الآن همه باید به میدان بیاییم

وقتی کشتی در حال غرق شدن است و آب وارد آن می شود حتی کودکان خردسال هم بامشت کوچک خود به جمع کمک کنندگان می پیوندند، چون همه حتی کودکان هم به این باور می رسند دیگر سخن از مرگ و حیات است و هر کس باید به اندازه توان به میدان بیاید.

ارزش دین بالاتر از هر چیز دیگر است، بالاتر از فدا کردن خود و خانواده تا چه رسد به فدا کردن اموال و از دست دادن موقعیت اجتماعی و دادن آبرو برای آن، اگر این گونه نبود همه ی انبیاء و اولیاء الهی در طول تاریخ از همه چیز خود نمی گذشتند تا دین خدا پابرجا بماند.

عاشورا درس می دهد که در گام نخست همه باید به میدان بیایند و در گام دوم آنچه را که دارند در راه دین فدا کنند.

"عاشورا درس می دهد که برای حفظ دین، باید فداکاری کرد. درس می دهد که در راه قرآن از همه چیز باید گذشت درس می دهد که در میدان نبرد حق و باطل، کوچک و بزرگ، زن و مرد، پیر و جوان، شریف و وضیع و امام و رعیت، با هم در یک صف قرار می گیرند."

عاشورا می آموزد کسی که به هنگام به خطر افتادن دین از همه چیز خود نگذرد، نمی تواند نام عاشورایی برخود بگذارد واقعیت امر این است عاشورایی واقعی کسی است که برای دفاع از دین نه تنها از خود، از طفل شیرخوار خود و جوان رعنای خود هم بگذرد و ترس از اسارت خانواده اش در راه خدا او را در مسیر دفاع از مکتب متزلزل نکند عاشورا می گوید همه باید فریاد برآوردند، همه باید سلاح به دست گیرند اما با یک تفاوت و آن این که در دفاع از دین "امام" باید آخرین نفری باشد که باید به میدان مبارزه گام بگذارد، "امامی" که در هر ساحت و در هر عرصه ای پیشتاز و پیشروه است به هنگام جهاد به هنگام دفاع از دین، باید آخرین باشد، این درسی است که عاشورا به همه شیعیان می دهد، این بصیرتی است که تنها یاران خاص حسین ابن علی (علیه السلام) و سایر ائمه اطهار (علیه السلام) از آن برخوردار بودند، بصیرتی که در بسیجیان خمینی در عصر کنونی دوباره تجلی کرد، درسی که بسیجیان از یاران با وفای امام حسین (علیه السلام) آموختند.

یاران با وفای امام حسین (علیه السلام) از آن چنان "بصیرت" و معرفتی برخوردار بودند که حتی اجازه ندادند تا وقتی که آنان زنده اند اهل بیت حسین فاطمه به میدان بیایند، وقتی همه در خون خود خفتند نوبت به اهل بیت (علیه السلام) رسید نوبت به حضرت علی اکبر (علیه السلام) و قاسم (علیه السلام) و اصغر (علیه السلام) رسید.

از لحظه ای که امام حسین (علیه السلام) به سرزمین نینوا رسید و پرسید آیا این سرزمین نام دیگری دارد یا نه و شنید نام "کربلا" را و به یکباره همه ی غم های عالم بردل او نشست تا لحظه ای که جسم بی جان علی اصغر (علیه السلام) را در آغوش گرفت، هر لحظه اش مصیبت است و هر صحنه اش دل هر انسانی را به درد می آورد اما چیزی که هنوز دل هر شیعه را می سوزاند که جز به ظهور حضرت حجت (عج) آرام نمی گیرد لحظه ای است که امام حسین (علیه السلام) برشمشیر تنهایی تکیه زد و فریاد زد: هل من ناصر ینصرنی و پاسخی جز سوت و کف و هلهله نشنید.

آن روز گویا باد به همراه صدای یاری خواستن امام (علیه السلام) خاکی با خود به آسمان برد و برسر آسمان و زمین ریخت تا به همه بگوید: خاک برسر عالمی که حسینش تنها بماند.

الان هم مهدی فاطمه (علیهما السلام) تنهاست ،ایستاده و منتظر و هلهله کنان و کف زنان در بزم دنیا پررستی هستیم و غافل از دین و اسلام و قرآن.

با خودمان می گویم ای بابا با این همه گرانی با این همه مشکلات دیگر چه رمقی برای اسلام خواهی داریم ،و یادمان می رود این شرایط اسف بار ما نتیجه نادیده گرفتن اسلاممان است،از آن روز که رهنمودهای بصیرت آفرین دینمان را کنار گذاشتیم و وقتی نداشتیم تا برای اسلام بگذاریم این شد شرایطمان ،این شد مملکتمان،این شد سیاست و اقتصادمان ، ما همگی با هم مقصریم هر کس به اندازه خودش....

امام حسین علیه السلام و یارانشان هم بی نهایت در محدودیت های حکام جور و ظلم بودند ،از طرف دنیا پرستان آزارها دیدند اما در بند این نبودند که اول بیایند خود و اهل و عیالشان را به آرامش برسانند بعد دین خدا را یاد کنند ،بلکه بالعکس همه را با هم فدای اسلام کردند .

بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان

منبع : ره توشه راهیان نور ویژه ماه محرم