تکیه بر دست علی زد
از سراپای مدینه گِل غم میریزد اشک از دیده ی غم بار حرم میریزد از نگاه نگران، برق الم میریزد خوب پیداست که باران ستم میریزد آه آرامش زهراست به هم میریزد سایه ی خنده از این گلکده کم کم برود یا قرار است که پیغمبر اکرم برود ؟ نور از خنده لب های ترش می بارید از گرفتاری امت به جزا میترسید دربه در، در پی ارشاد بشر میگردید مثل او هیچ رسولی غم و اندوه ندید در دلم شور عجیبی ست نمیدانم چیست در گلو بغض عجیبی ست نمیدانم چیست دخترت زار به سر میزند ای وای دلم در دلم غصه شرر میزند ای وای دلم پدرم حرف سپر میزند ای وای دلم حرف از داغ پسر میزند ای وای دلم یک نفر آمده در میزند ای وای دلم دل بریدن ز تو بابا بخدا آسان نیست بعد تو واسطه ی وحی خدا با ما کیست؟ این جوان کیست که از دیدن رویش در دل غصه داخل شده و خنده ز لب شد زائل آه یارب شده انگار صبوری مشکل گفت با لحن غریبانه ولی چون سائل : با اجازه بگذارید بیایم داخل با ادب آمد و در پیش پدر زانو زد پرده از صورت پوشیده ی خود یک سو زد مژده ای رحمت رحمان که سحر نزدیک است ای رسول مدنی وقت سفر نزدیک است شب بیچارگی نسل بشر نزدیک است به علی هم برسان روز خطر نزدیک است وقت آتش زدن یاس و تبر نزدیک است پدر آماده رفتن به سماوات ولی نگران است برای غم فردای علی تکیه بر دست علی زد گل باغ ایجاد نظری کرد به زهرا و دوباره افتاد آه از سینه افلاک برآمد هیهات به علی فاطمه را باز امانت میداد داشت اما خبر از غصه زهرا ای داد این همه بی کسی ای وای سرم درد گرفت دل سرشار غم شعله ورم درد گرفت او ز فردای حسین و حسنش داشت خبر از خزان گشتن باغ و چمنش داشت خبر از به آتش زدن یاسمنش داشت خبر از غم حیدر خیبر شکنش داشت خبر از حسین و بدن بی کفنش داشت خبر اشک از دیده فرو ریخت و روحش پر زد پر زد و دختر مظلومه ی او بر سر زد بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
مجمع ادبی-مذهبی یاس کبود
