سفر به فضا به بیان قرآن

قرآن کریم اولین کتابی است که برای اولین بار به جو زمین اشاره کرده و بیان فرموده است که سفر به فضا برای انس و جن با شرایط خاصی امکان پذیر است؛ مثلاً در آیه ی سی و سوم سوره ی الرحمن می فرماید: یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ

دانشمندان با تلاش های فراوان توانستند شرایط و امکانات صعود به فضا را فراهم و آماده کنند. اما مهم ترین مشکل آن ها، کمبود اکسیژن در طبقات بالای فضا بود.

آنها در آغاز ورود به فضا به این مسئله توجهی نداشتند اما کم کم متوجه شدند که تعداد زیادی از فضانوردان با مشکلات کمبود اکسیژن رو به رو شده اند؛ مثلا احساس خفگی داشتند و فشار زیاد بر بدن آنها، باعث خونریزی های شدیدی در آنها می شد به طوری که از گوش و بینی و چشم ها و هر زخم کوچک آنها، خون جاری می شد و حتی بعضی ها تا دم مرگ پیش می رفتند و مرگ تدریجی را تجربه می کردند.

این مشکلات همه به دلیل اختلاف فشار محیط در فضاست به طوری که سینه ی این فضانوردان فشار زیادی را تحمّل می کرد و تنفس برای آن ها بسیار سخت بود و احساس تنگی شدید در قفسه سینه می کردند.

جالب تر از این نکته علمی، این است که قرآن کریم، چهارده قرن پیش، حالت کافران گمراه را به حالت این فضانوردان تشبیه کرده و در آیه ی یکصد و بیست و پنجم سوره ی انعام می فرماید: فَمَن یُرِدِ اللّهُ أَن یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلاَمِ وَمَن یُرِدْ أَن یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا یَصَّعَّدُ فِی السَّمَاء گویی پذیرش اسلام و ایمان به خداوند متعال برای کافران مانند صعود به فضاست که فشار زیادی در سینه خود تحمّل می کنند و دچار مرگ تدریجی می شوند.

آسمان و زمین به هم پیوسته بودند

دانشمندان علوم تجربی بر این اعتقادند که آسمان ها و زمین در ابتدای آفرینش، به شکل یک پارچه و توده ای گازی شکل بوده اند که رفته رفته به کهکشان هایی تبدیل شده و کهکشان ها نیز کم کم دارای ستاره ها و سیاره ها شده اند، این مطلبی است که خداوند متعال در آیات نهم تا دوازدهم سوره ی فصلت به آن اشاره کرده و فرموده است:

أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِی خَلَقَ الْأَرْضَ فِی یَوْمَیْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ذَلِكَ رَبُّ الْعَالَمِینَ وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ مِن فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِیهَا وَقَدَّرَ فِیهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَةِ أَیَّامٍ سَوَاء لِّلسَّائِلِینَ ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِیَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِی یَوْمَیْنِ وَأَوْحَى فِی كُلِّ سَمَاء أَمْرَهَا وَزَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَحِفْظًا ذَلِكَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ

توضیح درباره ی این آیات، احتیاج به برنامه ای مفصل و طولانی دارد ولی اگر بخواهیم به طور اختصار بیان کنیم، باید بگوییم که این آیات، جزییات آفرینش و تاریخ آن را به خوبی بیان می کند و با عبارت "ثم استوی الی السماء و هی دخان " صریحاً می فرماید که خداوند متعال پس از خلقت این جهان به آسمان پرداخت در حالی که گازی شکل بود.

قرآن کریم در آیه سی ام سوره ی انبیاء نیز در این باره چنین می فرماید: أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء كُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُۆْمِنُونَ

با توجه به این آیه، روشنن می شود که آسمان ها و زمین در ابتدای خلقت، یک پارچه و به هم پیوسته بوده اند، سپس خداوند متعال به قدرت بی نهایت خود، آنها را از هم جدا کرده آب را بر روی کره زمین نازل فرموده است تا شرایط حیات و زندگی در آن مهیا گردد و این یکی از نشانه های عظمت خداوند متعال است.

دانشمندان علم افلاک و ستاره شناسی، با مطالعه ی پوشش احاطه کننده ی زمین که همان جو زمین نامیده می شود دریافته اند که این پوشش، کمربندی شکل است که به دور زمین با سرعت بیش از هفت صد کیلومتر در ساعت می چرخد.

این چرخش باعث می شود که کره ی زمین از شهاب سنگ ها و اجرام آسمانی که با سرعت های بسیار زیاد به سمت آن می آیند و با آن برخورد می کنند، محفوظ بماند. در واقع در هر لحظه، بارانی از شهاب سنگ ها سرازیر می شوند اما جوّ زمین به دلیل این چرخش و شدت اصطحکاکی که به وجود می آورد، این شهاب سنگ ها را می سوزاند و از بین می برد. البته ما در شب می توانیم آتش و سوختن این شهاب سنگ ها را که به ستاره های دنباله دار معروفند، ببینیم.

با توجه به این نکته دقیق علمی، دانشمندان هوا- فضا به فکر چاره ای بوده اند تا بتوانند موشک ها و سفینه های فضایی را به راحتی از جو زمین عبور دهند تا سرنوشتی همانند شهاب سنگ ها پیدا نکنند این دانشمندان معتقدند برای عبور موشک ها و سفینه ها از جو زمین، باید از مناطقی از جو زمین استفاده کنند که اصطلاحا به آنها درهای آسمان گفته می شود، یعنی موشک ها و سفینه های فضایی برای خروج از جو زمین باید با زاویه ی معین و در جهت و امتداد بادهای ایجاد شده از دوران جو زمین حرکت کنند تا خطر برخورد مستقیم به حداقل برسد به این ترتیب می توان به جوزمین نفوذ کرد و از آن خارج شد و اگر این محاسبات، به طور دقیق انجام نشود موشک ها و سفینه ها نابود خواهند شد، چنانچه در اولین سفرهای فضایی، سفیه های متعددی منفجر شده و از بین رفته اند زیرا در تعیین زاویه ی انحراف موفق نبوده اند.

قرآن کریم اولین کتابی است که برای اولین بار به جو زمین اشاره کرده و بیان فرموده است که سفر به فضا برای انس و جن با شرایط خاصی امکان پذیر است؛ مثلاً در آیه ی سی و سوم سوره ی الرحمن می فرماید: یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَن تَنفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانفُذُوا لَا تَنفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ

این آیه خطاب به انسان ها و جنیان می فرماید: اگر می توانید به آسمان ها صعود کنید اما این کار با خیال و تصور انجام نمی شود بلکه تنها با قدرت علم و دانش امکان پذیر است. در حال حاضر هم که می بینیم انسان می تواند از جو زمین خارج شود و به کره ی ماه برود تنها به کمک دانش ها و علوم و ساخت سفینه های فضایی است.

قرآن کریم در آیه چهارده و پانزدهم سوره حجر نیز به درهای آسمان اشاره کرده است و می فرماید: وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَیْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاء فَظَلُّواْ فِیهِ یَعْرُجُونَ لَقَالُواْ إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ

این آیه به روشنی بیان می کند که انسان در صورت خروج از این درها و ورود به آسمان پهناور به تاریکی هایی می رسد که دیگر نمی تواند اطرافش را ببیند و گویی چشمانش کاملا بسته است. آری دانشمندان، این مطلب علمی را وقتی فهمیدند که نتوانستند به فضا مسافرت کنند و شرایط  آن جا را از نزدیک احساس نمایند ولی قرآن کریم در زمانی به این مطلب اشاره کرد که سفر به فضا برای انسان، تنها یک خیال و آرزو بوده است.

منبع :

برگرفته از مقاله فلاح شوشتری