خبر از اسارت عزیزان خدا

حضرت على بن الحسین علیهماالسلام فرمودند:

زمانى كه در طف (كربلا) آن مصیبت به ما وارد گشت و پدرم و تمام فرزندان و برادران و جمیع اهلش كه با او بودند كشته شدند و حرم و زنان آن حضرت را بر روى شتران بى جهاز نشانده و ما را به كوفه برگرداندند پس به قتلگاه ایشان چشم دوختم و ابدان طاهره ایشان را برهنه و عریان دیدم كه روى خاك افتاده و دفن نشده‏اند این معنا بر من گران آمد و در سینه‏ام اثرش را یافته و هنگامیكه از ایشان چنین منظره‏اى‏ را مشاهده كرده اضطراب و بى آرامى در من شدت یافت به حدى كه نزدیك بود روح از كالبدم خارج شود، این حالت را وقتى عمه‏ام زینب كبرى دختر على بن ابیطالب علیه السلام از من مشاهده نموده فرمود:

این چه حالى است از تو مى‏بینم، اى یادگار جد و پدر و برادرم ...؟!

من گفتم:

چگونه جزع و بى تابى نكنم در حالى كه مى ‏بینم سرور و برادران و عموها و پسر عموها و اهل خود را در خون خویش طپیده، عریان و برهنه بوده، جامه هایشان را از بدن بیرون آورده‏اند، بدون اینكه كفن شده یا دفن گردیده باشند، احدى بالاى سرشان نبوده و بشرى نزدیكشان نمى‏شود گویا ایشان از خاندان دیلم و خزر مى‏باشند؟!!

عمه ‏ام فرمود:

آنچه مى‏بینى تو را به جزع نیاورد، به خدا سوگند این عهد و پیمانى بوده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله با جد (امیرالمومنین علیه السلام) و پدر (سیدالشهداء علیه السلام) و عمویت(حضرت مجتبى علیه السلام) نموده و خداوند متعال نیز از گروهى از این امت كه در شمار ستمكاران و سركشان نمى‏باشند پیمان گرفته است.

ایشان در بین اهل آسمان‏ها معروف و مشهورند كه این اعضاء قلم شده را جمع كرده و دفن نموده و این ابدان و اجسام خون آلود را به خاك سپرده و در این سرزمین براى قبر پدرت سیدالشهداء نشانه‏اى نصب كرده كه اثرش هیچ گاه كهنه و مندرس نشده و گذشت شب و روز آن را محو نمى‏كند، و بسیارى از رهبران كفر و الحاد و ابناء ضلالت و گمراهى سعى در نابود كردن آن مى‏نمایند ولى به جاى اینكه رسم و نشانه آن از بین رود ظاهرتر و آشكارتر مى‏گردد.

من پرسیدم: این چه عهد و میثاقى بوده و این چه حدیث و خبرى مى‏باشد؟

پس عمه‏ام [در حدیثی طولانی] فرمود:

ام ایمن برایم نقل نمود: ...رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: جبرئیل بر من فرود آمد و گفت:

... اى محمد! ... این سبط شما (جبرئیل با دست اشاره به حضرت حسین علیه السلام نمود) با جماعتى از فرزندان و اهل بیت شما و نیكانى از امتت در كنار فرات واقع در سرزمینى كه به آن كربلاء مى‏گویند كشته مى‏شوند.

كربلاء را از این جهت كربلاء گویند كه حزن و بلاهائى كه از دشمنان شما و دشمنان فرزندان شما در روزى كه حزن و اندوهش تمام شدنى نبوده و حسرت آن زوال‏پذیر نیست به عمل مى‏آید بسیار و زیاد مى‏باشد.

این زمین پاكیزه‏ترین اماكن واقع روى زمین بوده و احترامش از تمام بقاع بیشتر است، در آن سبط تو و اهل بیتش كشته مى‏شوند. كربلاء از زمین‏هاى بهشت است.

هرگاه روزى كه در آن سبط تو و اهل بیتش كشته مى‏شوند فرا برسد و لشگر اهل كفر و لعنت او را احاطه نمایند به جهت غضب به خاطر تو و فرزندانت اى محمد و به منظور بزرگ شمردن هتك حرمتت و تقبیح نمودن كردارى كه نسبت به ذریه و عترتت انجام شده، زمین بلرزد و كوهها كشیده و اضطراب و جنبششان زیاد شود و امواج دریاها متلاطم گردد و آسمانها اهلشان را به هم بریزند، و از زمین و كوهها و دریاها و آسمانها چیزى باقى نمى‏ماند مگر آنكه از حق تعالى اذن مى‏خواهند كه اهل تو را كه مستضعفین و مظلومین بوده و حجت‏هاى خدا بعد از تو بر خلایق هستند را نصرت و یارى كنند پس خداوند به آنها و موجودات در آنها وحى كرده و مى‏گوید:

منم خداوند متعال، سلطانى كه قادر است و كسى نتواند از او بگریزد در توان هیچ خصم و دشمنى نیست كه او را عاجز و ناتوان كند، من بر یارى كردن دوستانم قادر و بر انتقام گرفتم از دشمنان متمكن هستم، به عزت و جلال خود قسم آنان كه رسولم را تنها گذارده و برگزیده‏ام را رها كرده و حرمتش را هتك نموده و فرزندانش را كشته و عهدش را نقض و زیر پاى نهاده و به اهل بیتش ستم كرده‏اند عذابى كنم كه احدى از عالمیان را چنین عذابى نكرده باشم.

در این هنگام تمام موجودات سماوى و ارضى به ضجه در آمده و آنانكه به عترتت ستم كرده و هتك حرمتت را روا داشته‏اند را لعن و نفرین مى‏كنند. ..

حضرت زینب سلام الله علیها فرمود:

زمانى كه ابن ملجم لعنه الله علیه پدرم را ضربت زد و من اثر مرگ را در آن حضرت مشاهده كردم محضرش عرضه داشتم:

اى پدر ام ایمن برایم حدیثى چنین و چنان نقل نمود، دوست دارم حدیث را از شما بشنوم.

پدرم فرمودند:

دخترم، حدیث همان طورى است كه ام ایمن نقل كرده، گویا مى‏بینم كه تو و دختران اهل تو در این شهر به صورت اسیران در آمده، خوار و منكوب مى‏گردید، هر لحظه هراس دارید كه شما را مردم بربایند، بر شما باد به صبر و شكیبائى، سوگند به كسى كه حبه را شكافته و انسان را آفریده روى زمین كسى غیر از شما و غیر از دوستان و پیروانتان نیست كه ولى خدا باشد ... . (1)

گریه ولیّ خدا بر مصیبتی بزرگ

حاج ملا سلطانعلى، كه از جمله عابدان و زاهدان بود، مى گوید:

در خواب به محضر مبارك امام زمان (عج) مشرف شدم ، عرض ‍ كردم : مولاى من ! آنچه در زیارت ناحیه مقدسه ذكر شده است كه:

«فلانذبنك صباحا و مساء و لابكین عینك بدل الدموع دماء» صحیح است ؟

فرمود: آرى !

گفتم : آن مصیبتى كه در سوگ آن ، به جاى اشك خون گریه مى كنید، كدام است ؟ آن مصیبت على اكبر است ؟

فرمود: نه ! اگر على اكبر زنده بود، او هم در این مصیبت ، خون گریه مى كرد!

گفتم : آیا مقصود مصیبت حضرت عباس علیه السلام است ؟

فرمود: نه ! بلكه آن حضرت هم در حیات بود، او نیز در این مصیبت خون گریه مى كرد!

عرض كردم : آیا مصیبت حضرت سیدالشهداء علیه السلام است ؟

فرمود: نه ! اگر حضرت سید الشهداء علیه السلام هم بود، در این مصیبت خون گریه مى كرد!

پرسیدم : پس این كدام مصیبت است ؟ فرمود: مصیبت اسیر عمه ام زینب علیهاالسلام است .(2)

پی نوشت:

1) كامل الزیارات، صص 807 و 808.

2) شیفتگان حضرت مهدى (عج)، ج 1 ، ص 145.

منابع:

کتاب «مقتل الحسین علیه السلام، از مدینه تا مدینه»، آیت الله سیدمحمدجواد ذهنى تهرانى.

کتاب «200  داستان از فضایل ، مصایب و كرامات حضرت زینب علیهاالسلام»، عباس عزیزى.