تبیان، دستیار زندگی
حاج آقا هم خطبه خواندن اول صحبتش ثابت است و هم دعای آخرش ، طوری که همه عبارات را حفظند و موقع دعای حاج آقا قبل از آمین هم عبارات را با ایشان زمزمه می کنند .
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

همه این سالها می ید جلوی چشمم

آیت الله مجتبی تهرانی

حاج آقا هم خطبه خواندن اول صحبتش ثابت است و هم دعای آخرش ، طوری که همه عبارات را حفظند و موقع دعای حاج آقا قبل از آمین هم عبارات را با ایشان زمزمه می کنند .

زن کارمند بیمارستان که داشت با یک پرستار دیگر حرف می زد وقتی ما را دید گفت من هم می خواهم بروم این حاج آقا را ببینم می خواهم ببینم کیست که همه سراغش را می گیرند و همراه ما راه افتاد .

سر و وضعش همان طور بود که رهبر انقلاب در سفر خراسان شمالی اشاره فرمودند ، حالا داشت می رفت بالای سر یک مرجع تقلید که از نگاه او یک پیرمرد دوست داشتنی بود . زن کارمند با صدای بلند ادامه داد می خواهم بگویم برایم دعا کند و در اتاق را به همراه پرستار بخش باز کرد و جلو رفت . من که همچنان با تعجب منتظر بودم با صدای آهسته گفتم : اگر خواب هستند مزاحمشان نشویم . در حالی که وارد اتاق می شد گفت : نه بیدارند و بعد در حالی که کنار تخت می رفت پرسید : حاج آقا خوبید ؟

من آن روز از این مرجع تقلید دو کلمه بیشتر نشنیدم که یکی اش جواب همین زن کارمند بیمارستان بود با چاشنی مهربانی پدرانه ای . با همان خستگی و درد به سختی و آرام فرمود : ممنون و من به یاد روزی افتادم که حاج آقا در مسیر بازگشت از مسجد وقتی به سر بازار رسیدیم به یاد چند شب قبلش که مراسم احیا برگزار شده بود گفتند : عجیب بود ، دیدم خانمی با سر و وضع غیر مذهبی و بد حجاب دارد رساله توضیح المسائل می خرد . بعد از این حرف زدند که ریشه دینداری مردم همچنان محکم است هرچند ظاهرشان نشان ندهد و اساس و اصول درست است و باید فکری برای این فروع و حواشی بکنیم . حالا حاج آقا داشت برای یکی از همین خانم ها دعا می کرد و من یقین دارم دعای این مرد خدا برای این بنده خدا هر که بود نتیجه خواهد داشت .

زن کارمند بیمارستان وقتی خیالش از دعای حاج آقا راحت شد با پرستار بخش بیرون رفتند . ما جلو رفتیم و ایستادیم و سلام کردیم . چهره تکیده و تن رنجور مردی پیش روی ما بر تخت بیمارستان بود که همیشه با صلابت و اقتدار بر منبر درس و خطابه دیده بودیم . شیر شیر است ، یا پیر پیر است نمی دانم اما آن لحظه شیری بر تخت می دیدم که نمی توانست غرش کند . با علی جعفرآبادی و میثم مطیعی در برابر مردی ایستاده بودیم که تا آن لحظه او را بر تخت ندیده بودیم . تلخ بود و بغض کرده بودیم ، شیخ وارسته آهسته نگاهمان کرد و جلو تر رفتم وسلام کردم ، لبخند کمرنگی بر لبانش نشست و فهمیدم که ما را شناخته است . چیزهایی گفتم که کلمه دوم را از او شنیدم : الحمدلله

خواستم دستی را ببوسم که همیشه پس می کشید و نمی گذاشت اما حالا توان حرکت نداشت و از سوزن های بیمارستان مجروح بود . دستی که برایم خیلی آشنا بود ، دستی که بر سر پرتگاههای خطرناک و " علی شفا جرف " های فراوان دیده بودم وقتی دستم را گرفته بود به دعا و نصیحت و عتاب و مهر . به آن چهره ملکوتی و تابناک خیره شدم و اشکها آرام آرام و بی اختیار سرازیر شد .

حاج آقا دفعه اول بود که اشکهایم را این طور می دید و من اولین بار بود که می خواستم بخشی از حرفهای نگفته ام را رودررو بزنم . همان طور که با مهربانی و خستگی نگاهمان می کرد گفتم : من مرده بودم ، شما زنده ام کردید ، من پیش خدا شهادت می دهم که شما دست ما را گرفتید .

نمی دانم دیگر چه گفتم که یک لحظه همه این بیست و شش سال آمد جلوی چشمم . دور و نزدیک ، غریبه و آشنا ، تلخ و شیرین ، بغضم ترکید ، گفتم : حاج آقا اگر شما نبودید ما هم نبودیم و حالا هم می خواهیم باز زیر سایه تان نفس بکشیم . خم شدم و دستان مبارکش را بوسیدم . این دستها همان هاست که توی درس و توی جلسات آن طور قدرتمند حرکت می کرد ؟ باورم نمی شد .

همه این سالها آمد جلوی چشمم و از اتاق بیرون آمدیم و پشت در ایستادیم .

این پرستار بخش که با تعجب اشک ریختن و درماندگی سه نفر را نگاه می کند از حالمان چه خبر دارد ؟ این ها که کنار در آسانسور منتظرند و ظاهرمان را می بینند از درونمان چه می دانند ؟ حتی هر کداممان الآن چه می فهمد توی دل دیگری چه می گذرد ؟ با خود زمزمه کردم : مرده بودم ، زنده ام کردی ...

همه این سالها می آید جلوی چشمم ، همین دیروز است و من نوجوان پرشوری هستم که می خواهد علوم و معارف اسلامی بیاموزد و به این در و آن در می زند .

استاد اشعری از کسی حرف می زند که شاگرد خاص امام خمینی بوده و از علمای مطرح تهران است و بعد آرام آرام پای ما را به جلسات اخلاق کوچه سقاباشی باز می کند . من و مهدی معصومی می رویم و آقای حاجی شریف معلم قرآنمان را می بینیم که کارهای جلسه را انجام می دهد و شهید سید محسن دربندی را که اول جلسه قرآن می خواند و برادر معلم ماست . آشناها و رفقای دیگر هم هستند و بعد آقای هوایی به مدرسه مطهری می آیند که هر هفته خودشان و برادرانشان را توی جلسه می بینیم .

بین مسجد امین الدوله و گرمای اشک ریختن ها و موعظه های آیت الله حق شناس و خیابان ایران و درس های آیت الله تهرانی بزرگ می شویم .

رزمنده هایی را می بینیم که هر هفته می آیند و بعد ناگهان عکسشان را به دیوار می زنند ، آشنایان و رفقایی را می بینیم که همیشه خیلی جدی اند اما اینجا جور دیگری هستند .

به مجالس و سخنرانی های دیگر هم گاه و بیگاه می رویم اما جلسه حاج آقا مجتبی جنسش با همه سخنرانی های دیگر فرق دارد . توی جلسه معمولا افراد کاغذ و قلم دارند و یادداشت می کنند و یکی هم هست که با صدای بلند و جگر سوزی از همان اول جلسه گریه می کند بی روضه و ذکر مصیبت و من خیلی طول می کشد تا بفهمم چرا آدم باید برای حدیث خواندن حاج آقا از بحارالانوار و اصول کافی این طور ضجه بزند .

حاج آقا هم خطبه خواندن اول صحبتش ثابت است و هم دعای آخرش ، طوری که همه عبارات را حفظند و موقع دعای حاج آقا قبل از آمین هم عبارات را با ایشان زمزمه می کنند . جلسه خیلی جدی است و منظم ، معمولا شرکت کنندگان جلسه هم یکدست و یک جورند ، آدم های فرهنگی و معقول و معتدل که دنبال بحث های عمیق و جدی اند ، توی جلسه حاج آقا از شور و حال های داغ برخی جلسات خبری نیست و حتی شبهای تاسوعا وعاشورا هم یک سینه زنی سنتی اضافه می شود . فرق نمی کند شهید صیاد شیرازی به جلسه بیاید یا دکتر فلان که وزیر کابینه است ، هرکسی هر جا خالی باشد می نشیند و به مرور که جلسه شلوغ تر می شود گاهی توی کوچه باید نشست .

شبهای احیای ماه مبارک حال و هوای جلسه تماشایی است و جمعیت عظیمی که هر سال هم اضافه می شوند در اطراف مسجد جامع همه با حاج آقا همراهند برای قرآن سر گرفتن تا برسد به ایستادن آخرش برای " یا أیها العزیز " و آن گریه های سوزناک حاج آقا و آن دعاهای لطیف .

شبهای محرم از نوحه خوانی ها و سینه زنی های جدید و عجیب خبری نیست اما حاج آقا چنان نرم وارد روضه می شود که اگر حاج احمد آقای چینی هم نخواهد نوای گرم و خواندن سنتی و آرامش دلها را به کربلا می برد . من هنوز هم نمی دانم چه طور هر بحثی که موضوع جلسه هست این قدر طبیعی به روضه وصل می شود اگر بحث کرامت است ، اگر بحث عزت نفس است ، اگر بحث حیاست چه طور این قدر آرام بی آنکه بفهمی می بینی روضه علی اکبر یا قاسم بن الحسن علیهماالسلام شروع شده است .

این مرد الهی جامعیت دارد. هم تقریرات فقهی امام را نوشته و فقیه است و هم درس اصول فنی و محکمی دارد . هم در اخلاق صاحب سبک است و تفصیلی که در اخلاق داده سابقه ندارد . از یک طرف تمام تاکیدش بر عقلانیت و فکر و محکمات است و از طرف دیگر موقع روضه و ذکر مصیبت که می شود چیزی از توسل محکمتر نمی بیند .

شور را نفی نمی کند اما ماموریت خود را درترویج شعور می داند . بالای منبر که می رود کتاب به همراه دارد و روایات را از رو می خواند و تمام اهتمامش به روایات و احادیث اهل بیت است و من که شیفته مرحوم میرزا علی اکبر غفاری ام و روزها با هر بهانه ای توی دفتر ایشان پای گفتگوهای حدیثی ام از این ویژگی حاج آقا عجیب متأثر هستم . بعد که پایم به درس خارج مدرسه مروی شان باز می شود همان حاج آقا را می بینم با همان ویژگی های رفتاری و شخصیت هر چند در موقعیتی متفاوت .

یک روز آقای اشعری می گوید می خواهیم برویم منزل حاج آقا . هم ذوق می کنیم و هم می ترسیم ، به اقتضای نوجوانی و حال و هوای این دوره نگرانیم که حاج آقا دم و شاخمان را ببیند ، با چیزهایی که از حاج آقا شنیده ایم مطمئنیم صورت برزخی ما را خواهد دید . جلسه خلوت تری است و ما هم یک گوشه ای می نشینیم و به خیر می گذرد ، حاج آقا به رویمان نمی آورد و بالاخره نمی فهمیم که صورت برزخی مان را دیده است یا نه .


 نویسنده: محمدرضا زائری

منبع: البرز نیوز

تهیه و تنظیم: محمد حسین امین گروه حوزه علمیه تبیان