مسئولیت یا بی مسئولیتی سرخابی ها

داربی 76 از نگاهی دیگر

پرسپولیس و استقلال برای هفتاد و ششمین بار رودرروی هم ایستادند تا در حضور بیش از یکصد هزار نفر و میلیونها بیننده تلویزیونی یکی از مهم ترین "داربی"های جهان رقم بخورد. در میان خیل عظیم تماشاگران این دیدار حضور فرانکو بارسی ملی پوش اسبق ایتالیا در نوع خود قابل توجه بود.

تا به اینجا اگرچه آبی ها با حضور در صدر جدول به لحاظ نتیجه گیری رویه ای مطلوب داشتند اما با نگاهی منصفانه دو تیم پرطرفدار با خیل بازیکنان ملی پوش هرگز جوابگوی توقعات اهل فن برای ارائه بازی روان و برنامه دار نمایی دلپذیر نداشتند. این دیدار فرصتی بود تا قلعه نویی و گل محمدی در آن موفق به جبران این کمبود کنند. اتفاقی که با حضور احساسی طرفداران و خواسته های آنها مشکل تر از حد تصور بود.

استقلال با رحمتی و مدافعانی که از سوی منتظری و نکونام هدایت می شدند تا به اینجا بهترین تیم لیگ بود از سوی دیگر پرسپولیس با حال و هوایی ابری در کار دفاع این بار با جدیت جلال حسینی در فکر صلابت به خط دفاع بود. امری که با حضور موثر حقیقی در این اواخر امکان پذیر تر به نظر می رسید.

در خط میانی و با غیبت کریمی چشم ها به هنر نمایی جباری از یک سو و محمد نوری پر فراز و نشیب از سوی دیگر بود. نکته جالب توجه این که دو تیم تا به اینجا از معرفی یک مهاجم شش دانگ و محوری باز مانده بودند و چنین شد که این میدان می توانست محل طلوع چنین مهاجمی برای سرخابی ها باشد. شروع بازی با قضاوت یک داور ایرانی البته کسی که برای اولین بار این امر مهم را به دوش گرفته بود حکایت از یک "داربی" پر ماجرا می کرد.

بازی در نیمه اول با واکنش تیم ها نسبت به حمله حریف احتیاط بیشتر را دیکته کرد. در این نیمه گاهی حیدری از راست به چپ رفت و گاه پروویچ از چپ به راست آمد تا مشخص شود کادر فنی دو تیم نقشه ای مشابه برای گلزنی دارند. در این بین مهدوی کیا که از روزهای آماده بودنش فاصله دارد با چند حرکت عمقی راه خوبی را برای رسیدن به گل نشان داد. این روزنه در نیمه دوم کفه ترازو را به سود قرمز ها سنگین تر کرد که حتی با بیرون رفتن او ادامه یافت. نیمه اول چنگی به دل ها نزد تا بازهم صدای انتقادات بلند شود. در نیمه دوم شرایط تا حدودی متفاوت شد اما هرگز کیفیت راضی کننده از دو تیم و به ویژه استقلال به چشم نیامد.

در یک جمع بندی خلاصه باید گفت که خود کرده را تدبیر نیست. وقتی اهالی فوتبال با دمیدن به کوره حساسیت در این دیدار بازیکنان را به حداقل نباختن دعوت می کنند چه انتظاری می توان داشت. در این بین چگونه می توان بازیکن را بی مسئولیت فرض کرد؟ او که در حد توانش دوید در کار دفاعی سخت گیری فراوان کرد و راه عبوری برای حریف خود باقی نگذاشت. اگرچه این نمایش باعث آزار آنهایی است که فوتبال را به شکل جدی تر دنبال می کنند و از بازیکنان ملی پوش توقع کاری با کیفیت دارند اما باید با واقعیت ها کنار آمد.

برای فرار از برگزاری چنین بازی های ضعیفی از سوی دو تیم پر طرفدار باید راهکاری اندیشید. بهترین کار در این باره بالا بردن تعداد چنین بازی هایی است. در این حالت بازیکن آبدیده در چنین میدان هایی بهتر بازی می کند. انجام یکی دو بازی در طول سال با این حساسیت و با این تغییرات وسیع در بین بازیکنان سرخابی باعث می شود تا آنها در این فرصت کم دست به کار ریسکی نزنند و فوتبال احتیاطی همین است که می بینیم. یادمان نرود در این بازی همین که یاران دو تیم اشتباه مرگبار نداشتند یک نمره مثبت در کارنامه آنان است هرچند چون بسیاری از دیدارهای سرخابی تیم ها نمره قبولی نگرفتند. این بازی به لحاظ نتیجه برای استقلال که فاصله زیادی با حریف دارد که موفقیت بود و پرسپولیس با برتری محسوس باور می کند که روزهای بهتری دارد و می تواند به جایگاهی بهتر از این در جدول نظر کند.