان فراهم کنند تا این قشر حساس که همیشه زیر ذره بین سیاست مدار های بیگانه و داخلی قرار داشتند، در پرتگاههای شوم برخی از احزاب به دره فساد سقوط نکنند.
مهدیه محمدی
بخش اجتماعی تبیان