چند لحظه ی دنیا
مقدمه:
می دانیم که شروع روز دانش آموزان با یک برنامه صبحگاهی مناسب علاوه بر پرورش روح معنوی دانش آموزان، در بالا بردن سطح آموزشی آن ها از لحاظ یادگیری تاثیرگذار است.
به عنوان مثال اگر معلم پرورشی مدرسه بتواند هر هفته یک کلاس را برای برگزاری برنامه های صبحگاه مدرسه انتخاب و هدایت نماید:
یکی از کارهایی که در اکثر مدارس کشور عزیزمان انجام می شود، خواندن آیاتی از قرآن مجید می باشد، در این زمینه چنان چه دانش آموزان بتوانند علاوه بر شنیدن آیات، با مفاهیم متعالی این معجزه الهی آشنا شوند، بی شک به هدف والای نزول وحی رهنمون گشته ایم.
در این راستا، مرکز یادگیری جهت غنی سازی برنامه های صبحگاه مدارس، به بررسی و تفسیر برخی از آیات قرآن پرداخته است. در این قسمت سعی شده، تفسیر به زبان ساده و قابل درک برای دانش آموزان ارائه گردد.
در این مقاله آیات ، مورد بررسی قرار می گیرد...
یازده آیة 43 تا 53 سورة یونُس از صفحة 214، مربوطه توسط یکی از دانش آموزان قرائت شود.
شما می توانید برای شنیدن فایل صوتی آیات این صفحه کلیک نمایید.
جهت دریافت فایل صوتی آیات فوق، کلیک کنید.
از میان یازده آیة 43 تا 53 سورة یونُس از صفحة 214 ، قرآن بعد از اشاره به دلیل انحراف و عدم تسلیم مشركان در برابر حق، در سومین‌آیة این‌صفحه، به وضع دردناك این‌منحرفان در روز قیامت می‌پردازد.
آغاز آیه ی 45 می‌فرماید:
به‌خاطر بیاور «روزی را كه خداوندِ توانا و دانا، همه ی آدمیان را محشور و جمع می‌كند». آن‌روز، مردم، توجّهی به زندگی دنیایشان می‌كنند و آن عمر طولانی‌ای كه در دنیا داشته‌اند، «در نظرشان به‌اندازه ی بُرهة كوتاهی از روز می‌آید» كه اندك و زودگذر بوده‌است.
درحقیقت، این آیه، برای توجّه‌دادن به كوتاه و گذرا بودن دوران دنیاست. یعنی، در محشر، وقتی ما انسان ها، به‌گذشته دنیایمان می‌نگریم، با این كه شاید بیش از شصت یا هفتاد سال، عمركنیم و این‌همه اتّفاقات برایمان رخ داده و خواهدداد، امّا گویی تمام این‌مدّت طولانی، بیش از لحظه‌ای‌كوتاه نبوده‌است.
اگر عمر دنیایی‌مان را با زمان توقّف در رحِم مادر مقایسه‌كنیم، می‌بینیم در رحم مادر، بیش از نُه ماه نبوده‌ایم، امّا در دنیا، افرادی بیش از هفتادوپنج یا هشتاد سال می‌مانند! هفتادوپنج سال، صد برابر نُه ماه است.
حالا، ما هنگام مرگ، از شكم دنیا زاییده‌شده و به عالَم برزخ منتقل می‌شویم و شاید به‌همین نسبت، توقّف ما در برزخ، طولانی بوده و قرن ها درآن‌جا متوقّف باشیم. دوران رحم مادر، از صُلب پدر طولانیتر بوده و دوران دنیا، از رحم مادر طولانیتر و دوران برزخ نیز از دنیا طولانیتر می‌باشد تا برسیم به محشر. در بهشت یا در جهنّم كه دیگر، ابدی خواهیم بود.
به‌هرحال، ما باید از این آیه، درس تنبّه و بیداری از خواب غَفلت بگیریم و بدانیم كه تمام عمر دنیا در مقایسه با زندگی در عالم‌آخرت، از نسبت یك ساعت به میلیاردها سال هم‌كوتاه‌تر است. ما هم‌اكنون، این یك ساعت را سپری می‌كنیم. اینك، به‌هوش باشیم كه آن را چگونه گذرانده و زندگی ابدی خود را چگونه پی‌ریزی می‌كنیم؟
حال، آیا این، شرط عقل است كه انسان، یك ساعت خوشگذرانی كند و میلیاردها سال به رنج و عذاب مبتلا گردد؟
از بعضی روایات استفاده می‌شود كه حضرت نوح(ع) دو هزار و پانصد سال عمركرده كه هشتصد و پنجاه سال از عمر شریف آن حضرت(ع) گذشته بود كه به پیامبری برگزیده شده است. نهصد و پنجاه سال هم طبق فرموده ی قرآن، دوران دعوتش، پیش از وقوع طوفان بوده، دویست سال هم مشغول ساختن‌كشتی بوده‌است تا هنگام نزول بلا.
پس از فرونشستن طوفان نیزآن جناب(ع) پانصد سال دیگر در دنیا زنده بود كه مجموع این ها، دوهزار و پانصد سال می‌شود.
نقل شده: وقتی فرشتة مرگ، برای قبض روح آن حضرت(ع) آمد، نوح(ع) درآفتاب نشسته‌بود. گفت: اجازه می‌دهی به سایه بروم؟
فرشته در پاسخ‌گفت: مانعی نیست. جناب نوح(ع) هنگامی‌كه از آفتاب به سایه آمد، گفت: ای ملَك‌الموت، تمام این‌عمر طولانی كه در دنیا داشتم، مانند همین‌آمدنم ازآفتاب به سایه‌گذشت!
