چرا باید در زندگی، اخلاق و الگوی اصلی زندگی ما، زندگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله باشد؟

یکی از جهات اصلی و دلایل مهم آن این است که پیامبر (صلی الله علیه وآله) فراتر از یک انسان عادی است و وقتی در آیات قرآن غور می‌کنیم می رسیم به اینکه در حقیقت پیامبر شخصیت و حقیقت بزرگ در عالم هستی می‌باشد. بنابراین وقتی می خواهیم با یک شخصیت بزرگی ارتباط برقرار کنیم طبیعی است که این ارتباط ورای همه ارتباط‌های دیگر است که در طول زندگی خود با آنها در ارتباط بوده ایم.

قرآن چند نکته در رابطه وظایف ما در قبال پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله بیان می کند که در این مجال مختصری از آن را بیان می‌کنیم:

بعضی از اینها مخصوص پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله است و بعضی از اینها مخصوص پیامبر و هر کسی دیگر است که در نگاه ما بزرگ و باعظمت می باشد. (که در این بُعد حتی اهل بیت، علما، پدر و کسانی که حق حکومتی بر گردن آنها نهاده شده است مثل ولایت فقیه نیز در این بحث دخیل می شوند)

آیه‌ی 104 سوره بقره

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا وَقُولُواْ انظُرْنَا وَاسْمَعُوا ْوَلِلكَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ

خدا در این آیه می‌فرماید: مردم وقتی می خواهید با پیامبر صحبت کنید لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا...

مردم یک اصطلاحی داشتند که می‌گفتند رعایت حال ما را بکن- برای وقتی بود که کسی فرد هم‌سطح خود را می‌خواست صدا بزند - اما وقتی به پیامبر می‌رسی بگویید ای پیامبر به ما نگاه کن و به حرف ما گوش کن ْوَلِلكَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ

فارغ از واژه راعنا- انظرنا- واسمعوا- یک نکته مهمی در اینجا کشف می شود و آن اینکه: انسان در مواجه با پیامبر و صحبت با پیامبر باید مواظب تک تک الفاظش باشد.

 وقتی شما می خواهید با فردی مثل پیامبر صحبت کنید باید مواظب باشید که نوع واژه هایی را انتخاب می کنید. برای صحبت با او باید دقت کامل و توجه ریزبینانه ای داشته باشیم که دقیقاً چه چیز می خواهیم بگوئیم.

ما هرچه با افراد صمیمی ترمی شویم خوب طبیعتاً آداب می ریزد و طبیعتاً خیلی راحت تر و خودمانی تر صحبت می‌کنیم. احتراماتی که 2 نفر غریبه با هم دارند 2 دوست با هم ندارند اما تصور نکنیم که حالا که خیلی از پیامبر شنیدیم و حال می خواهیم با او صحبتی داشته باشیم و می خواهیم عرض حالی کنیم بگوئیم: حالا پیامبر از خودمان است! هر جور دلمان بخواهد با او حرف می زنیم! خیر! در واژه هایمان در ارتباط با پیامبر باید دقت کنیم و خداوند از ما طلب می کند.

آیه‌ی 65 سوره نساء

خداوند در این آیه می‌فرماید: فَلاَ وَرَبِّكَ لاَ یُۆْمِنُونَ حَتَّىَ یُحَكِّمُوكَ فِیمَا شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِی أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَیْتَ وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیمًا

اینها ایمان نمی آورند مگر اینکه در همه ی دعواهایشان تو را حکم قرار دهند ثُمَّ لاَ یَجِدُواْ فِی أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَیْتَ بعد، تو هر چه حکمی کردی آنها نه فقط به ظاهر بپذیرند بلکه در درون خودشان هم به حکم تو راضی باشند وَیُسَلِّمُواْ تَسْلِیمًا و در برابر تو تسلیم باشند. 

بنابراین از آداب دیگر در برابر پیامبر اکرم این است که تسلیم بودن در برابر پیامبر اکرم در رفتار و سکنات ما دیده شود.

چرا که آدمی چند جور می تواند تسلیم کسی یا چیزی شود: بعضی ها تسلیم می شوند با اکراه- بعضی تسلیم می شوند با اینکه می گویند خوب بالأخره چاره ای جز تسلیم نیست- بعضی تسلیم هستند می گویند چون پیامبر است و باید تسلیم او بود. اما آنچه خداوند از ما می خواهد این است که نه فقط تسلیم شوید (بلکه باید تسلیم شوید) بلکه این تسلیم، تسلیم و افتخار واقعی باشد.

چرا که الان این صحبت ها می شود که تسلیم بودن یعنی چه؟! تسلیم بودن در جایی که عقل وجود دارد معنی ندارد- اینها  مال دوره ی بی علمی و املی است و...

اما قرآن می گوید شما نه تنها تسلیم باشید، بلکه در درون و در رفتارتان- به این تسلیم خود افتخار کنید و این تسلیم را در لحظه به لحظه ی زندگی خود به دیگران نشان دهید و بگویید ما افتخار می‌کنیم که پیامبر را دوست داریم و تسلیم او هستیم.

اگر آدم ها و مۆمنان این کار را انجام دهند مطمئن هستیم که خیلی این افرادی که دست به توهین پیامبر می زنند (آنچه در فضای اینترنتی و رسانه ای می بینیم) خیلی کم تر اتفاق خواهد افتاد.

خیلی از ما الان در اسلاممان منفعل هستیم یعنی مسلمان هستیم اما انگار خجالت می کشیم بگوییم پیامبر را دوست داریم و همین باعث می شود که طرف مقابل جرأت و جسارت پیدا کند تا جسارت ها و توهین هایی را ارائه دهد.

اگرما با افتخار تسلیم اسلام و پیامبر باشیم و برای این تسلیم و افتخارمان مبنا و استدلالی قائل شویم این مسأله کار را خیلی راحت می کند و هر کسی جسارت انجام هر کاری را پیدا نمی کند.

آیه‌ی 105 سوره ی توبه

وَقُلِ اعْمَلُواْ فَسَیَرَى اللّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُۆْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ

سومین وظیفه (ما در قبال پیامبردر این آیه این طور بیان می شود که:
به آنها بگو عمل کنند و هر کاری که می خواهند انجام دهند اما این را بدانند که عمل اینها را خدا و پیامبر و مۆمنان می بینند.

یعنی هر عملی که انسان انجام می دهد در نگاه خداوند و رسول و مۆمنان ( مۆمنان در روایت اهل بیت می باشند) قرار خواهد گرفت.

یکی از وظایف ما در قبال پیامبر این است که با پوست و گوشت خود احساس کنیم که در محضر پیامبر خدا هستیم. یعنی آدم واقعاً  نگاه و توجه پیامبر اکرم را بر اعمال خودش بفهمه و احساس کند، آن وقت است که با تقویت چنین حسی در وجود آدمی، انسان خیلی از کارها را انجام نمی دهد  و از انجام آنها خجالت می کشد و به خیلی از کارها و گناهان تن نمی دهد.

در واقع یکی از آداب ارتباط ما با پیامبر این است که در محضر پیامبر بودن را احساس کنیم و ادب حضور را رعایت کنیم. فکر نکنیم که ما الان در اینجا در محضر پیامبر نیستم و تنها کسانی که همان صدر اسلام بودند در محضر پیامبر بودند. خیر! همه ی انسانها در طول تاریخ همان طور که در محضر خدا هستند در محضر رسول هم هستند.

اگر این را احساس کنیم خیلی از کارها را انجام نمی دهیم، خیلی حرف ها را نمی زنیم، خیلی از خطورات فکری را رعایت می‌کنیم.

خداوند در قرآن می‌فرماید: خدا خائنه الاعین را هم می بیند- خائنه الاعین یعنی چشم چرانی های دزدکی، آن نگاه هایی که هیچ کسی جز خود انسان از آن مطلع نیست ، یک نگاه هایی که گاه لحظه ای است- نگاه های خیانت وار. اگر انسان احساس کند که پیامبر عمل او را در حال نظاره کردن است خوب شاید بیشتر را رعایت کند.

آیه‌ی 108 سوره ی یوسف

قلْ هَـذِهِ سَبِیلِی أَدْعُو إِلَى اللّهِ عَلَى بَصِیرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِی وَسُبْحَانَ اللّهِ وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِینَ

چهارمین وظیفه ی ما در آیه‌ی 108 سوره ی یوسف بیان شده است:
پیامبر به مردم و همه بگو: این راه من است. من به سوی خدا دعوت می کنم. من و هر کسی که از من تبعیت می کند بر مسیر روشن بینی و بصیرت حرکت می کند.

یکی از وظایف ما در مقابل پیامبراین است که غیر از اینکه از پیامبر تبعیت می‌کنیم تبعیت ما همراه روشن بینی و روشن فکری باشد. پیامبر تبعیت کورکورانه همراه با تقلید بدون فکر و بی شعورانه و سطحی نگری از ما نمی خواهد.

خودش هم می‌فرماید: هر کسی از من تبعیت می کند باید از روی بصیرت و روشن بینی بعیت داشته باشد.

بنابراین باید بدانیم که یکی از وظایف ما در برابر پیامبر این است که فکر خود را تقویت کنیم. نگاه خود را نسبت به عالم تقویت کنیم و نسبت به عالم کور نباشیم، این را پیامبر از ما مطالبه می کند.

پیامبر می‌فرماید: من می خواهم تو بنده حرف های من را گوش کنی، بسنجی و با بصیرت و هوشمندی آن را قبول کنی والا اگر بصیرت و فکر را از آدمی بگیرند دینداری ما هم در مقابل پیامبر می شود مساوی دینداری افرادی که جلوی پیامبر ایستادند- فرقی با آنها نمی کند.

اگر قرار شد انسانها بی بصیرت شوند دین داری آنها نه به درد خود آنها و نه به درد دین خواهد خورد.

آیه‌ی 51 سوره نور   

إِنَّمَا كَانَ قَوْلَ الْمُۆْمِنِینَ إِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْكُمَ بَیْنَهُمْ أَن یَقُولُوا سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

خداوند در این آیه می‌فرماید: وقتی که پیامبر مردم را به سوی کاری دعوت می کند،می گویند گوش کردیم و اطاعت کردیم.  این به این معنا است که یکی از وظایف ما در قبال پیامبراین است که در برابر بایدها و نبایدهای او بی چون و چرا حرف گوش کنیم.

این نکته بسیار مهم در وظایف نسبت به پیامبر است.

فرق محتوایی آیه آیه‌ی 104 سوره بقره و آیه‌ی 51 سوره نور در چیست؟

نکته ی اول (آیه‌ی اول) این است که وقتی ما دعوایمان شد و خدمت پیامبر رفتیم باید در برابر حکمی که پیامبر می دهد تسلیم باشیم.

اما گاه پیامبر ما را دعوت به کاری می کند (جنگ- صلح و...) (امیرالمومنین 25 سال سکوت کرد/ امام حسن علیه السلام صلح کردند/ امام حسین علیه السلام جنگ کردند) اتفاقاتی که در طی آن امام معصوم و یا پیامبر دعوت می کند که به این کار تن دهید یا از این کار دوری کنید.

در خیلی از اینها یک سری سوالات ذهنی ممکن است پیش آید. آیه نمی فرماید که به سوالات ذهنی خود بی اعتنایی کنید. این نکته را بیان می کند که اول سمعنا و اطعنا را بگوئید: باشد آنچه تو گفتی را گوش کردیم و اطاعت می‌کنیم حال اگر خواستید دلیل و سوال را از پیامبر بپرسید. اما رفتار شما با پیامبر رفتاری باشد که بلافاصله که او دستوری را فرمود در اطاعت از دستور او پیشتاز باشید.

مثال: پیامبر در لحظات آخر عمر یک لشکری را آماده کردند که به جنگ رومیان رود. بحث شد که سرلشگری را به چه کسی دهند؟! پیامبر سرلشگری را به جوان 19 ساله به نام اسامه دادند. گفتند: هر کسی که مسلمان و مۆمن است با اسامه به جنگ برود.

ممکن است که برای خیلی افراد شک و تردید آید که چگونه یک جوان 19 ساله رئیس سپاهی که شامل بزرگانی چون عمر و دیگر بزرگان به ظاهر مسلمان است شود؟!

اینها آمدند قبل از اطاعت دلیل و فلسفه بودن در لشگر اسامه را از پیامبر خواستار شدند. این رفتار خلاف رفتاری است که قرآن و اسلام بیان می کنند.

امروزهم ممکن است که سوال شود که چگونه ولایت معصوم به کسی غیرازمعصوم (ولایت فقیه) داده می شود؟!

ما می گوئیم:

اولاً در تاریخ در یک دوره ای حضرت رسول ولایت خود را به اسامه غیرمعصوم داده است.

ثانیاً اینکه وقتی شما فهمیدی که این حرف را امام معصوم گفته اول اطاعت بکن بعد برو تأهل و تدبر در این مورد داشته باش نه اینکه از همان ابتدا ساز مخالف داشته باشی.

آیه 62 سوره ی نور

إِنَّمَا الْمُۆْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَإِذَا كَانُوا مَعَهُ عَلَى أَمْرٍ جَامِعٍ لَمْ یَذْهَبُوا حَتَّى یَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَأْذِنُونَكَ أُوْلَئِكَ الَّذِینَ یُۆْمِنُونَ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ فَإِذَا اسْتَأْذَنُوكَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَن لِّمَن شِئْتَ مِنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ

آیه می‌فرماید: مؤمنان کسانی هستند که وقتی می خواهند کارهای مهمی انجام دهند از پیامبر اجازه می گیرند. این مطلب مهمی است. امروز هم ما وقتی خواستیم کارهای مهمی در زندگیمان انجام دهیم یکی از وظایف ما نسبت به پیامبر این است که یک توسلی نسبت به پیامبر داشته باشیم. کارهایی که در زندگی خودمان مهم است را بگوئیم یا رسول الله در این کار مهم به شما متوسل می شوم. شما به من اجازه دهید که من این کار را انجام دهم که انشاءالله خیر و برکت و خوبی و آرامش در نتیجه ی این کار باشد.

بنابراین وظیفه ی ششم این است که برای کارهای مهم توسل به پیامبر داشته باشیم و از حضرت اجازه بگیریم. ممکن است عده ای بگویند این کار خرافه و عجیب است اما این به عنوان یکی از آیات قرآن مطرح شده است. در ضمن این آیه به شکل کلی بیان شده انما المۆمنون.... (ال عام) و آیه این اجازه را مقید به زمان خاصی نکرده.

در ثانی این کار راهی برای برکت پیدا کردن در کار می باشد.

آیه‌ی 53 سوره ی

در این آیه خداوند می‌فرماید: یا رسول الله تو انسان کور را نمی توانی هدایت کنی و تنها انسانی را می توانی هدایت کنی که حرف گوش می کنند. به عبارتی بنا دارد که حرف گوش کند. یعنی خودش چشم و گوش خود را نبسته است.

وظیفه ی هفتم این است که گوش و چشم و قلب هایمان در قبال آنچه رسول می گوید باز باشد. نسبت به پیامبر گارد نداشته باشیم.

حرف حضرت را بخواهیم که گوش کنیم- بخواهیم که حرف حضرت در ما اثر کند. این خواستن نکته ی بسیار مهمی است. وقتی حرف های حضرت در ما اثر دارد که انسان در پله ی اول بخواهد که اثر داشته باشد.

حتی اگر هزاران و هزار حرف خوب به گوش انسان برسد و به ما گفته شود اما اگر انسان نخواهد که بشنود و خودش چشم و گوش خود را ببندد هیچ فایده ای نخواهد داشت.

آیه 6 سوره احزاب 

لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ یَرْجُو اللَّهَ وَالْیَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِیرًا

می فرماید: پیامبر را بر خود مقدم کنید- خواست پیغمبر- محبت پیغمبر در زندگی ما بر خواسته های خود باید مقدم شود.
حضرت می‌فرماید: اسم فرزندانتان را هم نام ما بگذارید ؛ زیرا هر وقت بچه ها را صدا می کنید یاد ما بیفتید و چون فرزندانتان را خیلی دوست دارید محبتتان نسبت به ما بیشتر و بیشتر شود.

یکی از وظایف ما این است که درهرچیزی فرمان ومحبت وخواست پیغمبر بر خواست و محبت ما مقدم شود.

اگر بخواهیم منطبق بر مسائل امروزی کنیم این است که یکی از جاهایی که باید انسان، پیغمبر را بر خود مقدم بدارد حفظ جان و آبرو پیامبر است. حفظ جان پیامبر، حفظ جان و آبروی پدر و ولی فقیه ما است. حفظ جان و آبروی امام معصوم است.

آنکه دردعوای سیاسی مرتب کنار می کشد که تیرها بر ولی فقیه زده شود این آدمی نیست که طرفدار ولی فقیه باشد حتی اگر هزاران بار با زبان اظهار محبت و ارادت به ولی فقیه داشته باشد.

حضرت زهرا سلام الله علیها تمام زندگی و عمر خود را گذاشتند تا کمترین آسیبی به امیرالمومنین نخورد در حالی که می توانست در همان اول بیان کند که من در همان اول وظیفه ام را انجام داده ام.

این انجام وظیفه در برابر پیامبر یا قبال هر کسی که اثری از پیغمبر دارد مثل پدر- ولی فقیه و امام معصوم می باشد.

آیه‌ی 11 سوره ی فتح

سَیَقُولُ لَكَ الْمُخَلَّفُونَ مِنَ الْأَعْرَابِ شَغَلَتْنَا أَمْوَالُنَا وَأَهْلُونَا فَاسْتَغْفِرْ لَنَا یَقُولُونَ بِأَلْسِنَتِهِم مَّا لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ قُلْ فَمَن یَمْلِكُ لَكُم مِّنَ اللَّهِ شَیْئًا إِنْ أَرَادَ بِكُمْ ضَرًّا أَوْ أَرَادَ بِكُمْ نَفْعًا بَلْ كَانَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا

وظیفه ی بعدی ما در این آیه این است که ما باید بدانیم در انجام وظایف در قبال پیامبر بهانه ی زن و بچه بهانه ی خوبی نیست- این که بگوئیم اگر این کار را می کردم مشکل مالی پیدا می کردم یا زن و بچه ام دچار مشکل می شدند، اگر این کار را می کردم بچه ام مریض می شد.

در آیه‌ی 11 سوره ی فتح می‌فرماید: یا رسول الله  اینهایی که می خواهند حرف تو را زمین بزنند این بهانه ها را می آورند بنابراین یکی از وظایف ما این است که به هیچ بهانه ای حرف پیامبر زمین نماند.

در واقع برای حضور حرف پیامبر همه ی بهانه ها باید از بین برود. پیامبر وقتی چیزی فرمود: نباید گفت یا رسول الله خودت یک بار گفتی حواستان به زن و بچه تان باشد- ما آن حرف تو را قبول می‌کنیم و این حرف تو را کنار می گذاریم. اینها همه بهانه است.

پس یکی دیگر از وظایف ما این است که اساساً برای حرف پیامبر ارزش قائل باشیم. حرف پیامبر زمین نماند و بی احترامی نشود- از حرف پیامبر فرار نکنیم و توهین و جسارت نکنیم.

صدایمان را بلند نکنیم

آیه‌ی 3-2 سوره ی حجرات

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَكُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُكُمْ وَأَنتُمْ لَا تَشْعُرُونَ (2)

إِنَّ الَّذِینَ یَغُضُّونَ أَصْوَاتَهُمْ عِندَ رَسُولِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ الَّذِینَ امْتَحَنَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ لِلتَّقْوَى لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِیمٌ (3)

آیه می‌فرماید: شما وقتی پیامبر حرف می زند صدایتان را بالاتر از صدای پیامبر نبرید، جلوی پیامبر قدم نزنید.

این هم ادب ما است در مقابل پیامبر. این جلوی پیامبر راه رفتن یک جنبه‌های ظاهری دارد که در ظاهر جلوتر از پیامبر نروید و یک جنبه‌های معنوی و دینی.

جنبه‌های معنوی و دینی آن این است که کاسه ی داغ تر از آش نشویم. بعضی ها فکر می کنند از پیامبر خدا مقدس‌تر و مسلمان‌تر هستند. فکر می کنند که پیامبر خدا یک سری مسائل را نفهمیده و اینها فهمیده اند.

پیامبر در یکی از جنگ ها در ماه رمضان با مسلمانان بودند. به حدی از مسافت رسیدند که باید روزه را می خوردند. پیامبر فرمودند ظرف آبی بیاورید که روزه را افطار کنیم. یک سری افراد مقدس مآبی که اطراف رسول بودند گفتند: یا رسول‌الله تا الان که روزه بودیم بقیه روز راه هم می گیریم. پیامبر به آنها تندی کرد و فرمود: شما حالا دیگر از من مسلمان تر شده اید.

این مبنای غلطی است. جلوی پیامبر کسی حق ندارد حرفی و یا صحبتی بگوید. این عمل در حقیقت جلوی پیامبر حرکت کردن هم نیست در واقع خسرالدنیا و الآخره شدن است. چون پیامبر در حقیقت پیشرو همه است ممکن است که فرد تصور کند که دارد جلوتر از پیامبر می رود اما در واقع عقب گردی در راه رفتن است.

پس نه صدایمان را بلند کنیم و نه جلوتر از او راه رویم.

یکی از مشکلات امروزی جامعه هم همین است. بعضی ها می خواهند جلوتر از همه راه بروند- کاسه داغ تر از آش هستند.

به نقل از آقای قرائتی ایشان به آدم های وسواسی می گویند: شما فکر می کنید از پیغمبر پاک تر هستید. (مسلمان تر هستید) چون پیغمبر می‌فرماید: 2-1 بار شستن از نجاست رفع نجاست می کند اما حالا این ها ده هزار بار آب می ریزند و باز می گویند پاک نشده و فکر می کنند از پیغمبر خدا مسلمان تر هستند!

 
در برابر حضرت حق طلبکار نباشیم!

آیه‌ی 5-4 سوره ی حجر

یازدهمین دستور این است که در قبال پیامبر باید صبر از خود نشان دهیم.

حافظ می گوید:

غیرتم کشت که محبوب جهانی  لیکن           با همه خلق جهان عربده نتوانم زد

پیغمبراکرم یک سرداروهزارسودا. ایشان شخصیتی است که نه تنها محبوب آدم ها است بلکه محبوب فرشته ها و حضرت حق می باشند، حبیب الله العالمین هستند.

برای انجام وظیفه نسبت به حضرت و اینکه حضرت نسبت به او توجه داشته باشد آدمی نیازمند صبر است. این طور نیست که هر کس عاشق پیغمبر شد توقع داشته باشد که آن عشقش همان لحظه از جانب پیامبر پذیرفته شود و ایشان سریع پاسخ عشق او را بدهند. این خلاف رسم عاشق و معشوق است.

یکی از آداب این است که صبر کنیم تا ایشان به ما لطف کند نه اینکه از ایشان طلبکار باشیم. گاه به ایشان می گوئیم: یا رسول الله ما روضه حسینت را رفتیم پس چرا ثمرات و اجر آن برای ما نمی رسد؟ مگر شما نفرمودی اگر برای حسین من گریه کنید این طور و آن طور می شود پس چه شد؟ یا رسول الله دعای توسل خواندیم پس نتیجه اش چه شد؟!

نمادی برای عشق ورزی به خداوند

آیه 31 سوره آل عمران

قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْكُمُ اللّهُ وَیَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ

در این آیه وظیفه ی دیگر ما را نسبت حضرت مشخص می کند.

و آن اینکه به حضرت به عنوان نماد عشق به خداوند نگاه کنیم. منظور چیست؟

خداوند در این آیه می‌فرماید: هر کس ادعای دوست داشتن من را دارد باید از پیغمبرمن تبعیت کند.

پس نمادعشق ورزی به خدا می شود تبعیت از پیغمبر. یکی از آداب و وظایف ما نسبت به رسول این است که باید در زندگی ما معلوم باشد که به عنوان نماد عشق به خدا از رسول تبعیت داشته باشیم.

الان اگر معشوق ما در فلان خیابان زندگی کند آن خیابان برای ما یک معنای دیگر پیدا می کند. چرا؟ چون این محلی است که معشوق و محبوب ما در آنجا زندگی می کند. اگر کسی نگاهش به پیامبر این باشد که پیامبر محل توجه و محبت خداوند است آن وقت نگاه و رفتارش نسبت به پیامبر عوض خواهد شد.

نوع تبعیت او از پیغمبر فرق می کند. این طرز تفکرباید در زندگی ما معلوم، ساری و جاری باشد. وقتی می دانیم در فلان محل محبوب ما در رفت و آمد است ما هم وقتی گذرمان به آنجا می خورد سعی می‌کنیم آراسته در آنجا تردد داشته باشیم که وقتی به او رسیدیم آراسته و مورد رضایت و جلب توجه او باشیم، در مورد پیغمبر هم همین است. وقتی آدمی در محضر پیامبر قرار می گیرد باید به عنوان نماد عشق به خدا یک سری مسائل و رفتار عاشقانه همراه با محبت را از خودش نشان دهد.

آیه‌ی 56 سوره ی احزاب

إنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا

آیه‌ی معروفی است: یکی از وظایف ما نسبت به پیامبر صلوات بر پیامبر است. تا جایی که انسان می تواند خوب است که آدمی بر پیامبر صلوات و درود بفرستد.

این چند عمل را مستمراً انجام دهید

در آیات و روایات به چند عمل مستحبی اشاره شده و بیان شده که چه خوب است آدمی تا می تواند آنها را بیشترانجام دهد:

یک: قرآن خواندن است. در قرآن می‌فرماید: فاقروا ما تیسّر من القران:تا می توانید قرآن بخوانید. دو: ذکر خدا. یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِیرًا این یک دستور است. چرا که خود خداوند می‌فرماید که ما مستقیماً و مستمراً بر پیامبر صلوات می فرستیم. دستورهم این است که شما هم مستمراً بر پیامبر صلوات و درود بفرستید. (این صلوات فرستادن هزینه و خرج هم ندارد.)

نماد آزار دادن پیامبر در دنیای کنونی

آیه‌ی 58- 57 سوره ی احزاب

إِنَّ الَّذِینَ یُۆْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِینًا (57)

وَالَّذِینَ یُۆْذُونَ الْمُۆْمِنِینَ وَالْمُۆْمِنَاتِ بِغَیْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُّبِینًا (58)

در این آیات از دیگر وظایف ما نسبت به رسول را آزار ندادن حضرت معرفی کند.

آزاد دادن پیامبر نمادش در دنیایی که ما الان زندگی می‌کنیم آزار مومنین است. هر کس هر مۆمنی را آزار دهد پیامبر را آزار داده است. اینکه همدیگر را اذیت نکنیم، یک وظیفه است. غیر از اینکه اذیت کردن یکدیگر کار بدی است و عواقب بدی دارد، این ها همه به کنار؛ این آیه بیان می کند که آزار ندادن یکدیگر را به عنوان یک وظیفه در نظر داشته باشیم.

چرا که هر انسانی که مۆمنی را آزار می دهد در حقیقت پیامبر را آزار داده است.

آیه‌ی 146 سوره ی آل عمران

كَأَیِّن مِّن نَّبِیٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ كَثِیرٌ فَمَا وَهَنُواْ لِمَا أَصَابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَمَا ضَعُفُواْ وَمَا اسْتَكَانُواْ وَاللّهُ یُحِبُّ الصَّابِرِینَ

در همراهی با پیامبر از خود ضعف نشان ندهیم، سستی نکنیم.

آیه‌ی 100 سوره ی نساء

وَمَن یُهَاجِرْ فِی سَبِیلِ اللّهِ یَجِدْ فِی الأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِیرًا وَسَعَةً وَمَن یَخْرُجْ مِن بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلى اللّهِ وَكَانَ اللّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا

یکی از وظایف این است که به سمت پیامبر هجرت کنیم. یعنی از خود و منیات خود در بیاییم و با پیامبر پیوند بخوریم.

آیه‌ی 2 سوره ی محمد

وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَآمَنُوا بِمَا نُزِّلَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَهُوَ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ كَفَّرَ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَأَصْلَحَ بَالَهُمْ

می‌فرماید: آدم ها برای اینکه عقلشان کامل شود باید به پیامبر ایمان بیاورند. بنابراین چون کامل شدن عقل یکی از وظایف انسانی است ایمان به پیامبر یکی از وظایف ما است

خداوند در این آیه می‌فرماید: کسانی که به پیامبر ایمان می آورند أَصْلَحَ بَالَهُمْ خداوند عقل اینها را کامل و صالح می کند.

با هدف اینکه عقل ما کامل می شود و وقتی عقل ما کامل می شود، پیغمبر از هر عقل کامل شاد و خوشحال می شود به پیامبر ایمان آوریم و روش و راه حضرت را دنبال کنیم.