درهای قلب تان را باز کنید

مثلی قدیمی وجود دارد که ممکن است برخی از ما از زبان بزرگترها شنیده باشیم، با این مفهوم که لازم نیست دلتان برای کسی بسوزد چون ممکن است همان مسئله برای خودتان پیش بیاید. اما به نظر می رسد که این سخن مبنای خاصی به لحاظ علمی و دینی، ندارد و شاید بتوان گفت که با متون دینی و آموزه های اخلاقی ما در تعارض است.

آنچه مشخص است اینکه حس دلسوزی و همدردی در مورد دیگران، احساس روشن بینی را در انسان تقویت می کند. اتفاقا برای هر انسانی این احساس می تواند نتایج مثبتی را به دنبال داشته باشد که در مواجهه با فردی که در وضعیت ناگواری قرار گرفته و با مشکل خاصی روبرو شده، بتواند خود را به جای او فرض کند و این احساس به اضافه حس دلسوزی نسبت به او، شما را مهربان تر می کند.

این یک واقعیت است که مشکلات و گرفتاریهای دیگران در اغلب موارد، بسیار بدتر از نگرانیها و مشکلات ما هستند. اگر بتوانیم این واقعیت را تشخیص دهیم و بپذیریم، احساس بهتری پیدا خواهیم کرد و به راه حلی برای کمک به دیگران فکر می کنیم. به این ترتیب قلب مان را می گشاییم و اجازه می دهیم که حس قدردانی به طور فزاینده ای در ما جریان یابد.

همدردی، احساسی زیبا و پسندیده است که می توان آنرا شامل دو مرحله نامید: مفهوم و عمل.

مفهوم خیلی ساده است. یعنی چه کسی و چه چیزی مهم است و شما این موضوع را به خاطر دارید و قلب خود را به روی آن می گشائید. ¹

اما عمل به این معناست که در مورد آن چیز، چه اقدامی می کنید؟ ممکن است این کار به پرداخت کمی پول یا صرف کردن مقداری از فرصت شما مربوط باشد و ممکن است هر دوی این ها را شامل شود. در برخی از مواقع هم ممکن است یک پیشنهاد ساده و یا حتی یک لبخند واقعی و یا سلامی صمیمانه و یک احوالپرسی از ته دل باشد و یا نگاهی محبت آمیز. مهم این است که با این نگرش به اطراف خود بنگرید و اگر کسی بر سر راهتان قرار گرفت، که به واقع به گرفتاری دچار شده بود و می توانستید برای او کاری بکنید، از او دریغ نکنید.

آنچه مشخص است اینکه احساس همدردی و دلسوزی، موجب تقویت حس قدردانی در انسان می شود و قلب انسان را رئوف می کند که این مسئله نتایج مثبتی را برای یک انسان در رابطه با خودش و سایرین، به دنبال  دارد. مهرورزی و همدردی با دیگران عملی است که به لحاظ اخلاقی و دینی، عملی شایسته و مطلوب است که آثار دنیوی و اخروی هم به دنبال دارد. متاسفانه در جامعه ما، تفکر و رفتار مردم در حال حرکت به این سمت است که دیگران اهمیتی ندارند و این تو هستی که مهمی و در درجه بعد، خانواده ات حائز اهمیت هستند. به این ترتیب رفتارهای خودخواهانه زیاد می شود و همین تفکر موجب می شود که افراد از کنار دردها و مشکلات مردم با بی تفاوتی بگذرند.

نکته مهم دیگری که می توان گفت این است که سعی کنید در زندگی تان به چیزهای کوچک، زیاد توجه نکنید و آنها را جدی نگیرید که در این صورت، در زندگی تان معجزه های زیبایی را خواهید دید. معجزه ای که شما در کتابها خوانده اید، دیدن، عشق ورزیدن و سایر چیزها، به شما کمک می کنند تا دریابید که آنچه که شما تصور می کنید که مسائلی بزرگ و مهم هستند، در واقع مسائلی جزئی هستند که شما آنرا برای خود بزرگ کرده اید.

پی نوشت:

به نقل از کتاب "در زندگی سخت نگیرید" نوشته ریچارد کارلسون

مطالب مرتبط:

خوشبختی را لمس کنید

فراتر از خود زندگی کنیم

زندگی، ارزش زیستن دارد؟

معجزه ی تصاویر ذهنی

تعهدهای رنگ و رو رفته

همزیستی با کودک درون!

شما به بخشودن نیاز دارید