حُسن زهرایی

تو ای جمادی دوم سلام بر ماهت                                        سلام بر تو و بر قدر و عزت و جاهت

بگرد ای شده چشم ملک قدمگاهت                         بگرد ای همه دست خدا به همراهت

و ان یکاد بخوان روی حق تماشا کن

وضـو بگیـر ز کوثـر ثنای زهرا کن

خدای عزوجل مظهـرت مبارک باد                                         الا رسـول خـدا کوثـرت مبارک باد

خدیجه! دخت پدر پرورت مبارک باد                                       علی ولـی خدا! همسرت مبارک باد

خدا بـه قلب رسـول خدا صفا بخشید

تمام هستی خود را به مصطفی بخشد

الا محمـد امـروز کوثـرت دادیم                                              نماز آر که زهرای اطهرت دادیم

قسم به قدر که از قدر بهترت دادیم                                      نکوتر از پـدران تـو دخترت دادیم

چه دختری که پدر پرور است یا احمد!

تمام نسل تو زین دختر است یا احمد!

جمـال غیـب الهـی شــده تمـاشایی                                    به چشم پاک محمد به حُسن زهرایی

هــزار مرتبــه بــر او ســلام زیبایی                                        امین وحی به خاکش کند جبین‌سایی

خدا به ختم رسل داد کوثر خود را

فقط نـه کوثـر، روح مطهـر خود را 

نبی گرفته در آغوش هم چنان جانش                                   به خنده گفت که جان پدر به قربانش

خـدای عــزوجل آمــده ثناخوانش                                          زمینیـان و سمـاواتیان مسلمـانش

       تمـام سـوره ی فرقـان و نـور طلعـت او

         به صنع خویش ببالد خدا ز خلقت او

پیمبران! همه در مکـه ازدحام کنید                                       بـه حـرمت قـدم فاطمه قیـام کنید

از ایـن ولادت و مولـود احترام کنید                                        به مادرش همه از جان و دل سلام کنید

زهی خدیجه! که روح مطهر آوردی

تـو از دل صـدف نور! گوهر آوردی  

چه دختری که خداوند کوثرش خوانده                                    علـی ولی خـدا رکن دیگرش خوانده

بهشت نیـز بهشت پیمبـرش خوانده                                     پیمبر از شرف و قدر، مادرش خوانده

عجیب نیست که مام نبوتش خوانند

دوازده حجج ‌الله، حـجتش خــوانند

چه زهره‌ای که خداوند خوانده زهرایش                                 گرفتـه چشـم خـدا نـور از تماشایش

دعــای نــور بــود آیتـی ز سیمایش                                       ســلام دائــم پیغمبــران گـوارایش

نبی به حجره ی نورانی‌اش سلام کند

  به پیش پـاش به امر خدا قیام کند

رخش صحیفه ی نور است و سین فرقان است                       نـه بضعـه ی نبـوی بلکه بر نبی جان است

خدا گواست که مهرش تمام ایمان است                               زبـان فضـهء او هـم زبــان قــرآن است

شنیده‌ایـد به هر خلوتی و انجمنی

نگفت فضه ی او جز کلام حق سخنی

الا که دختر یاسین و مام طاهایی                                        امینه، طاهره، صدیقه، زهره، زهرایی

ائمه‌انـد همـه گوهـر و تو دریایی                                          فقط نـه مادر سادات، مـادر مایی

که بر زنان جنان سروری کند جز تو؟

که بهـر شیعـه ی تو مادری کند جز تو؟ 

تو مـادر همـه خوبان روزگاری تو                                           تو اختیار قیامت به دست داری تو

تو در وجـود رسـول خدا قراری تو                                          تو در دل همگان صاحب مزاری تو

تو جان ختم رسل، هستی ابوالحسنی

تو مـادر همـه پیغمبـران، تو پنج تنی

تو مرغ حقّی و توحید آشیانه ی توست                                 بهشت قرب خـداوندگار خانه ی توست

نشان کعبه ی دل قبـر بی ‌نشانه ی توست                           سلام گـرم محمد بـه آستانه ی توست

درود خالـق هستی به روح پاکت باد

سرشک دائم «میثم» نثار خاکت باد

بخش تاریخ وسیره معصومین تبیان