عزاداری دخترانه...
صدای دسته می آید. صدای سنج،صدای نوحه. نوحه خوان درباره عاشورا می خواند. خیلی دلم می خواهدمثل بابا و داداشم توی دسته بروم وبرای امام حسین(ع) عزاداری کنم. من هم دلم می خواهد زنجیر بزنم و طبل وسنج بکوبم، اما داداشم می گوید نمی شود؛ دسته عزاداری مردانه است. جای زن ها و دخترها نیست. من دلم می گیرد، هرچه اصرار می کنم فایده ای ندارد.
داداش توی دسته پرچم بلند می کند. او با پرچم جلوتر از همه راه می رود واز دور دورها هم می شود پرچم "یا ابوالفضل" اش را دید. من و دوستانم ریحانه و زهرا کنار در می ایستیم و رد شدن دسته ها را نگاه می کنیم و غصه می خوریم.
مامان شربت نذری می آورد لیوان های سفید را پر می کند. ما شربت ها را بین مردم پخش می کنیم؛ اما این کافی نیست. زنجیر زدن توی دسنه یک چیز دیگر است. به پرچم های سبز و قرمز نگاه می کنم. بوی اسفند می آید. نوحه خوان هنوز می خواند ومردم گریه می کنند. من هم گریه ام می گیرد. نوحه را بلدم، همراه نوحه خوان زیر لب تکرار می کنم. فکری به خاطرم می رسد. به ریحانه و زهرا نگاه می کنم وهمه چیز را برایشان می گویم.
مامان همه چیز را برایم جور کرده است. من و ریحانه و زهرا هم دوستانمان را جمع کرده ایم. تعدادمان زیاد نیست اما خوب است. حالا همه توی خانه ما جمع شده اند. طبل وسنج نداریم اما پرچم وزنجیرهای کوچک هست. دو طرف اتاق می ایستیم، یک دسته دخترانه ی واقعی درست کرده ایم. نوحه خوان می خواند، صدایش از پنجره تو می آید. ما هم تکرار می کنیم. سینه می زنیم و عزاداری می کنیم. مامان برایمان چند صفحه از یک کتاب را می خواند. کتاب درباره ی قیام امام حسین(ع) ویارانش است.
حالا من می دانم چرا امام حسین(ع) به جنگ رفت وشهید شد. چرا با دیدن سپاه بزرگ دشمن نترسید! می دانم که امام حسین(ع) حرف زور را قبول نکرد تا مسلمان ها همیشه طرفدار حق باشند.
حالا من و دوستانم امام خوبمان را بیشتر وبهتر می شناسیم. این یک عزاداری کوچک است برای یک امام بزرگ. ما نوحه می خوانیم وبه قیام عاشورا فکر می کنیم.
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع: همشهری بچه ها
مطالب مرتبط:
