دو شعر عاشورایی از كاربر تبیانی

محـــــــرم آمـــد و دل بی قـــرار کربلا شد

محــــــرم آمـــــــد و این دل گرفتار بلا شد

محرم بوی عشق و بوی ایمان می‌دهد باز

محــــرم بوی هفتاد و دو قربان می‌دهد باز

محــــرم آمـــد و یاد حسین بر دل نشسته

که از داغش دوباره قلب این عالـم شکسته

محـــــرم آمـــد و من یاد عباس می‌کنم باز

لب عطشان مولا را من احساس می‌کنم باز

به یاد آن دو دستی که از پیکر جــــدا شـــد

به یاد نازنین اکبــــر که بهر دین فـــــــدا شد

وقطعه قطعه شد قاسم تنش از ضرب شمشیر

گلوی اصغـــــر شش ماهه پاره از دم تیـــــر

سکینه از عطش در خیمه‌گاه غمگین و نالان

رسان یک قطـــــره آبی برایش ای عمو جان

محـــرم آمـــد و رنگ عـــزا عالــــــم گرفته

زمین و آسمان را زین مصیبت غـــــم گرفته

الهــــی درد دردمنــــــــدان دوا کن

دل شیعـــــــــه ز بند غم «رها» کن

از غمت مولا سـرایم بر گرفته رنگ غم

می‌رســد از هــــر کران فـریاد و آوای الم

از در و دیوار ایران بوی غربت می‌رســد

هم به یاد کربلا هم زان همه جور و ستم

جان و سر سازم حسین قربان تو

من شوم مولا بلا گردان تو

در دلم عشق تو باشد یا حسین تازنده‌ام

از همه وابسـتگی با یاد تــــو دل کنده‌ام

افتخارم مهــر تــــــو باشـد در این دار فنـا

تا ابد من یا حسین در عشق تو پاینده‌ام

جان و سر سازم حسین قربان تو

من شوم مولا بلا گردان تو

رنگ خون دارد طبیعت من چسان شادی کنم

گر دمی از اکبر و از اصغـــــرت یادی کنم

یاد زینب همچو یادت پر شـــــــده در سینه‌ام

مـن به یـاد قـاسمت مـولا عـزاداری کنم

جان و سر سازم حسین قربان تو

من شوم مولا بلا گردان تو

کربلایت پر ز غم کــــــــرده عذارم یا حسین

من به یاد کـربلا غمگین و زارم یا حسین

چون «رها» سازم بلور اشک خون از دیده‌ام

من ز هجرت تا قیامت داغدارم یا حسین

جان و سر سازم حسین قربان تو

من شوم مولا بلا گردان تو