بوی خرمشهر

مرا شهری است بی سامان و برباد

سواد اندوده چون مینوی  شدار

خدایش ناخدایی بی سرانجام

زمینش آسمانی دام در دام

كج اندیشانه خورشیدش شراری است

مهش اسب چموش بی سواری است

به تالابش خدایان خفته در خاك

بیابانش ظهور زخم و خاشاك

رها كن! شهر من هم رنگ مرگ است

رها كن! جلوه گل درتگرگ است

غریبان! شهر من را باد برده است

زمین، شهر مرا از یاد برده ست

كدام افسون چنین آواره ام كرد

و در بهت زمین آواره ام كرد

خدایا دشت سرگردان من بود

شب و آوارگی ویران من بود

خدایا گردبادی بود جانم

زبان چون ذوالفقاری در دهانم

نیامم كام و كامم شعله زاری

دلم دیوانه ای آتش سواری

الا ای ذوالفقار خفته در كام

برآ چون آفتاب ای رفته تا شام

برآ چاووش جان خسته من

برآ  اسرار كام بسته من

اگر چه گزمگانت بر نتابند

برآ مستند و در میخانه خوابند

فراموش من و تو هر چه بادا

جهان نوش من و تو هر چه بادا

سری دارم كه بی سامان ترین است

دلی كز عاشقی ویران ترین است

***

ترازوی زمین روز مكافات

ترا هر جلوه دیگرگون برادر

زبان ای ذوالفقار و خون برادر

برآ گاهی كه عالم شد خزانی

بهارم بی تو كارم شد خزانی

نگه كن باد شرطه از شمال است

جنون را ماه كامل در كمال است

پلنگ جانم امشب ماه وار است

غبار این بیابان پرسوار است

محرّر آتش امشب در گرفته است

تبم در شعله آذر گرفته است

بیا كز آب و از آئینه رَستم

من امشب هر چه باید بود هستم

به پیرامون من ماه و ستاره ست

زبانم آتش و حرفم شراره است

نمی تابم چنان كز شور و شیون

به رقص افتاده با من چوب و آهن

بیا ساقی كمند افكن شرابی

شب و مهپاره ای، نه، آفتابی

صدای مرگ بال افشانده امشب

زمین را تا تباهی رانده امشب

مرا این كوف ویران زاد از چیست؟

خدایا رقص خون در باد از چیست؟

چه شد كه شعله بازان نی سوارند

سواران یادگاران در غبارند

چرا این شهر لبریزاز غریبی است

قرارم زخمه ای از بی شكیبی است

شگفتن لانه در ویرانه دارد

بداندیشی در اینجا لانه دارد

زمین لبریز بوی مرگ و مُردار

دلیران خفته مردانی گِل اوبار

مرا شهریست بی سامان و بربار

سودا اندوده چون مینوی شداد

مرانه شهری از زاغان كژ خلق

فراسوتر زجابلسا و جابلق

بهشتی داشتم با نخلبندان

زمینی عرصه بالابلندان

مرا جویی زشیروانگبین بود

بهشتی آسمانی بر زمین بود

هوایی مهربان، خاكی فلك سای

زمینش، آسمان افتاده برپای

بگوشهد و شكر آمیختندم

شبی در جامی از جان ریختندم

عدم را عرصه تنگ آمد جنون كرد

وجود آخر عدم را سرنگون كرد

خدایا جلوه ای در كلك مانی

و در پس كوچه های لن ترانی

زمین را جلوه رنگارنگ می ریخت

ز طاق شش فلك آهنگ می ریخت

كه ناگه در تب این جلوه بازی

مرا گل كرد شهر سرفرازی

زمین با نام خرمشهر گل كرد

شكر در شاخه ای از زهر گل كرد

عدم می ریخت بال و پر، ندیدید

گلی روییده در آذر، ندیدید

ندیدید آن چه دیدم، آن چه دیدم

نه از خود نه زكس آن را شنیدم

***

مرا با هرم این دشت آشنا كن

مرا در باغ بی باران رها كن

رها كن تا دلم آرام گیرد

تبی از جلوه های جام گیرد

و با گلخسته هایت در دل شب

بجوشم مثل اشك از چشم كوكب

رها كن تا دلم آشفته گردد

سخن های مگویت گفته گردد

مرا ای پیر! هم زنجیر بیشه

محمد! با توام ای شیر بیشه

برادرهات بوی خون گرفتند

دلی آشفته چون مجنون گرفتند

محمد! تاب مستوری نداریم

برادر! طاقت دوری نداریم

محمد! جلوه كن اروند گم شد

زمین در مكر غوغایان رُم شد

لجن فرسوده ها بی آبرویند

خصیص افتاده و درنده خویند

محمد آتش از چشمت بیفشان

زمین را رعدی از خشمت بیفشان

محمد ای جهان آراترین مرد

شكوه خاك بی پرواترین مرد

هوا دم كرده چون عصیان شیطان

زمین پتیاره ای آلوده دامان

مرا این عسرت و دلخستگی چیست

محمد، آه این پربستگی چست

بگو با ما كه باغ جلوه باز است

بگو كه عالم ما دلنواز است

بگو كه می توان با بال بسته

سرودی خواند از دل های خسته

نسیمی می وزد كاكل برافشان

برآشوبنده ی آرامش جان

بیاد چلچراغ گیسوانت

دری بگشا زباغ گیسوانت

بیفشان موی و مجنون كن زمین را

زبان بگشا و در خون كن زمین را

مرا ای پیر در زنجیر پیری

بنقل دوش در صحبت نگیری:

كه دوشم با گل و باگلسِتان بود

مرا كاشانه ای در بوستان بود

برادر! دیده ام با چشم جان بین

و آن سوتر از این چشم جهان بین

كه مردان پریروزی عجیبند

اگر چه بر زمین، اما غریبند

همان مردان آتش جان بی باك

همان پا بر زمینان، سر برافلاك

همان مردان خرمشهر و اروند

همان شب زنده داران فرهمند

چه پربندی مرا، مرغ سخن را؟

بگیر از من بگیر امروز من را

كه من پایاب را طاقت ندارم

من این مرداب را طاقت ندارم

كجائید ای بلاجویان عاشق

تجلی گاه گل های شقایق

فراچشمی برآوردم از این خاك

به پیگرد شما آن سوی افلاك

خداوندان روی پاكبازی

بلا جویان دشت سرفرازی

مرا این عرصه تنگ آمد خدایا

به چشمانم خدنگ آمد خدایا

مرا كیفیت این جمع فرسود

نگه كن شب رسید و شمع فرسود

ببین شب را كه در چشمم نشسته است

زمین از گردش بیهوده خسته است

بیاد زلف باران ریشه خشكید

نه بارانی، نه ابری، بیشه خشكید

محمد! تاب مستوری ندارم

برادر! طاقت دوری ندارم